wat mooi!

mooie video! Op een dag lukt het me ook om mijn lichaam echt te accepteren en ervan te houden. :)

wouw...amen!

Dik zijn is wel een gevoel: dat onderzoek is onlangs gepubliceerd door Anouk keijzer. We kregen laatst een gastcollege van haar, waarbij ze liet zien dat anorexia patiënten zich letterlijk dikker voelen; niet alleen op eetstoornis gevoelige plekken zoals je buik, maar ook op normalere plekken, zoals iemands onderarmen. Dit gaf ze zelf expliciet aan in het college: vaak hoor je de uitspraken "ik voel me dik" en dit is ook letterlijk zo.

Misschien een interessant onderzoek voor een volgende blog? (:

Geen idee. Als ik me dik voel voel ik me dik :$

Wat een prachtige video! En wat een krachtige vrouw. Zij heeft gevochten voor haar eigen geluk!!!

Als ik me dik voel (waar ik de laatste dagen weer zo erg last van heb, dat ik er zelfs niet goed van kan slapen, doordat ik het de hele tijd 'voel'), voel ik me ook echt dik. Er spelen wel andere gevoelens en problemen mee, maar het dikke gevoel is er wel echt, en ik voel het niet alleen. Ik zie het ook...

Wanneer ik haar onderzoeken opzoek, lees ik vooral veel over cognities, en interpretaties van waarnemingen waarbij (onbewuste) cognitieve schemata van invloed zijn. Daarover lees je bijv. in haar 'too fat to fit through the door' onderzoek. Als ik me niet vergis gaat dat onderzoek niet over emoties maar cognities.

Haar onderzoek uit 2012 zegt iets over somatosensorische perceptie. Hieruit blijkt wellicht dat patiënten met anorexia een grotere (dikkere) mentale representatie hebben, wat natuurlijk een heel interessant gegeven is. Echter heeft 'dik voelen' in de context uit deze blog en dit filmpje helemaal niets te maken met somatosensoriek.

Wat in dit artikel en deze video denk ik bedoeld wordt, is dat dik geen emotie is. Dus dat je je in die zin niet 'dik' kunt voelen op dezelfde manier als dat je je verdrietig of bang kunt voelen.

Daarnaast is het natuurlijk zo dat als je een vertekend lichaamsbeeld hebt, je jezelf als dik kan beleven of ervaren en in die zin jezelf dik kan 'voelen'. Als ik naar mezelf kijk denk ik dan bijvoorbeeld aan in winkels staan en oprecht denken dat iets niet zal passen, om dan vervolgens te merken dat het te groot is. Of inderdaad denken dat je niet door bepaalde openingen oid past. Maar daarnaast ken ik uit mijn herstelperiode ook wel momenten waarop dat per dag heel erg wisselde en waarbij die plotseling slechte lichaamsbeleving eigenlijk meer ging over slecht in mijn vel zitten.

Maar in welke situatie ook, dik is natuurlijk nooit een emotie en in die betekenis dus ook geen gevoel.

Heel mooi filmpje om over na te denken

Ik herken 'het dik voelen' van vroeger heel erg, maar tegelijk zie ik nu in dat 'dik' inderdaad GEEN gevoel is. Iemand voelt zich ook niet 'snel' of 'klein' (in centimers). Iemand is snel (bv. met hardlopen) of is klein, maar lijkt me inderdaad geen gevoel als boos/blij/bang/...

Ben ik dik? Onmogelijk, want ik heb nog altijd ondergewicht. Maar ik ben wel dikker dan toen ik op mijn laagste gewicht zat en daardoor voel ik mij wel zo dik als een olifant.

Je kan je toch gewoon dik voelen? Als je je dikke buik voelt, dan voel je die toch? Je kan toch ook pijn voelen. Er is een verschil tussen voelen en gevoel. Dik is geen gevoel of emotie zoals boos of blij, maar je kunt zeker wel voelen dat je dik bent. En net als met pijn werkt het zo dat hoe meer je je er op focust, hoe meer je je er bewust van wordt en hoe erger het aanvoelt. Mijn mening.

wow, heel herkenbaar!

Ik denk dat ze bedoelen dat je je wel dik kan voelen, maar dat dat altijd iets is wat je jezelf aanpraat, omdat je het niet écht kan voelen zoals je voelt naar een deurklink in het donker. Het is niet echt. Het is iets wat je jezelf wijsmaakt en iets wat je ook weer kan uitschakelen, als je je best doet. Dat is denk ik wat ze wil zeggen.

Eigenlijk niet zo gek als je je dik voelt. Kwam het tegen in een boekje over zink en de stofwisseling. Dat een eetstoornis eigenlijk een vorm van vetzucht is. Doordat je je dik voelt ga je minder eten of compenseren maar dan verlies je juist spierweefsel, waardoor je je nog steeds te dik voelt, waardoor je weer wil afvallen. Naast het emotionele gedeelte is ook de voeding belangrijk. Voldoende eiwitten voor de spieren en de juiste vetten en koolhydraten. Niet dus dat zogenaamde 'normaal' eten dat meiden marsen en patat moeten eten. Als je er een keer zin in hebt is dat natuurlijk prima maar het moet geen streven zijn. Goed contact met je lichaam is belangrijk. Je lichaamsbeeld maar ook voeding en eventueel wat voedingssupplementen. Bij mij heeft het enorm geholpen om beter in m'n vel te komen en minder last te hebben van eetbuien, die heb ik nu vrijwel niet meer, al blijft het een gevoelig punt, vooral als mensen zeuren.

Waauw, !

Ik vind dit altijd wel een interessante discussie. Ik denk eignelijk ook dat dik voelen, meer een uiting is van andere emoties die daaronder zitten. Maar dit is zeker erg herkenbaar.

Prachtig verhaal in de video !!