Bij de eetstoorniskliniek naar school
Op het terrein van de eetstoorniskliniek gaat Aafke elke dag naar het kleine schooltje. Het eerste dat opvalt, is dat het schooltje een en al geborgenheid uitstraalt. Als je je niet geborgen voelt in de maatschappij ben je hier op het juiste adres. De docenten zijn aardig en zeer betrokken. Deze kleinschaligheid is net wat Aafke nu nodig heeft. Tijdens de lessen is Aafke erg rustig en werkt ze nauwkeurig aan haar schoolwerk. Dat doen alle meiden in haar klas.
Het perfectionisme vult alle luchtdeeltjes van de klas. Van haar mentor horen we dat Aafke zich heel moeilijk kan concentreren. Haar hoofd is één grote chaos, en het is moeilijk om in die chaos leerstof toe te laten. Het valt de mentor op dat het ene moment Aafke een enorm zelfinzicht heeft, om vervolgens een paar minuten later geen enkel zelfinzicht te tonen. Hoe is dit mogelijk?
Anorexia blijft een ziekte waar ik mij nog elke dag over kan verbazen. Aafke gaat graag naar school. Ook al is moeilijk om zich te concentreren; de school geeft de nodige afleiding. Het lijkt wel alsof ze op school weer even de gelegenheid heeft om zichzelf te zijn. Alhoewel de vraag steeds meer wordt wie ze nou daadwerkelijk is, steeds moeilijker te beantwoorden is. Aafke is ergens zichzelf kwijtgeraakt, en het lijkt erop alsof zij een heel klein deeltje van haar zelf in deze klas in een lade gevonden heeft.
In een rapportage schrijft de mentor: "Aafke laat zien dat ze wel wil werken. Het is een gedreven meisje. Aafke kan heel mooi piano spelen en heeft geen schroom om dat te doen in het bijzijn van haar medeleerlingen." Die opmerking ontroert mij. Het is alsof het gezond gedeelte van Aafke door een kier naar buiten ontsnapt is, in de vorm van mooie muziek, en op deze manier met de wereld communiceert.
In het weekend is het voor Aafke zwaar thuis. En eigenlijk geldt dat voor ons allemaal. Wel neemt ze de verantwoordelijkheid voor de organisatie en het proces omtrent het eten (op tijd eten, spullen pakken etc.). Het eten zelf verloopt zonder al teveel heftige paniek. Daar staat dan wel tegenover dat ze zich totaal niet aan haar advieslijst houdt. En het tempo waarmee ze eet is tergend langzaam.
Wat wel zorgelijk is dat Aafke steeds meer lichamelijke klachten krijgt. Ze is steeds vaker duizelig (zwart voor ogen) als ze plotseling opstaat van een stoel of een minimale inspanning verricht zoals een trap oplopen. Ook ze krijgt steeds meer last van hartkloppingen en hartritmestoornissen. Gek genoeg ziet Aafke zelf geen enkel verband tussen de klachten en het ondergewicht.
Waar het op neer komt is dat het ziektebesef van Aafke extreem laag is. Ze is er niet van overtuigd dat ze een te laag gewicht heeft. We waarschuwen Aafke dat als ze doorgaat weer opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Maar Aafke is er absoluut niet van overtuigd dat het één met het andere te maken heeft. Ze is er nog steeds van overtuigd dat ze binnenkort fulltime naar haar middelbare school kan, om weer door te gaan in het Gymnasium. Haar mentrix heeft al aangegeven, dat dat onder deze conditie geen optie is.
Volgende keer: Werken aan doelen
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar vanuit het perspectief van iemand die anorexia heeft, is het begrijpelijk. In haar hoofd is het nog steeds een feit dat zij te dik is, en daarom zal zij nu niet inzien dat de lichamelijke klachten voortkomen uit te dun zijn, omdat zij zich simpelweg niet als dun ziet. Ook al denken wij dat ze zichzelf alleen te dik 'vindt' (hoewel er veel en veel meer achter een eetstoornis schuilt dan alleen jezelf te dik vinden), in haar hoofd is het een feit, want ze ziet het toch zelf.
Afgelopen zaterdag begon ik met het voorlezen van een van je blogs aan mijn dochter. Omdat ik merkte dat ze stil zat te luisteren durfte ik het aan door te gaan met voorlezen. Heel stil en geconcentreerd luisterde ze. Toen ik haar die avond terug bracht naar de kliniek vertelde ze me dat ze zich in Aafke herkende, dat ze zich nu ook voor het eerst gesneden had in de kliniek, dat ze daar zo somber was en dat ze graag weer naar huis wilde omdat ze zich thuis veel beter voelde. Thuis eet ze ook goed en is ze blij haar vrienden weer te zien. Ik beloofde met de kliniek te gaan praten, en zij beloofde zich niet meer te snijden. Het gesprek met de kliniek ging zeer moeizaam, ronduit slecht. Hoewel ze wel goed eet en gemotiveerd is, is ze onvoldoende aangekomen en krijgt ze bijna geen ruimte om naar een dagbehandeling toe te werken. Na het gesprek heeft ze zich weer flink veel pijn gedaan. Het is niet goed. Haar eten gaat beter, ze kiest soms al zelf een boterham met hagelslag! En eet haar flinke eerlijst helemaal op. Ook gaat ze soms naar vrienden en eet ze daar een tussendoortje. Heel knap. Dus het doet mij zo een pijn om te zien dat ze zo weinig ruimte krijgt van de kliniek en dat zijnzichzelf nu weer pijn doet. Het liefst zou ik haar weer naar huis willen halen, maar ik ben ook bang dat de eetstoornis nog te sterk is, of weer terug komt als de regelmaat en de controle van de kliniek wegvalt. Ik weet het niet goed, maar dit voelt niet goed.
Sterkte allemaal!!
lichamelijke klachten niet door een psychisch iets kunnen
komen of te maken kunnen hebben met te weinig eten..
@xx; de laatste zinnen in jou stukje raken mij best wel,
omdat ik dit keer op keer zelf ervaar..
Ik zit zelf in het laatst stukje van mijn eetstoornis, wat er op neer komt dat ze nog
steeds aanwezig is, maar ik sterk genoeg ben om er tegen
in te gaan. Het proces hier naar toe was erg moeilijk,
maar soms vind ik dit nog moeilijker.. Ik weet niet wanneer
ze toe gaat slaan, hoe ze toe gaat slaan en hoe sterk ze
dan weer zal zijn. Ik ben constant bang niet sterk genoeg tel
zijn om tegen haar in te gaan, bang dat ze weer macht wint
en bang dat ze mij weer overwint. Tegelijk voelt ze enorm
vertrouwd en wil ik soms helemaal niet vechten tegen haar,
wil ik haar juist houden in mijn leven en door haar de
veiligheid ervaren waar ik zo naar opzoek ben ( vecht ook
tegen 2 trauma's) en toch blijf ik vechte, hoe moeilijk en
eng het ook is. Dit is iets wat ik een beetje terug herken in het
verhaal van Aafke, hoe moeizaam het ook gaat, ze probeert
wel te vechten, al lijkt dit soms niet zo. De eetstoornis is zo
sterk en weet precies in te spelen op je onzekerheden en
angsten en deze hoeven niet altijd op het gebied van eten
of dun willen zijn te liggen. Ze pakt je overal op, elk
onzekerheidje, elke angst die maar in je naar boven komt.
Zij weet de perfecte oplossing ervoor, een oplossing die
jou kapot maakt, maar waarvoor je geen andere oplossing
voor in de plaats weet. En zolang je maar luisterd naar
haar is het goed, doe je dit niet..... Dit is hoe ik het ervaar
en ervaren heb.
Ik vind het super knap dat de ouders hier blijven vechten
voor hun kinderen, dit ondanks dat ze zich zo machteloo
voelen en weinig kunnen doen. Er zijn voor je kind helpt
al enorm om je kind verder te laten komen en te laten
vechten tegen de eetstoornis!
Lastig alleen dat het eten niet beter word en het lichaam het begint op te geven. :(
Maar voor de verandering niet alleen maar slecht nieuws deze keer, en dat is ook een lichtpuntje!
We zijn nu ook alvast aan het zoeken naar therapeuten en begeleiding voor als ze uit de kliniek komt. Goed om te lezen dat je iemand gevonden hebt, Christine, dan neem je zelf het heft een beetje in handen. Van xx vind ik het fijn om te lezen dat je voor je kind hebt durfen kiezen. Ook als dat soms verkeerd uit pakt. In deze lastige situatie is het kiezen uit twee kwaden. Het is misschien beter om te spijt te hebben van een keuze die je gemaakt hebt vanuit je hart voor je kind, dan om spijt te hebben dat je dat niet gedaan hebt.
We gaan nu de kerstdagen in en ik hoop dat ze hier goed doorheen komt en dat ze zich beter gaat voelen doordat ze meer thuis is. Liefs en sterkte voor iedereen, Saskia
Wauw, Simon. Wat heb je dat toch prachtig omschreven, jeetje. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, het is zo zonde dat Aafke... Dat ze... Dat ze het gewoon niet ziet... Ze is zichzelf voorbij gerend, althans zo komt het op mij over.
Jeetje Simon, wat moet dit zwaar voor jullie zijn (geweest?). Nogmaals ontzettend veel sterkte, en ik hoop dat jullie ondanks dat dit al eerder is geschreven, een warm kerstfeest hebben met zijn allen. Ik wens jullie een voorspoedig 2014, een jaar waarin alles beter zal worden en blijven.
Lieve Aafke, mocht je dit ooit lezen of het van je vader horen... Jij mag er zijn. Kop op meid. Kop op Simon...
Stertkte en liefs.
Wat een mooie, aangrijpende en ontroerende reacties op mijn blog. Dank daarvoor.
Sunshine_Kisses, wees gerust, ik ben niet je vader .
Bezorgde moeder, Saskia, het ontroert mij dat je één van mijn blogs hebt voorgelezen aan je dochter. Het ontroert mij ook dat ze heel stil en geconcentreerd luisterde, en dat je aan haar gevraagd hebt of zij zich in Aafke herkende. Het is mooi om te lezen dat ze uiteindelijk eerlijk naar je is over het snijden. Dat stukje eerlijkheid zou ik koesteren: je hebt het nodig om met haar in contact te blijven. Ook Aafke voelde zich thuis beter dan in de kliniek. Dat maakt het ook zo pijnlijk om haar elke weer terug te brengen. Ik weet hoe frustrerend het is als je het gevoel hebt dat een gesprek met de hulpverleners niet goed verloopt. Alhoewel wij ook hele goede ervaringen met hulpverleners hebben, zou het denk ik goed zijn als hulpverleners veel meer vertrouwen en luisteren naar de intuïtie van ouders. Ik voel de pijn die jij voelt over de houding van de kliniek. Ik weet niet wat in jouw geval het beste is. Daarom vind ik het ook niet fair om je een concreet advies te geven. Wat ik denk ik het meest geleerd heb in deze tijd is dat er niet echt goede of slechte beslissingen zijn. Je weet het gewoon vaak niet. Mijn houvast is steeds dat ik weet dat de besluiten die wij genomen hebben, altijd met de meest integere en zuivere motieven hebben genomen. Dat vind ik een belangrijk moreel kompas om op te varen. Dat zou ik je wel mee willen geven: als je iets met de beste bedoelingen beslist voor je kind, dan is het goed! Hoe het besluit dan ook uitpakt – dat weet je namelijk nooit van te voren. Jouw woorden “Het is misschien beter om te spijt te hebben van een keuze die je gemaakt hebt vanuit je hart voor je kind, dan om spijt te hebben dat je dat niet gedaan hebt.” zijn ook zo uit mijn hart gegrepen en zo waar.
Xx, fijn dat je je verhaal deelt met @Bezorgde moeder en anderen. Wat jij beschrijft is zo frustrerend en zo herkenbaar: Je geeft je kind de ruimte en het vertrouwen en steeds krijg je weer het deksel op je neus. Wat dat betreft is de eetstoornis een monster, dat zich in je kind heeft genesteld. Ik vind het mooi om te lezen dat je geen spijt hebt gehad van je besluit. Ik denk dat dat erg fundamenteel is, en helpend voor anderen. Als je vanuit je moedergevoel handelt dan is dat goed. Je beschrijving “De eetstoornis zit stil in een hoekje en wacht het moment af tot hij weer toe kan slaan.” is zo treffend. En inderdaad – laten we blijven vechten als moeder/vader hoe zwaar het ook is.
Luckamy_, wat fijn om te lezen dat je in het laatst stukje van je eetstoornis zit, en dat je sterk genoeg bent om er tegen in te gaan. Wat je zegt constant bang te zijn, dat je niet sterk genoeg bent is heel herkenbaar. Ook de tegenstrijdigheid die je tegelijkertijd voelt van het wel en niet er tegen willen vechten is zo herkenbaar, en zo moeilijk te begrijpen voor mensen die niet in dezelfde situatie zitten. Je zegt het mooi: “De eetstoornis is zo sterk en weet precies in te spelen op je onzekerheden en angsten en deze hoeven niet altijd op het gebied van eten of dun willen zijn te liggen.”
Colinda, dank voor je bemoedigende en mooie woorden. Het zijn woorden van hoop waar veel lezers iets aan hebben.
Deze week niet gereageerd, had er de moed even niet voor...het monster slaat weer toe. De hulp lijkt ver weg en als ouder weet je het dan even niet meer. Na de Kerst er weer tegen aan. Wederom bedankt voor het delen van je gedachten!