De dag van de opname

 

Het ziekenhuis heeft dus besloten dat er een opname moet volgen. Ik neem vrij van mijn werk en met twee auto's rijden we naar het ziekenhuis. We rijden met twee auto's, zodat ik eerder naar huis kan, om samen met Aafke haar zusje te eten. Eigenlijk ben ik sinds de eetstoornis constant bezig om dingen te regelen. Het gehuil van Aafke vlak voordat we vertrokken gaat door merg en been, en blijft mij in de auto de hele weg achtervolgen. Het is verschrikkelijk om je dochter ergens naar toe te brengen waar ze niet wil zijn, en waar ze achter moet blijven zonder ons. Het is voor ons even spannend als voor Aafke.

Op de receptie van de kinderverpleegafdeling worden we al verwacht. We worden ontzettend vriendelijk opgevangen. Dat doet ons goed. Een gevoel van opluchting nestelt zich in mijn lichaam. Aafke krijgt één van de kleinste polsbandjes die beschikbaar zijn, en we worden naar haar kamer gebracht waar we moeten wachten op een verpleegkundige. Tot vreugde van ons allen heeft Aafke een kamer voor zich alleen, met een eigen douche en toilet.

meisje angst
bron foto

Het wachten wordt beloond met de komst van Marijke (alle namen van de hulpverleners zijn gefingeerd), die uiteindelijk de lievelingsverpleegkundige van Aafke zal worden. Marijke is erg aardig, en doet de intake samen met Annefleur, één van de pedagogische medewerkers op de afdeling. Annefleur is een leuke vrolijke meid, die Aafke gaat begeleiden bij moeilijke medische ingrepen. Daarnaast is Annefleur er voor de gezelligheid, en kan ze alle vragen beantwoorden die Aafke heeft.

In de kamer van Aafke is het een komen en gaan van mensen. Zo komt onder andere de zaalarts Leontine zich voorstellen, eveneens een vrolijke meid die belooft elke dag langs te zullen komen. Maar het blijft niet bij vrolijke mensen. Plotseling staat een wat kalende strenge man voor onze neus, die zich voorstelt als dokter Hoekstra. Zijn gezicht straalt uit dat het nu menens gaat worden. Het is niet de kinderarts die we normaal gesproken hebben.

Dokter Hoekstra is van de ernst, en is niet zo geïnteresseerd in het verhaal van Aafke. Hij is vooral geïnteresseerd in het verhaal dat hij zelf te vertellen heeft. Hij kent ze allemaal, die anorexia patiënten zegt hij, ietwat denigrerend. Volgens hem komt het er op neer dat ze van alles doen, wat ze niet mogen. En daarom is er een contract; een contract dat Aafke, wij en hij moeten ondertekenen. In het contract staat keurig uitgelegd aan welke regels Aafke zich moet houden. Gek genoeg staat er niet in welke inspanningen hij gaat verrichten. Ik ben gewend dat in contracten wederzijdse verplichtingen en rechten staan opgesomd. Maar in dit ziekenhuis werkt het kennelijk anders. En gek genoeg vind ik het als vader op dat moment al lang best. Als er maar iets gaat gebeuren.

nutridrink

In het contract wordt de eetprocedure uitvoerig uiteen gezet. Aafke eet elke dag zes keer per dag met een verpleegkundige. Voor elke maaltijd krijgt ze een bepaalde tijd. Begint ze niet op tijd te eten, of eet ze niet alles op, dan wordt de maaltijd direct vervangen door Nutridrink. Het is de eerste keer dat ik van Nutridrink hoor. Uiteindelijk gaan het flesjes worden die zich niet meer uit mijn leven laten bannen. Weigert Aafke de Nutridrink, dan wordt direct overgegaan op de sondevoeding. Deze dokter Hoekstra laat er geen gras over groeien. De vraag is of hij Aafke zo ver krijgt, dat zij gaat doen wat hij zegt.

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen

De volgende keer: Welkom in de wereld van het ziekenhuis

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Wemmie - Zaterdag 7 september 2013 19:19
Wederom respect voor hoe je het opschrijft Simon, voel en leef met jullie mee!
Mell - Zaterdag 7 september 2013 19:25
Ja bewondering voor hoe je alles opschrijft. ik heb kippenvel van het lezen..
meisje14 - Zaterdag 7 september 2013 19:30
Mooi geschreven!
Haremaje - Zaterdag 7 september 2013 19:51
Tjonge, dat lijkt me echt heel heftig.
westmus - Zaterdag 7 september 2013 19:56
Ken niemand met anorexia in mijn buurt maar heb er al veel over gehoord. Ben blij om het nu eens te lezen van een vader die het met zijn dochter meemaakt. Voor mij is het louter informatief maar voor jullie harde realiteit. Hoop dat ik dit zelf nooit meemaak natuurlijk. Fijn dat je het wil delen.
angstig meisje - Zaterdag 7 september 2013 19:58
zo herkenbaar,, ik heb ook zo'n protecol. hatelijk en totaal niet persoonsgericht, voel me echt "eetstoornispatient nummertje 82378247893"
Caroline - Zaterdag 7 september 2013 19:59
Heel veel sterkte voor u en uw gezin!

Ik hoop dat er ook gekeken wordt naar oorzaken en dat het niet bij "symptoombestrijding" blijft want dat is helaas meestal tijdelijk!

Sterkte en denk ook aan uw eigen (psychische) welbevinden en dat van uw echtgenoten en andere dochter
.. - Zaterdag 7 september 2013 20:40
Ook dit is weer zoooo herkenbaar!! Voor aafke zo verschrikkelijk maar op t moment zo nodig. Als vader/moeder ben je inmiddels zover dat je denkt: als er maar wat gebeurt.. maar tis verschrikkelijk om dit mee te maken. Zelf zien ze de ernst vd situatie echt niet in. Mooj blog weer Simon. Ik kijk elke week uit naar je blog. Maar vind het wel heel erg dat dit bij zoveel gezinnen voorkomt.... ik herken enorm veel in waar jullie nu inzitten. Ik begreep dat deze blog 2 jaar 'achter' loopt. Bjj ons speelde dit verhaal 3/4 jaar geleden en ik weet ook wat er daarna hier nog allemaal gespeeld heeft. Ik vind het heel goed dat deze blog gestart is. Ik heb het allemaal precies zo ervaren zoals Simon het beschrijft. Sterkte!!
Rebecca - Zaterdag 7 september 2013 20:46
wauw, elke keer raken uw verhalen me weer. Ik heb zelf in precies dezelfde situatie als Aafke gezeten. Nu een week of 8-9 uit het ziekenhuis, Met mij gaat het nu redelijk goed en ik hoop met Aafke ook. Het is voor mij heel goed om de hele situatie eens vanuit mijn ouders' ogen te bekijken. Ben heel erg benieuwd naar volgende week. Respect!


Esther - Zaterdag 7 september 2013 21:23
pijnlijk herkenbaar en te vergelijken met mijn eerste opname, inmiddels al weer 13 jaar geleden. Ik hoop heel erg dat de weg van Aafke minder lang zal zijn. Heel veel sterkte!
AnaMan - Zaterdag 7 september 2013 22:21
Oef, weer een intens verhaal!

Lijkt niet echt goed te gaan met die dokter, als ik het zo lees...
Hoop maar voor jullie dat dat mee gaat vallen (viel)!!!!

Je kunt streng doch menselijk doen, of denigrerend en superieur.
Raad eens wat beter werkt? En dan raden wat veel slechte artsen en psychiaters vaak doen :(

Sterkte!
AnaMan.
Christine - Maandag 9 september 2013 16:50
Volgende week intake met onze dochter bij de Ursula. Ik vind het lastig, had nooit gedacht dat wij het niet zelf af zouden kunnen in de opvoeding. Aan de andere kant: ben ook aan het einde van mijn latijn en hulp kan ook de belasting verminderen, hoop ik! Bedankt voor het delen van deze verhalen, Simon! Een 'collega-ouder'
Maartje - Maandag 9 september 2013 21:23
Je schrijft die verhalen altijd ontzettend mooi. Ik volg ze al een tijdje.
Heel erg veel sterkte ik duim voor jullie!
Simon - Vrijdag 13 september 2013 21:30
Dag allemaal,
Dank weer voor jullie reacties.

We hebben ons in het ziekenhuis niet echt een nummertje gevoeld. Het persoonlijke werd overigens vooral ingevuld door de verpleegkundigen. Wat ik wel vond is – dat er niet gehandeld werd op basis van een adequaat behandelplan. Een opname kost veel geld; en ze doen niet het goede. Dat moet anders kunnen, zou ik zeggen.

In ons ziekenhuis deden ze alleen maar aan symptoombestrijding. En de dokter was daar ook nog trots op. Dat is natuurlijk bizar.

Tegen Christine wil ik zeggen: “voel je niet schuldig!” Een zware ziekte heeft niets met je opvoeding te maken. Als je dochter een andere ernstige ziekte had gehad, had je ook niet schuldig gevoeld om haar naar een ziekenhuis te brengen. Het is het beste besluit dat je op dat moment kan nemen. In dit hele traject geldt dat alle besluiten die integer neemt uit een goed hart, goed zijn. Ongeacht het resultaat van het besluit. Het gaat om de goede intentie die jij als ouder hebt. Dat laat onverlet dat je van zo’n besluit erg veel verdriet kan hebben. Veel succes bij Ursela.
Hannah - Zondag 5 januari 2014 17:23
Ooh Nutridrink! Dat gafen ze mij ook in België. Ik hoop dat het goed gaat met Aafke! Heel mooi geschreven stukje!
T. Huisman - Donderdag 2 maart 2017 07:37
Nutri drink zit alles in en is in diverse smaken verkrijgbaar. Je kunt het ook op recept krijgen. Ik denk wel dat er goeie en oprecht geinteresseerde huisartsen zijn en ook kinderartsen doen hun best. het is beter dan vroeger volgens mij. De wetenschap gaat telkens meer vooruit bij alles wat er is. Er is veel meer dan twintig jaar geleden. Vroeger was het alleen sondevoeding en gericht op somatisch herstel en dat was het dan. Sommigen hadden er niet veel begrip voor dan dat de internist zei gewoon eten en zei dit nogal kort af. Mensen die zelf gezond waren konden het zich niet voorstellen dat iemand niet meer wou eten. De nieuwe generatie is denk ik wel beter dan de vorige generatie.. Je kunt toch zelf kiezen en als het goed is denkt de huisarts met je mee en met het gezin. Als je goed met je huisarts kunt vinden dan zal dit toch wel geen probleem zijn. De een verdiept er zich wel meer in dan de ander, en heeft meer persoonlijke interesse dan de ander. Ieder persoon is weer verschillend..