Brenna Twohy dicht over angst en trauma's
Al eerder deelde ik wat filmpjes van 'Button Poetry'. Toen ik recentelijk op hun YouTube account zat, kwam ik onderstaande video's tegen van dichteres Brenna Twohy uit Portland, Oregon. Haar boek 'Shallowtail' gaat over het ontdekken van zelfliefde in combinatie met het hebben van trauma's. Onderstaande video's zijn gedichten die voorkomen in het boek.
De video's zijn in het engels gesproken. Engelse ondertiteling is mogelijk.
"What I've learned about trauma:
It isn't as easy as being "something that happened to you"
A package you opened once
You will wake up in a new zip code
Have to wander your way home
Carry a few of the things you love to this new place you live in now
So you buy throw pillows
You put up twinkle lights and have a big celebration
Point at the open windows and tell everyone who has ever see you crying,
"Look! Look how I have not caged myself!
Look what I have built out of two paint buckets and the blessing of my still here body!"
But trauma leans into the bar cart
Spills a drink on the new rug
Breaks off the door handle on his way out
Trauma sends you letters without warning for the rest of your life just so you remember,
Trauma knows exactly where you live
Who did you think built the house?"
Wat vind jij van Brenna Twohy en de manier waarop ze spreekt over haar angst en trauma's? Herken je dingen?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
4
Reacties
De tweede vind ik ook sterk, maar duurt me eerlijk gezegd net iets te lang. Daardoor raakt het me minder. De beeldspraak vind ik mooi en raak. Maar voor mij persoonlijk wat te lang uitgesponnen, terwijl de eerste juist geen woord te veel bevat, elk afzonderlijk woord komt binnen.
Of misschien heb ik ook gewoon minder last van mijn trauma's dan zij en komt de tweede daardoor minder binnen. Mijn paniek is geen spook dat me maandenlang in een volledige greep houdt en de camera-vergelijking herken ik ook niet echt. Al vind ik wat Brenna Twohy vraagt van een geliefde wel weer heel treffend. Mijn geliefde moet leven in dat eerste huis, waar trauma altijd ergens onopvallend rondhangt en dan ineens iets kan bederven en onverwacht een brief kan sturen. En liefde kan dat inderdaad niet genezen, maar liefde kan wel zelf ook ruimte opeisen, om naast dat trauma te bestaan.
Misschien ben ik wel, door liefde (vooral ook liefde voor mezelf) te durven ervaren van huis 2 naar huis 1 verhuisd. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ook die tweede me aanspreekt. En is dat niet het kenmerk van heel, heel goede poëzie?
Heel mooi, bedankt voor het posten.