Vriendschap na een opname

 

Verschillende meisjes en jongens met een eetstoornis brengen enkele weken of maanden door in een kliniek waar eetstoornissen behandeld worden. Buiten individuele therapie en gesprekken, breng je ook veel tijd door in groep. Zo at ik tijdens mijn opname in Gent altijd samen met anderen die het daar ook moeilijk mee hadden, en overdag kregen we groepstherapie.

Friends


Nieuwe vrienden: en wat daarna?

Het fijne aan therapie in groep is dat je voelt dat je niet alleen staat. Er blijken nog andere zieltjes rond te lopen die met dezelfde dingen worstelen als jij. Vaak zijn dit leeftijdsgenoten, maar het is heel goed mogelijk dat je een deel van jezelf herkent in iemand die op het eerste gezicht een heel ander leven leidt. Bovendien zit je allebei in een intense periode van je leven - je gooit het roer om en kiest voor genezing. Dit kan in een korte tijd een band scheppen die even sterk aanvoelt als de vriendschap die je hebt met je vrienden uit de kleuterklas. Het spreekt dus voor zich dat je na een opname graag nog eens afspreekt met die mensen waar je je goed bij voelde in de kliniek.

Ik heb zelf ook vrienden overgehouden aan mijn Gentse periode, hoewel ik dit op voorhand niet gedacht had. Na mijn ontslag verdwenen veel van hen spreekwoordelijk uit het oog, maar dankzij sociale media (dankje, Facebook) blijven we toch op de hoogte van elkaars leven en genezingsproces. Zo zie ik veel meisjes gezonder en gelukkiger worden, maar merk ik ook dat het niet met iedereen even goed gaat. Dan kan een aanmoedigend berichtje veel doen, maar niet alles: het is geen goed idee om elkaars therapeut te spelen na een opname. 
Met één vriendin uit Gent spreek ik zelfs nog geregeld af. Het gaat met ons allebei de goede kant op, hierdoor is het heel gezellig om met mekaar te gaan eten. We babbelen over koetjes en kalfjes, maar kunnen het ook nog hebben over dingen waar we het moeilijk mee blijven hebben. Ik vind heel veel steun bij haar, maar besef heel goed dat je moet oppassen met afspraken na je opname.

Vriendinnen
Bron

Zeker contact houden, want...
... 
Jullie hebben nu eenmaal heel wat meegemaakt samen. Herstellen van anorexia, boulimia of wat dan ook vraagt veel steun en die vind je bij elkaar. Je herkent elkaars problemen en worstelingen, maar ook elkaars overwinningen: moedig elkaar aan om goed verder te gaan. Eerlijk praten kan enorm opluchten: je weet wel hoe dat zit met gedeelde smart. Bovendien begint jullie vriendschap na verloop van tijd meer en meer op een ‘gezonde' vriendschap te lijken: je kan samen naar de cinema of iets gaan eten en jullie voelen je hier beide goed bij. Zo heb je een gezamenlijk overwinningsgevoel, waardoor jullie band nauwer wordt. En een gezonde vriendschap staat sowieso gelijk aan plezier!

Oppassen, want...
... niet iedereen doorloopt het genezingsproces in hetzelfde tempo. Neem nu facebook: wanneer jij al enkele kilo's bent bijgekomen, kan het een vervelende trigger zijn om te zien dat anderen maar foto's blijven posten waarop ze duidelijk nog te mager zijn. Hetzelfde geldt voor samen afspreken: een snack kiezen in de bioscoop kan een hele opgave worden wanneer je merkt dat je vriend of vriendin nog steeds het koud zweet krijgt bij al die drankjes en hapjes. Omgekeerd voel je je misschien snel onzeker wanneer je ziet dat diegene waarmee je in opname zat het duidelijk veel makkelijker heeft met een grote portie friet met mayonaise - voor de Nederlanders: patat met mayo ;) Je weet trouwens niet zeker of diegene hier echt geen moeite mee heeft, of even een toneeltje voor je opvoert.
 Vergeet niet dat na je opname je eetstoornis waarschijnlijk nog een deel van je identiteit is. Maar op een dag ga je volledig genezen zijn. En het zou goed kunnen dat je dan werkelijk genoeg hebt van alles dat je doet denken aan deze lelijke periode in je leven - en dus ook je periode in een instelling. Voel je dus zeker niet verplicht om te blijven afspreken met anderen die je daar leerde kennen wanneer je dit niet wilt. Wat geweest is ontkennen heeft geen zin, maar verder willen gaan en met andere dingen bezig zijn wel.

Friends


Probeer aan te voelen wat de vriendschap met jou doet: is het een trigger, is het steun, is het vermoeiend, is het leuk? Het is sowieso het beste voor jou om met gezonde mensen om te gaan. Dus als je ziet dat het goed gaat met je vrienden, hoef je je geen zorgen te maken om af te spreken of elkaar toe te voegen op facebook. Begin voor de veiligheid met afspraakjes waarbij er niet per se iets gegeten hoeft te worden en dan zie je verder wel hoe het met jullie gaat.

Foto 1 & 3: weheartit.com

Hebben jullie nog vrienden die jullie in opname hebben leren kennen?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Sheila - Vrijdag 22 augustus 2014 13:38
GOD THIS IS EXACTLY WHAT I NEEDED!
Inger - Vrijdag 22 augustus 2014 13:44
Absoluut!
Aan het begin had ik nog contact met de hele bubs, wou voor iedereen zorgen, etc.
Maar dat werkt gewoon niet en daarnaast belemmert het je eigen genezing proces.

Ik heb 3 hele goede vriendinnetjes overgehouden aan mijn opname 4 jaar geleden!
Met twee van de drie heb ik de hele tijd goed contact gehad,
En één vriendin heb ik een halfjaar geleden terug gevonden :).

Van mijn andere opname's en behandelingen heb ik eigenlijk met niemand meer contact, of heel oppervlakkig via facebook.
Ik heb echter ook de behoefte niet meer...

Ik heb voornamelijk gemerkt dat bij mensen die hun genezingsproces goed doorliepen ook hun persoonlijkheid opbloeide - waardoor we tot de conclusie kwamen dat we als vriendinnen in RL helemaal niet zo goed matchde.
Dat is niet erg, ik vind het juist heel erg mooi dat veel mensen nu zo zichzelf durven zijn!

Maar ook mensen die minder snel gingen dan ik, of stil lijken te staan, heb ik geweerd.
Al de mensen die ik heb ontmoet in die tijd hebben een speciaal plekje in mijn hart, of ik ze nou spreek of niet.
Ik wil dat het goed met ze gaat!
En als mensen de strijd lijken te verliezen of erger: verliezen of er zelf een einde aan maken.
Is dat keer op keer een klap en heel erg heftig.
Daarom is het makkelijker en beter voor mij om die mensen inderdaad niet meer te dichtbij te laten komen.


Tot zover mijn anekdote ;)
Espoir - Vrijdag 22 augustus 2014 13:47
Goed artikel! Ik heb zeker vrienden overgehouden aan mijn (niet eetstoornis geralateerde) opname, en herken het enorm.
Sommige vrienden heb ik toch 'gedag' moeten zeggen, omdat het gewoon té demotiverend was, maar ik heb ook mijn allerbeste vriendin daar leren kennen.
Bedankt voor het artikel!
CrazyMissTeddyBear - Vrijdag 22 augustus 2014 16:28
Dit doet me denken aan m'n vriendin die naar concerten gaat die heeft nu ook allemaal nieuwe vrienden.
Knorretje - Vrijdag 22 augustus 2014 18:04
Ik heb zeker vriendinnen overgehouden aan mijn opnames.
Superfijn, want ze snappen je zo goed!
QQQ - Vrijdag 22 augustus 2014 18:45
Probeer aan te voelen wat de vriendschap met jou doet: is het een trigger, is het steun, is het vermoeiend, is het leuk? Het is sowieso het beste voor jou om met gezonde mensen om te gaan. Dus als je ziet dat het goed gaat met je vrienden, hoef je je geen zorgen te maken om af te spreken of elkaar toe te voegen op facebook. Begin voor de veiligheid met afspraakjes waarbij er niet per se iets gegeten hoeft te worden en dan zie je verder wel hoe het met jullie gaat.

Ik vindt dit echt een TOP Advies!!
wolkje - Vrijdag 22 augustus 2014 19:22
Hey Mathilde,

leuk om hier regelmatig iets van jou te lezen.
Ik heb ook nog samen met jou in Gent gezeten, ik weet dat ik vaak naar je toekwam ( je stond veel verder als mij) om raad te vragen hoe je bepaalde dingen hebt aangepakt, omging met bepaalde gedachtes...
Zoals je zegt...ook al hoor of zie je elkaar niet meer...de memories blijven wel hoor!

het ga je goed lieve meid

groetjes ( Heidi)
Myrte - Vrijdag 22 augustus 2014 20:29
Nee, met niemand meer contact en heb ik ook geen behoefte aan. Die contacten direct na de opname hielpen me niet (het ging met mij veel beter dan met veel groepsgenoten) en ik was er wel klaar mee. Ik heb één vriendin met een eetstoornisverleden en het is fijn af en toe met haar uit te wisselen, maar we hebben elkaar ook pas ontmoet toen we allebei genezen waren. Gewoon vriendinnen dus, toevallig met deze overeenkomst.
Paula. - Vrijdag 22 augustus 2014 21:11
Mooi geschreven! Ik heb één vriendin overgehouden na mijn eetstoornis-therapie en één van een andere therapie. Het is belangrijk om ook aan jezelf te denken en dat vind ik nogal eens moeilijk. Zo kwam het regelmatig voor dat ik me rot ging voelen door wat er met één van hen gebeurde. Nog steeds moet ik oppassen dat ik me niet laat meeslepen, maar deze vriendschappen geven me ook wel erg veel!
Prue - Zaterdag 23 augustus 2014 00:31
Na opname heb ik nog met twee vriendinnen contact gehouden. Het is vanzelf verwaterd. Opname was wat ons bond, en de tijd erna want het is niet gemakkelijk om daarna weer de maatschappij in te gaan.
Verder zijn we heel verschillend en hebben verschillende levens. Het moest zo zijn dat we uit elkaar gingen, maar ik heb waardevolle herinneringen aan deze vriendschappen.