Is het raar om in therapie te gaan?
Therapie, is dat niet voor gekke mensen? Mensen die het allemaal niet meer op een rijtje hebben? Dan moet het wel echt goed mis met je zijn, toch? Herken jij deze gedachten? Vind je het daarom lastig om te vertellen dat je in therapie bent of wilt? Heb je het gevoel dat je gek bent geworden of denk je juist dat jouw problemen niet erg genoeg zijn? Al deze gedachtes wil ik uit de wereld helpen, want je mag juist trots zijn dat je in therapie ben of gaat en goed voor jezelf zorgt. Waarom? Dat vertel ik in deze video. Het moest me van 't hart.
Meer video's van Proud2Bme vind je op ons YouTube-kanaal. Van video's waarin we praten over onderwerpen die ons aan het hart gaan, omdat we zelf met bepaalde problemen hebben geworsteld en onze ervaring nu willen inzetten om een ander ermee te kunnen helpen. Van ProudPraat tot dagjes mee-eten, proefvideo's en Q&A's. We zijn er graag voor je!
♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
Desondanks is er voor mij ook een keerzijde aan "goed om in therapie te zijn". Hoe stoer ik die eerste stappen naar de Ursula destijds heb gezet: Ik ben momenteel met mijn huidige therapeut bezig om therapietrauma's van mijn behandelingen te verwerken. En dát is iets waar ik nooit eerder over heb durven praten. Durven aangeven dat die therapie niet bij me paste en dat mijn grenzen - die ik wél aangaf - overschreden zijn. Daar zit bij mij de grootste schaamte: in therapie zijn om therapie te verwerken. Dat voelt dus wel alsof ik gek ben en me aanstel.
Ik vind het eerlijk gezegd ook wel heel knap dat je het kan, ik zit met een soortgelijk iets en vraag me af: hoe leer je vertrouwen te hebben in een nieuwe hulpverlener? Zou je iets meer erover kunnen vertellen?
Vertrouwen in een nieuwe behandelaar heeft mij een flink aantal behandelaars gekost, totdat ik er een tegenkwam die ruim de tijd heeft genomen om een behandelrelatie op te bouwen. Dan heb ik het niet over weken of maanden, maar over enkele jaren. Deze behandelaar trekt niet aan me, dwingt me niet, rationaliseert niet te veel, geeft me veel erkenning, houdt de regie bij mij, durft uit te spreken dat mijn trage voortgang ook mijn behandelaar wel eens onzeker maakt en durft zich ook op andere vlakken kwetsbaar op te stellen. Die eigenschappen maken mijn behandelaar een mens, dat naast me staat in plaats van boven me.
Wat ik zelf heb gedaan, is van meet af aan uitspreken wat ik nodig heb om me veilig te voelen in therapie. Dat zijn dus de dingen die ik hierboven noem (al had ik dat in het begin ook niet allemaal even helder). Die veiligheid evalueerden we in het begin ook met enige regelmaat.
Wat ik ook heb gedaan is mijn behandelaar van tevoren vragen of alle criteria voor veiligheid überhaupt mogelijk zijn. Niet alle behandelaars kunnen destructief gedrag bij de cliënt laten (zonder onverschillig over te komen). Niet alle behandelaars kunnen of willen zichzelf kwetsbaar opstellen. Niet alle behandelaars hebben het geduld om een behandelrelatie zo zorgvuldig op te bouwen en niet alle behandelaars kunnen de onzekerheid daarbij dragen. Dat mag en kan, maar dan is er dus geen goede basis voor mij als cliënt en kan ik beter zoeken naar een behandelaar die beter bij me past.
Ik zie mijn huidige behandelaar nog steeds als een uitzondering naast alle andere behandelaars die ik heb gehad - en dat geeft maar weer aan dat ik bij een nieuwe behandelaar ook heel veel moeite zou hebben om te leren vertrouwen. Er zijn er vast meer die bij me passen, maar mijn eerste gedachte is altijd dat andere psychologen precies die dingen doen die mijn vertrouwen in de hulpverlening hebben geschaad en/of mij niet de tools kunnen bieden om wél het vertrouwen terug te geven. Mijn vertrouwen in hulpverleners is dus zeker nog niet hersteld, maar gelukkig heb ik er wel één met wie ik nu verder kan.
Nooit zo over nagedacht!1