In het ziekenhuis is het dus volstrekt duidelijk wat Aafke moet doen. Dat staat allemaal in het contract dat ze van dokter Hoekstra gekregen heeft. De vraag is nu of Aafke inderdaad gaat doen wat de strenge dokter Hoekstra van haar vraagt.

Aafke schrikt wel van het ziekenhuisregime. Vooral de sondevoeding hangt als een grote grijze wolk boven haar hoofd. Er wordt hier een grote druk gezet op het eten. Met de komst van dokter Hoekstra is de herinnering aan het warme ontvangst direct vervlogen. Een andere regel is dat wij als ouders niet bij het eten aanwezig mogen zijn. Dat vinden wij buitengewoon prettig. Een last valt van onze schouders. Wij hoeven die strijd voorlopig even niet aan te gaan. Dokter Hoekstra benadert Aafke nogmaals op een strenge manier "Aafke, je weet dat het hier echt ergens over gaat."

bron foto

Met tegenzin ondertekent Aafke het contract, waarin ook staat hoeveel ze per week moet aankomen. Er wordt uitdrukkelijk geen streefgewicht genoemd, omdat dokter Hoekstra daar tegen is. Hij kan niet goed zeggen waarom hij er tegen is. Hij is er gewoon op tegen. Zo eenvoudig kunnen de regels soms zijn.

Nadat het bloed geprikt is en er naar de hartslag geluisterd is, komt tot slot ook de diëtiste de eerste dag langs, met het voor Aafke gevreesde voedingsadvies. Mijn vrouw mag de eerste nacht bij Aafke blijven slapen. Wat dat betreft hebben we tot nu toe nog niets te klagen over de klantvriendelijkheid van dit ziekenhuis. Twee van onze beste vrienden komen diezelfde avond nog langs.

De druk zorgt ervoor dat Aafke haar eten de eerste dagen opeet. De manier waarop de verschillende verpleegkundigen het aanpakken, verschilt van elkaar en is daarom ook verwarrend voor Aafke. Sommigen zijn heel lief en anderen zijn weer heel erg streng.

Twee dagen na haar opname wordt Aafke gewogen. Ze wil absoluut zelf niet weten wat haar gewicht is. In het contract is opgenomen dat zij haar gewicht niet hoeft te zien. Aafke is de hele dag moe en suf van de medicatie die ze krijgt. Besloten wordt om de medicatie te halveren. Later zou de medicatie weer verhoogd worden om de paniek te onderdrukken. Eigenlijk is dat iets waar we de hele ziekenhuisopname tegen aanlopen. Er wordt ontzettend veel ad-hoc, zonder enig behandelvisie besloten. Het wordt steeds duidelijker dat anorexia niet het ding is van kinderarts Hoekstra. Hij zegt er zelfs trots op te zijn dat Anorexia niet zijn expertise is. Alsof je naar een longarts gaat, die er trots op is, dat hij niet alles van je longen weet, en daarom maar wat doet.

En zo kan het gebeuren dat de ene dag de dosering omlaag gaat en de andere dag de dosering weer omhoog gaat. Ook met andere zaken zullen we later meemaken, dat het in het ziekenhuis zo gaat.
Na een aantal dagen is de bloeddruk van Aafke nog steeds te laag. Ook haar temperatuur is te laag. Er wordt besloten om de voedingsadvieslijst op te hogen. De mentor van haar school komt langs. Van andere docenten horen we helemaal niets. Ik neem de school dat erg kwalijk.

Het bezoek komt langzaam op gang. Het is vooral familie die langskomt. Ik denk dat sommigen mensen het moeilijk vinden om te komen, omdat ze niet precies weten hoe ze moeten reageren.

Elke woensdag- en vrijdagmiddag is er een Multi Disciplinair Overleg (MDO). Na elk MDO is het feest en moeten we te pas en te onpas van dokter Hoekstra op komen draven. Als dokter Hoekstra tijd heeft, worden we soms een uur van tevoren gebeld. Hoe moeten we dit in vredesnaam met ons werk combineren?

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen

Volgende week: Aanschuiven bij het medisch overleg.