Een helpende vriendin, dat leek heel fijn,
totdat zij mijn vijand bleek te zijn.
Eerst kon niets me meer schelen,
en volgde ik al haar bevelen.
Haar regels sloeg ik op in mijn hoofd,
Vanaf nu zou het perfect worden, dat had ze me beloofd.
Samen gaat het lukken, dat zei ze elke keer,
maar ze eiste steeds meer.
Sterk als ze was gaf ik alles voor haar op,
nergens was ik alleen, ze zat altijd in m’n kop.
Langzaam ging mijn persoonlijkheid eraan onderdoor,
ik was niet meer het gezellige meisje als ervoor.
Eindelijk begon ik me te realiseren dat het eigenlijk nooit zo ver had mogen komen,
ik probeerde me te verzetten en langzamerhand volgde ik mijn eigen dromen.
Onzeker liep ik mijn dromen achterna,
die waarvan ik eerst dacht dat ze nooit werkelijkheid zouden worden.
Maar toch, stap voor stap, zijn ze realiteit geworden!
Geef een reactie