Mijn liefste nicht, mijn beste vriendin. Amaryllis, 16 jaar, een buitenstaander? Nee. Een onzeker meisje? Nee. Toch? Ik kende haar zo goed, ik wist alles van haar. Dacht ik. Mijn lieve nicht leed, zonder dat ik het door had, aan anorexia nervosa.
Vier jaar heeft ze er alles aan gedaan om kilo’s kwijt te raken en dunner te worden, na vier jaar lukte het niet meer en gaf haar lichaam het op. 27 april 2011, een dag die altijd bij me blijft. Ik vertel jullie een deel van haar periode waarin ze heeft gevochten, detaills hou ik liever voor me, ik vind dat respectloos tegenover mijn nicht.
Vier jaar geleden, dacht ik er gewoon niet aan, Amaryllis, anorexia, nee, ik wist niet eens wat dat was. Maar als ik terug denk, zijn er veel dingen op zijn plaats gevallen. Het begon allemaal met kleine dingen, die toen niet opvielen; minder eten, meer bewegen, een paar stukjes vlees en voor de rest groente. ###
Ik was toen 9 jaar en zij 14, en ze ging er steeds verder mee door, en met de dag dat ik ouder werd, begon er iets tot me door te dringen: dit gaat de slechte kant op.
Ik sprak haar aan, maar natuurlijk ontkende ze het, ze vertrouwde me denk ik ook iets minder, en was heel erg op haar hoede als het om eten ging als ik in de buurt was. Toen daarna op een feestje van mijn tante, leek het even normaal te zijn, ze was zo vrolijk en gezellig, en ze at gezellig mee van elke soort taart. Ik bleef slapen en in de avond moest ze even naar de wc. Ik hoorde het. Hoesten, kolkhazen, doortrekken, tanden poetsen. (Ik was toen trouwens 11 of 12 en voor mijn leeftijd wist ik al vrij veel af van anorexia) Ik voelde me zó verraden en boos en verdrietig, ik begon tegen haar te gillen waar ben jij mee bezig, stop het, hou er mee op!
Ze stopte niet, ze ging verder, ze raakte vrienden kwijt, cijfers gingen naar beneden, en haar figuur was zo angstaanjagend dun. 15 jaar, xx kilo. Ik keek naar haar, het enige wat ik zag waren botten met een laag verdriet eromheen. Mijn nicht was weg. Ik miste haar.
Mijn tante en oom hun dochter was verdwenen, hun kindje zagen ze elke avond tijdens het eten zich verzetten om een hap te nemen, elke ochtend de deur uitrennen om hard te lopen.
Mijn tante en oom ze konden het niet trekken, en stuurde Amaryllis naar een kliniek in België. Hier zat ze 3 maanden totdat ze op 15 december zelfmoord probeerde te plegen, ze stak zichzelf.
Begeleiding hield haar tegen waardoor ze in het ziekenhuis belandde, en godzijdank, ze had het overleefd, net op het randje, zo zwak en toch was ze er nog. Het gaf me hoop, en het voelde geweldig.
Ze werd overgeplaatst naar een kliniek in Duitsland, die geschikter zou zijn. Het ging steeds beter, ze kwam beetje bij beetje aan. Na 6 maanden, het ging steeds beter, stuurde de kliniek haar naar huis, ze zeiden dat ze haar niet meer konden helpen. Nogal onverwachts, ze was er namelijk nog lang niet!
Iedereen was zenuwachtig, hoe moet dat nou als ze thuis is? Ze was nog zo zwak. Het ging niet goed. Het ging slecht. Amaryllis was in een half jaar xx kilo aan gekomen en in 1 maand x kilo afgevallen. Ze verzwakte weer. Sliep de hele dag. Haar ouders gingen kapot, ik ging kapot. Na een tijdje niets van zich te laten horen, belde mijn tante op, Amaryllis is vannacht gaan slapen en niet wakker geworden.
Eventjes stopte de tijd. Alles. Ik had dit niet verwacht, of misschien wel, maar steeds van mezelf afgezet. Het voelde alsof er een gezellig warm openhaardje in mijn hart ineens doofde en veranderde in een koud stuk ijs. Ik moest huilen, ik was verdrietig, nu nog steeds.
Als ik aan mijn nicht denk probeer ik eraan te denken hoe ze vroeger was, gezond en vrolijk. Het afschuwelijke is, dat ik mij daar heel weinig van herinner. Af en toe als ik alleen ben dan komt het ineens allemaal naar boven en stromen tranen over mijn wangen en stort ik in. Ik vind het naar, maar ik denk dat ik nog moet leren dit een plek te geven, het is nog zo kort geleden.
Mijn vrienden en familie en vriendinnen en iedereen, ze hebben mij allemaal zo erg geholpen, zo veel steun en liefde gegeven. Ik wil ze bedanken in het speciaal mijn beste vriendinnen die zijn er altijd voor me.
Ik vertel dit niet omdat ik aandacht wil, maar om mensen in te laten zien dat je het wél zo ver kan laten komen, en dat zelf willen niet altijd helpt, mijn nicht wou genezen maar het was te laat. Ze zal altijd in mijn hart blijven en ik denk nog elke dag aan haar.
Masja, 13 jaar
Geef een reactie