Niet meer ongesteld: dag stoer, sterk lichaam

 

Dag stoer, sterk lichaam, wat doe ik je toch aan? Je wandelt al zoveel jaren met me mee, draagt me overal naar toe. Je hebt me eigenlijk nog nooit in de steek gelaten. Hoe kan ik jou dan wel zo in de steek laten? Ik geef je iedere dag niet wat je nodig hebt, terwijl jij mij iedere dag wel geeft wat ik nodig heb. Je geeft me veiligheid en warmte, laat me overal gaan en staan waar ik wil. En wat doe ik? Ik put jou uit. Ik vraag het uiterste van je en ga met je om alsof je niets waard bent, alsof je zo vervangen kunt worden. Dag stoer, sterk lichaam, ik weet dat dit niet eindeloos is. Ik weet niet waar het einde is, maar deze maand stopte je met vruchtbaar zijn. Vandaag, de eerste dag van een nieuwe maand waarin ik niet meer ongesteld word. Dat doet verdomd veel pijn.

Hoe kon het zover komen? Hoe kon ik het zover laten gaan? Ik heb je zoveel ontnomen en vandaag ontneem je mij, mijn vrouwelijkheid. Ik ben als een kind dat nog niet ongesteld wordt en de verantwoordelijkheden van de wereld nog niet aan kan. Een vrouw zonder mogelijkheid om moeder te worden, zonder vruchtbare gevoelens. Ik ben als uitgeputte, droge grond waar geen bloem meer in wil groeien. Dat ben ik, nutteloos. Puur omdat ik jou te weinig water en voeding heb gegeven. Ik weet, het is door mijn eigen toedoen, maar ik heb het nooit zo gewild...  

vrouw niet meer ongesteld 

Hoe kan ik mezelf zo verliezen, dat ik mijn gezondheid en daarmee mijn toekomst in gevaar breng. Mijn wens om moeder te worden is groot. Een wondertje in mijn buik, een baby in mijn armen. Wat een geschenk. Liefde kunnen geven, mógen geven op een manier die ikzelf vroeger had gewild. De mooiste rompers en trappelpakjes voor je kopen. Zo veel dat je ze niet eens allemaal aan kunt, of ik zou je meerdere keren per dag moeten verkleden. Dragen in een draagdoek onder zonnestralen die door de groene bladeren van de bomen vallen. Beschermen met mijn leven. Mijn leven, een leven dat ik nu in gevaar breng...

Hoe kan ik een kindje beschermen met mijn leven als ik mijn eigen leven in gevaar breng? Niet. Moeder natuur is hard, maar rechtvaardig. Het is logisch dat mijn lichaam zegt: Tot hier en niet verder. Het is logisch dat mijn lichaam op deze manier duidelijk aangeeft dat het op deze manier niet van plan is een kindje te dragen. Hoe kan het in godsnaam dat ik, die zo droomt van een kindje, mijzelf dit aan doe? Dat is toch wat ik doe? Ik doe mijzelf dit toch aan? ...of moet ik het niet zo zien? 

Het is zo lastig om een eetstoornis te zien als ziekte, omdat het vaak voelt als iets wat ik mezelf aan doe. Iets wat ik kan veranderen als ik maar wil en mijn best doe. "Kan je niet wat beter je best doen?" "Beloof je me dat je wat beter gaat eten?" "Had je voor mij nou niet even een boterham met kaas kunnen eten?" ...vragen die me gesteld worden en die ik keer op keer ongemakkelijk, maar positief en voor de ander geruststellend beantwoord. Vragen die mijn gevoel dat mijn eetstoornis een keuze is bevestigen.

Andere mensen worden ziek, een tumor in hun lijf. En ik? Ik gooi jou, stoer, sterk lichaam zo te grabbel. Nee, ik kies er niet voor om niet meer ongesteld te worden, écht niet. Dat is écht niet wat ik wil. Waarom gebeurt het dan toch? Ik voel me een mislukking als mens en gefaald als vrouw. 

vrouw niet meer ongesteld

Mijn vriendinnen worden zwanger, de halve wereld lijkt bevrucht. Ik voel geluk voor hen, maar voel de eenzaamheid in mij groeien. Het gat tussen mij en hen wordt iedere dag groter en het lukt me niet om het te dichten. Iedere dag glijd ik een stukje verder een diepte in, waarvan ik niet weet of er een bodem is en of er weer een trap omhoog is. Ik wil die diepte niet in, maar ik krijg gewoonweg geen houvast meer. Het ontglipt me. Mijn gevoel en verstand lijken mijlen van elkaar verwijderd. Ik wéét exact wat ik moet doen en waar ik mee bezig ben, maar mijn gevoel domineert en houdt als in een dictatuur alles zijn greep. Er is geen ontkomen aan, of wel...? 

Dag stoer, sterk lichaam. Het spijt me zo dat ik je zo weinig respecteer. Dat dit mijn waardering is voor jarenlang zwoegen en strijden. Het spijt me zo dat jij het moet ontgelden. Jij hebt hierin geen enkele schuld en toch krijg je de klappen. In plaats van een kindje te dragen, draag ik nu de gevolgen van mijn eetstoornis. Wat is het toch een nare ziekte. Zo hard, kil en eenzaam. Ik zou zo graag anders willen.

Ik droom ervan om jou te voeden met de lekkerste maaltijden, van overheerlijke pasta's tot aan donkerbruin brood met pindakaas en het meest goddelijke ijs. Ik probeer als ik rond etenstijd buiten loop soms de geur van eten te vangen in mijn mond. Ik denk eraan om voor jou dagen in bed te blijven en uren in bad te liggen, zodat je eindelijk krijgt wat je verdient en uit mag rusten. Ik droom van zoveel, maar het lukt me allemaal niet.

Dag stoer, sterk lichaam. Ik hoop dat je nog even bij me blijft.

Fotografie: Fokeev

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Woensdag 22 februari 2017 10:20
Prachtig verwoord! Ik bid voor je dat je hier toch bovenop komt en dat je het gat weer een beetje kunt dichten :)
Liza98 - Woensdag 22 februari 2017 10:20
Wauw, ik ben sprakeloos..
Liza98 - Woensdag 22 februari 2017 10:20
Wauw, ik ben sprakeloos..
m - Woensdag 22 februari 2017 10:40
prachtig❤❤❤ en sprakeloos super mooi verwoord
Dorijn - Woensdag 22 februari 2017 10:50
Wauw tranen in mijn ogen, mijn wens en mijn vriend zijn wens is om ook ooit een kindje te krijgen. Eentje die ik kan beschermen en liefde kan geven. Maar ook hier blijft de ongesteldheid uit. Hoe graag ik ook een kind wil, het vechten blijft zo moeilijk. Ik hoop dat jij ooit een mooi kindje kan vast houden, jouw eigen kindje!
Danseres - Woensdag 22 februari 2017 11:09
Damnn zo waar... slik
Femke - Woensdag 22 februari 2017 11:10
Wauw, helemaal stil van en tranen in mijn ogen
Anonimus - Woensdag 22 februari 2017 11:16
En als je wel weer ongesteld zou worden is de kans heeeel groot dat je door de es en de schade die dat met zichzelf meebrengt onvruchtbaar bent geworden.

Zware strijd. Heel veel sterkte !
... - Woensdag 22 februari 2017 11:37
Zelf diep in anorexia gezeten, ernstig ondergewicht en 6 jaar niet ongesteld geweest. Het duurde 3 jaar na een gezond gewicht te hebben bereikt tot ik weer ongesteld werd... maar het jaar daarna was ik zwanger en heb nu 2 gezonde kinderen.
Vecht erover, steek al je energie erin om er weer bovenop te komen en laat dit een hele sterke motivatie zijn.
.... - Woensdag 22 februari 2017 11:45
En dat onvruchtbaar worden als je lange tijd niet ongesteld bent geweest hoeft echt niet zo te zijn.
Mijn oudste kwam Door de pil heen.... eerst even schrikken, maar een cadeautje van moeder natuur. Bij de 2de was ik ook direct zwanger na de eerste maand gestopt te zijn.
Diede - Woensdag 22 februari 2017 11:48
Jeetje
Stil ben ik
Doodstil
Wat komt deze blog treffend
Lieve Mila,
Wat heb jij dit mooi omschreven
Krachtig en sterk
Je hebt precies de juiste rake woorden weten te vinden
Wat is het een strijd
Wat doet het een zeer
Wat geeft het een pijn
Wat is het verdomde lastig
Ik wil je bedanken voor je kwetsbaarheid
Voor het delen van je verhaal
Ik vind herkenning
Mag dat laten helpen

Alle goeds,
Liefs,
Diede
G. - Woensdag 22 februari 2017 12:03
Herken wat je schrijft! Je hebt een keuze - met waarom schiet je nu niet echt veel op.

Ook al is deze moeilijk/ gevoelsmatig onnatuurlijk & helemaal verkeerd.. je hebt wel de keuze om weer gezond te worden, of in ieder geval: jezelf niet ongezonder maken dan je lichaam is (buiten je regie om). Mensen helpen je daar (oha) graag bij.

De foto's zijn heel mooi / knetter melodramatisch al zie je daar mogelijk een ongezond dun meisje - tenzij zij van nature die bouw heeft: dat kan naturlich auch. Iig als ik er zo uit zou zien zou het onder mijn normale bouw zijn.
Odette - Woensdag 22 februari 2017 12:23
Mooi geschreven stuk. Ik vind het heel moeilijk om het van die kant te bekijken, het zou voor mij juist enorm als falen voelen om weer te menstrueren.
Sanne - Woensdag 22 februari 2017 12:24
Je bent het waard om weer te gaan genieten en je lichaam zal je dan zijn krachten terug gaan geven
Karin - Woensdag 22 februari 2017 13:46
Wow, prachtig!!
Anoniem - Woensdag 22 februari 2017 13:48
Wauw, zo mooi geschreven. Heel confronterend ook. ❤️
X0X - Woensdag 22 februari 2017 14:56
Jeetje, raakt me enorm! Prachtig geschreven!

Heel veel sterkte en kracht gewenst!

Liefs xx
Nathalie - Woensdag 22 februari 2017 18:48
Wauw dit raakt me en dat heb ik niet snel!
trybehappy - Woensdag 22 februari 2017 20:22
HIk ben ook een jaar niet ongesteld geweest heel veel sterkte 😘
Anoniem - Donderdag 23 februari 2017 07:34
wow, beschrijft mijn gevoel. Ik ben volledig hersteld, al 2 jaar, maar menstrueer nog steeds niet ....
Saskia - Donderdag 23 februari 2017 11:24
Wat kan jij ontzettend goed schrijven! Uitzonderlijk goed! Heel veel sterkte. Ik hoop dat het goed komt. Dikke kus
Biblies - Maandag 6 maart 2017 19:51
Mooi geschreven!dapper...
maar Ik voel me wat als Odette. Bang dat ik weer ongesteld zal worden.