Op vakantie met eetstoornis
Aafke is weer opgenomen in de kliniek. Ze snapt niet waarom ze opgenomen is en waarom wij haar daar achterlaten. De angst is op dit moment groter dan de motivatie. Beter worden staat voor Aafke gelijk aan het weer deel moeten nemen aan de wereld, die zij niet kan overzien. En dat is iets, dat ze nu totaal nog niet durft.
Nu Aafke weer opgenomen is hebben we weer even tijd voor onszelf. Dat klinkt egoïstisch, maar dat is wel wat het is. We trakteren ons op een brunch met een goed glas witte wijn in het Americain Hotel. We betalen een belachelijk bedrag voor een boterham, die uiteraard niet als boterham op de kaart staat, en zich als één of andere exotische sandwich heeft vermomd. Voor het eerst in lange tijd genieten we weer ergens van.
Omdat Aafke 200 kilometer van huis is, is ze verstoken van alle mensen die ze kent en haar liefhebben. Gelukkig krijgt ze veel kaarten. En in het weekend als ze thuis komt, krijgt ze regelmatig bezoek. Aafke voelt zich in de kliniek zo eenzaam en verdrietig, dat zij zichzelf pijn begint te doen op haar armen en haar benen. Niemand heeft ons hierop voorbereid. We schrikken. Het ziet er verschrikkelijk uit. Ze is er niet van af te houden. De hulpverleners zijn er heel rustig onder. Volgens hen komt het heel vaak voor; en hoort het soms er "gewoon" bij. Het valt mij op dat er weinig inspanningen worden gedaan, om de automutilatie te laten stoppen. Het gevolg hiervan is dat wij met lede ogen moeten aanzien, hoe Aafke zichzelf meer en meer vernietigt. Gek genoeg raak je hier zelfs aan gewend.
Met heel veel moeite komen wij erachter dat Aafke het moeilijk vindt om te zeggen dat het slecht met haar gaat; omdat ze dan denkt dat wij daar boos of teleurgesteld van worden. Het is mensonterend om steeds van Aafke te horen dat ze niet beter wil worden. Tegelijkertijd maakt diezelfde uitspraak mij ook heel erg boos. Ik ben boos uit onmacht. Hoe kan je bloedeigen dochter zeggen dat zij niet beter wil worden? Een korte schoolvakantie dient zich aan en wij pakken de moed op, om met z'n allen voor de eerste keer weer samen op vakantie te gaan. We kiezen voor het mooie eiland Texel, omdat we daar als familie goede herinneringen aan hebben.
Op Texel maken we de uitdrukkelijke afspraak met Aafke dat we het vooral gezellig willen hebben en houden. We vinden dat vooral van belang voor Zusje, die op dit moment erg verdrietig is, vooral als de eetstoornis aan het woord is, en Zusje de rust, de intieme familieband en liefde zo hard nodig heeft. Voor Zusje is de situatie steeds onhoudbaarder. Er dreigt een grens te ontstaan van wat ze nog emotioneel kan dragen.
Aan het begin van de vakantie zet Aafke hele goede stappen. Wij hebben geen conflicten; ze doet gezellige dingen met Zusje, en ze gaat zonder morren mee naar restaurants en terrasjes, alwaar ze rustig haar eigen Nutridrink en boterhammetjes op eet. Wij zijn trots op Aafke en zeggen dat ook tegen haar. Op een terras bestelt ze zelfs een Cola Light. Dat is voor Aafke een hele grote stap. De hoop nestelt zich beetje bij beetje weer in de vezels van mijn lichaam en ziel. Maar dan gebeurt er iets dat we hadden kunnen verwachten, maar waar we ons toch weer door laten verrassen. Aafke vat de complimenten verkeerd op: Als wij iets goed vinden, dan zal zij daar wel van aankomen, en daar is ze juist zo bang voor!
Ons prijzen en belonen wordt keer op keer tegengewerkt door de eetstoornis, terwijl Aafke ook zegt dat ze wil dat we trots op haar zijn. Het is om gek van te worden. Het resultaat is dat ze zij in de loop van de week weer steeds minder aan de eetlijst houdt, haar anorectisch gedrag, gedachten en haar somberheid toenemen. De vakantiestemming slaat om, alsof een grauw wolkendek zich over het eiland schaart.
De boot naar huis voelt helaas als een bevrijding. Ik neem afscheid van de goede kant van onze gezinsvakanties. Dat doet misschien nog het meeste pijn!
Volgende keer: Naar school bij de kliniek
→ Dinsdag 21 januari is er een speciale bijeenkomst over eetstoornissen voor ouders en omstanders. Hier zal "vader Simon" ook bij aanwezig zijn.
Gerelateerde blogposts
19
Reacties
Heel veel succes en sterkte! En Simon, ik heb er veel respect voor dat u naar de bijeenkomst voor ouders gaat. Met uw verhaal kunt u waarschijnlijk ook andere ouders helpen om te gaan met de eetstoornis van hun zoon of dochter.
Helaas leren veel mensen zeer slechte nieuwe gewoontes/gedrag als ze in een kliniek (ES en non-ES) zitten! Zie ook het goede Proud blog over 'zieker worden in de kliniek' over dit onderwerp.
Heel jammer dat jullie vakantie zo in de soep is gelopen, weer door de eetstoornis!!! :(
Het wel-en-niet complimenten willen ontvangen is typisch een voorbeeld van de enorme strijd tussen het gezonde deel en het anorexia deel! :'(
In alle eerlijkheid wil ik nog iets kwijt: jezelf snijden ziet er vaak pijnlijker uit dan dat het is. Als je alleen de bovenste laag open snijd, steekt het wel, en het geeft een boel rotzooi en littekens. Maar zo veel pijn doet het ook weer niet. De laconieke reactie die de begeleiders erop gaven is niet helemaal terecht, maar ergens ook wel begrijpelijk. Dat de meiden geen messen mogen hebben, daar zullen ze vast al op letten. *Als iemand zichzelf echt wilt verwonden, dan kun je daar moeilijk iets aan doen.
Ik merk dat ouders er vaak voor kiezen om hun kind met een psychische ziekte zoals een eetstoornis VOORAL NIET als slachtoffer te gaan benaderen, want dat zou 'helemaal verkeerd zijn en averechts werken'. Vervolgens heeft die benadering ook weinig effect. Ik pleit JUIST voor de erkenning van het slachtofferaspect, en dat is niet hetzelfde als slachtofferrol. Ik woon dan niet meer thuis en heb dus niet dagelijks contact met mijn ouders, maar mijn ouders maken wel duidelijk kenbaar dat zij erkennen dat ik zelf vooral slachtoffer ben van mijn psychische problemen en dat vooral IK daar onder te lijden heb. Hoe ik vervolgens met mijn eten omga is een gevolg ervan. Het is heel fijn om de erkenning te krijgen dat IK hieronder lijdt, en niet vooral anderen lijden onder mij... Hierdoor ga ik niet meer de strijd aan met de mensen om me heen, (zoals ik als tiener wel deed, toen ik ook al kampte met psychische problemen) maar nu ga ik de strijd aan met mijn psychische problemen. Dit maakt het voor mij ook makkelijker om te praten over mijn strijd en mijn pijn met mijn omgeving. Ik vind het heel moeilijk om erover te praten, maar wanneer ik op dat punt kom, zet ik grote stappen. Als ik bijvoorbeeld met mijn moeder ga lunchen, gaat het eten heel goed en hebben we het vaak tijdens het eten over de therapie, hoe het eten gaat, hoe het met mij gaat en dat leidt me vaak tot heel veel dieper inzicht op de kern van mijn angsten. Dat helpt mij heel erg om de focus te leggen waar het echte probleem ligt. Ik herken de angst om weer deel uit te moeten maken van een wereld die je niet kan overzien, heel erg. Vroeger voelde ik me altijd 'tot last' en dat maakte mijn problemen alleen maar erger. Die last, is nu van mijn schouders. Ik ben niet meer zo huiverig om te zeggen dat ik WEL slachtoffer ben. Ik heb het juist NODIG om dat te erkennen, want ik voelde me altijd overal schuldig en verantwoordelijk voor. Maar uiteindelijk heb IK vooral last van mijn psychische problemen. IK lijdt daaronder. DAAR vecht IK tegen. Ik mag gerust hardop zeggen dat mij dingen zijn overkomen die ook helemaal niet eerlijk waren, waar ik helemaal niet om gevraagd heb, dat ik psychische problemen heb gekregen doordat ik als kind en tiener niet altijd in een (emotionele) veilige omgeving bevond en niet altijd voldoende ruimte heb gehad om me psychisch goed te kunnen ontwikkelen. Ik heb juist moeten leren om afstand te nemen in de 'schuldrol' hiervan; ik heb daar geen schuld aan, ik kan daar niks aan doen. Maar hoe ik me nu verder ga ontwikkelen, dáár kan ik wel iets mee! Door de erkenning van het slachtofferASPECT, door mijn omgeving en mijzelf, val ik juist niet in een slachtofferROL, maar in de rol van een STRIJDER en OVERWINNAAR.
Ik heb als tiener met problemen ook veel om me heen gemept, en ben daarmee mijn ouders genoeg 'tot last' geweest. Het doet me nog pijn om er aan terug te denken dat niemand me begreep, niemand erkenning gaf voor mijn innerlijke pijn en dat men me vooral 'lastig' vonden. Ik kan me nog schuldig voelen voor vakanties die 'verpest' werden door mijn buien. M'n ogen lopen er zelfs vol van terwijl ik eraan terug denk en dit schrijf. Daarom raakt het me denk ik ook zo om die houding in dit verhaal tegen te komen; het schuldgevoel, de ongewenstheid, het onbegrip voor de onderliggende pijn van je vernietigende gedrag en de wanorde van je eigen emoties, zit nog heel diep. Daar is mij als kind ook mee tekort gedaan en dat moet ik als volwassene nu een plek gaan geven.
het woord slachtofferrol mag wat mij betreft uit de vocabulaire van alles wat met psychiatrie te maken heeft, het lijkt wel taboe vaak als je je ertegen verzet of uit dat je het niet eens bent met die benaming, daarom: zo fijn en goed hoe je erover schrijft! nav het verhaal van Simon.
Ik vind het erg naar dat Aafke is gaan automutileren. Ik hoop dat ze idd. niet door evt. anderen in de kliniek, op dat idee is gekomen. Wat een heftig verhaal weer en ook het verdriet van het afscheid nemen, op dat moment, van de 'goede jaren van vakantie vieren', wat moet dat een naar gevoel zijn geweest idd. Benieuwd hoe het verder gaat lopen!
He wat een mooi verhaal! Heel artikel opzich, lol.
Zelf vind ik dat mensen heel weinig controle hebben over hun eigen wil. Dat betekent niet dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun daden. Wel betekent het dat je voorzichtig moet doen, en moet uitzoeken wat er nou écht achter bijvoorbeeld agressie zit. Vaak zit daar gewoon heel veel verdriet achter.
En als je het echt even niet meer weet met iemand... dan is het niet erg om afstand te nemen. Zolang je maar terug komt. ;-)
Ik kan me wel voorstellen dat je even geniet van de vrijheid, als ouders. Zelf heb ik een huilbaby gehad en de periode van heftige anorexia (het gaat al wat beter, gelukkig) deed me daaraan denken: zelfs als er (even) rust was thuis, kon er elk moment weer wat gebeuren, waardoor het moeilijk ontspannen is. Als het wat beter gaat, of je kind is opgenomen kun je even bijtanken en dat is hard nodig en geen enkele veroordeling van je kind! Ik denk dat dat met een fysieke patient thuis niet anders is, dat even een ziekenhuisopname lucht kan geven. Dat heb ik ook wel gehoord van mensen die met fysieke ziekte te maken hebben. Laten we niet snel veroordelen of ons snel veroordeeld voelen, het is allemaal al moeilijk genoeg! Veel sterkte ook voor de moeder met de dochter die automutileert, heel naar!
Het is zo jammer om te zien hoe jullie als gezin steeds minder en minder tot Aafke doordringen. Maar jullie mogen niet opgeven ! Het lijkt misschien hopeloos maar je moet echt blijven hopen en proberen !!
Ik denk aan jullie
Bedankt weer voor al jullie reacties.
AnaMan, het punt is dat je op dat moment als ouder het gevoel hebt dat je vakantie in de soep gelopen is. Als je er later weer op terugkijkt, heb je toch ook weer goede herinneringen aan die vakantie.
Jimmy, dank je voor je inzichten.
Jenn, dank voor je openhartige reactie. Wat ik doe is heel open schrijven hoe ik mij in verschillende situaties op dat moment heb gevoeld. Dat doe ik op een eerlijke manier, ook als die gevoelens minder leuk of aardig waren op dat moment. Je kan je ook over gevoelens later schuldig voelen. Maar dan zijn/waren ze er gewoon wel. En zo was het toen ook even, toen we even zonder Aafke op stap waren. Na al die 24/7 zorg was het even fijn, om zelf weer eens ergens van te genieten. Dat hadden we al lang niet meer gedaan. Maar voor jouw geruststelling, we hadden inderdaad even gevierd dat we even rust hadden, en tegelijkertijd hebben we Aafke nooit als last ervaren. Soms hebben we het gedrag als lastig ervaren, maar Aafke zelf hebben we nooit als last ervaren! Wij hebben juist voortdurend geprobeerd om dat te doen, wat voor haar het beste is.
We hebben de ziekte van Aafke, net zoals jij zegt, altijd vergeleken met andere hele nare ziektes. Zo staan wij er ook in. Dat laat onverlet dat het toen – even fijn was om iets voor jezelf te doen, en daarvan even te genieten. Het menselijk leven is wat dat betreft ingewikkeld.
Goed dat je over het slachtofferaspect begint. Als je al mijn blogs leest, zal je zien dat ik in één van die blogs of één van mijn reactie op een blog daar ook het één en ander over zeg. Ook ik vind dat een Anorexiapatiënt, zeker aan het begin niets kan dien aan haar ziekte, en dus gewoon “slachtoffer” is. Anorexia overkomt je, daar hoef je inderdaad niet schuldig over te voelen. Ik ben het daar helemaal met je eens. Vervolgens geloof ik er wel in (in tegenstelling tot bij andere ziektes) dat patiënten met therapie en eventueel medicijnen, in een bepaalde fase de wilskracht kunnen ontwikkelen om te willen genezen. In die fase vind ik het wel belangrijk om te voelen dat je weer de regie kan nemen over je eigen leven.
Als je mijn blogs leest, zal je ook zien dat ook ik erken dat Aafke eronder lijdt. Ik hoop dat als je al mijn blogs leest ook zelf tot de conclusie komt da we juist het allerbeste willen voor Aafke; en dat het tegelijkertijd heel erg zoeken is wat je als ouder het beste kan doen. Ook als ouder geldt dat het je in eerste instantie overkomt.
Ik vind het fijn om te lezen dat het je nu beter lukt om te praten over je pijn in met je omgeving. Ik wens je het allerbeste toe.
Wens jullie heel veel liefde en sterkte
Groetjes van een trouwe lezer van jou blog