17 december 2017 schreef ik het stuk Vlinderkind. Wat was je ver heen en wat waren de zorgen groot. Hoe wonderlijk snel kan alles veranderen. Van een bleek, uitgehold mager meisje in een rolstoel zie ik je veranderen in een sterke meid. Je benen zijn geen stokjes meer. Je hebt weer kleur op je wangen. Samen hebben we de rolstoel teruggebracht naar de uitleen.

Deze week hadden we de hele week bij de gezinstherapie moeten zitten. Maar je hebt het zo wonderbaarlijk goed gedaan dat dit zelfs niet meer nodig was. Na weken geen school ga je steeds meer uurtjes wel weer naar school. Wat ben je toch een kanjer lieverd. Ik ben zo trots op jou.

Ik had verwacht dat elke kilo erbij een strijd zou worden. Maar na X kilo erbij in korte tijd is het duidelijk dat je dit goed af gaat. Je voelt je weer fitter, je bloeduitslagen zijn weer goed en sinds april vorig jaar ben je ook weer ongesteld geworden. Nog een paar kilo en dan zit je op je streefgewicht.

Zelf zeg je dat het niet anders kan of God jou geholpen heeft om de knop in je hoofd definitief om te zetten en ik ben er van overtuigd dat alle opgezonden gebeden zijn gehoord en verhoord. Je hebt gekozen voor het leven en dat maakt mij ontzettend trots.

Wat dat aangaat kan ik nog van je leren. Wat heb ik zelf nog vaak last van eetstoornis gedachten. Wat ben ik oneindig trots op jou. Ook op ons als gezin. We zijn ervoor gegaan met elkaar. We hebben elkaar vastgehouden en hebben steeds het gesprek open gehouden.

Lieve vlinder,
Je hebt het gered.
Jouw cocon is weg.
Je bent vrij meisje.
Vlieg maar weer en fladder.
Die mooiste bloemen zijn voor jou geschapen.
Leef en geniet.
Je hebt het zo ontzettend verdiend!
Wat hou ik veel van jou
wonderkind!
Je bent een levend bewijs dat genezing mogelijk is.

♥ Mamma ♥