Een kind van dertien houdt van snoepen. Maar het viel me op dat ik het dekseltje van de snoeppot op het aanrecht steeds minder vaak hoorde. Ook at Milou geregeld haar bord niet meer leeg en zat ze eindeloos op die fitnessapparaten. Het effect van dat lijnen was te zien en ik zei tegen Marjolijn: ‘Slaat ze niet door?' Zij zei: ‘Ik houd het in de gaten.' Ik dacht: het komt wel goed. Na twee, hooguit drie weken lijnen zagen we: dit gaat veel te hard. De kilo's vlogen eraf. Marjolijn ging nog diezelfde week met Miou naar de huisarts, al vond Milou dat nergens voor nodig. ‘Ik eet wat minder, maar ik mankeer niks,' zei ze.

De huisarts gaf haar een week om zelf aan de rem te trekken. Milou moest laten zien dat ze zelf ook vond dat twee kilo per week afvallen extreem was. Ze moest weer gaan eten. Waar is ze mee bezig? dacht ik. Als ik haar voor die tijd weleens vroeg: ‘Loop even naar boven en pak dit of dat eens voor je vader,' zei ze: ‘Duh! Doe het zelf.' Maar nu deed ze niet anders dan de trap op- en afrennen. Alles ging rennend. Het werd obsessief bewegen. Ze zat niet meer stil en het eten was een drama. Het enige ‘vlees' dat ze wilde eten waren Hollandse garnalen. Lagen er twee doperwten, een half krieltje en twee Hollandse garnalen op haar bord. En dan zit je als volwassen vent toe te kijken hoe je dochter een Hollandse garnaal in vier stukjes snijdt en één zo'n stukje moeizaam in haar mond steekt.

Na tien minuten moest ik dan zeggen: ‘Zou je het niet eens een keer doorslikken?' Alles ging langs haar heen. Ik weet nog dat Marjolijn tegen haar zei: ‘Milou, als je nu niet gaat eten, kunnen we je volgende week begraven.' Milou keek haar aan en zei: ‘Nou, dan cremeer je me toch?' Ik heb alles geprobeerd. Ik ben boos geworden, verdrietig, ik heb gehuild. Ik heb haar zelfs een vakantie aangeboden als ze binnen een paar weken een paar kilo zou aankomen. Ik praatte op haar gemoed in. Maar ik praatte tegen een muur. Nul komma nul effect had ik op haar. Je ziet je eigen dochter zichzelf de vernieling in helpen tot de dood erop volgt. Je zit ernaar te kijken en je hebt er geen bal invloed op. Dat is het zwaarste wat je kan overkomen.

Margriet / interview: Alice Binnendijk
fotografie: Ester Gebuis

Lees hier het hele verhaal van de vader van Milou.