Verslaafd aan sporten en bewegen
Wat onschuldig begon loopt inmiddels de spuigaten uit. Steeds een stapje verder, een trapje harder. Steeds een beetje erbijn, mijn eigen record verbreken. Toen ik jaren geleden door ziekte veel gewicht verloor en moest aankomen besloot ik het roer om te gooien. Ik ging naast goed eten ook wat bewegen.
Voorheen had ik altijd een hekel aan sporten en bewegen vond ik stom, beschamend en vervelend. Met name omdat het verplicht was, maar nu was ik volwassen en niet meer afhankelijk van anderen. Nu kon ik kiezen wat ik wilde doen wanneer ik dat wilde. Ik ontdekte dat sport en bewegen helemaal geen straf is, maar heel fijn. Het gaf me voldoening, het gaf me ruimte in mijn hoofd, maar na een tijd een gezonde relatie te hebben gehad met eten en bewegen ging het toch mis.
Het sloop er samen met de stress en angst in. Steeds een beetje meer sporten, steeds een hapje minder eten. Een lange, vermoeiende weg. Opnieuw wist ik te herstellen, maar ook opnieuw kreeg ik een terugval. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik had weer te veel gesport, te weinig gegeten en door andere privé omstandigheden kreeg ik het niet meer voor elkaar.
Nu zijn we 2,5 jaar verder, ben ik bijna 30 jaar en kamp ik weer met een extreme sportverslaving. Uren achter elkaar sporten en bewegen. Het is vreselijk. Het is niet leuk en het geeft geen voldoening. Ik beweeg en sport door erge ziekte heen, want die heb ik inmiddels gekregen, door eigen nalatigheid en door het verpesten van mijn lichaam.
Het is een totale verslaving. Pas als ik mijn doel (of eigenlijk meer) heb behaald voor de dag mag ik rusten en dan pas valt er een last van mijn schouders af. Helaas zijn ook de kilo’s weer van mijn schouders afgevallen… Ik ben onlangs begonnen met meer en beter eten, waardoor de weegschaal fors omhoog gaat: Alarm, paniek, angst, stress. Ik wil meer bewegen, ik wil het weg hebben, ik wil controle, ik wil heersen.
Toch weet ik dat ik zo niet verder kan. Ook ik wil kunnen rusten. Ik wil mijzelf niet straffen, ik wil mijn lichaam niet verder verpesten. Mijn lichaam is op, doodmoe. Mijn angst voor verdere, extreme gewichtstoename is enorm, maar ik wil een normaler leven hebben. Daarom start ik een bewegingsbeperking.
Ik vind het spannend. Ik kom nu al erg aan, hoeveel gaat er bijkomen? Wat als het nooit meer stopt? Wat als? Wat als ik de controle kwijtraak…? Voor mij breekt een nieuwe fase aan, maar ik ben gemotiveerd. Ik weet dat het een ‘nu of nooit’ situatie is. Mijn doorzettingsvermogen die ik toon in sporten moet ik nu tonen in mijn beperking.
Ik wil vrij zijn.
Hebben jullie ervaring met deze verslaving? Hoe gaan jullie hier mee om? Mocht je hier ook mee kampen, doe jij met mij mee?
Gerelateerde blogposts
9
Reacties
en ook bij mij staat sport op 1 alles en iedereen moet ervoor wachten ik kan niet normaal functioneren pas na me.lange sportsessie sochtends mag ik of.werken of wat leuks doen maar s avonds moet ik weer en ook dan op mijn vaste tijden veel mensen zeggen altijd wat ben je gezond bezig terwijl het voor mij me hele leven beheerst eten sporten compenseren ga zo maar door het is elke dag een nieuwe strijd en sĺopend slaapproblemen blessures.
het meeste wat me raakt is dat er vaak word gezegd ja maar het gaat nu toch goed met je je eet toch en hebt geen ondergewicht mijn strijd is nu zwaarder dan ooit.
liefs
Het is vermoeiend, he? Zowel lichamelijk als mentaal. Hoe oud ben je, als ik vragen mag? En ga je samen met mij de strijd verder aan? Misschien kunnen we, met de gedachten dat we het samen doen, stappen blijven zetten en samen werken aan een betere toekomst.
Natuurlijk roept herkenning de behoefte op om ervaringen uit te wisselen. Dit kan ook zeer nuttig zijn, is mijn ervaring.
Ik zou zeggen: DOEN, maar wil je dat 100e mensen meelezen? ..... ?
Daarnaast voelt het soms alsof ik steeds meer moe wordt, als ik meer rust neem... daarom ben ik ook banger, dat dit steeds meer toeneemt... ik steeds meer toe moet geven aan die moeheid dus... en uiteindelijk alleen nog maar in bed lig en depressief wordt en niks meer kan of wil... De laatste dagen ben ik ook al snotterig en heb keelpijn, wordt ik ziek... wat ik lang niet meer geweest ben. Komt alles eruit? Hoe lang duurt dit? Kan ik dit doorstaan? En wordt het dan wel een keer beter? Wanneer? Wanneer? Kan ik erop vertrouwen... dat het ooit nog komt in mijn leven???
Lekker verhaal... sorry... Maar het is dus herkenbaar bovenstaande... Ik worstel nu ook ermee... en hoop dat we allemaal eruit komen, gewoon gelukkig kunnen worden en zijn ! En dat we daarmee stralen, als onszelf... waarvan er maar 1 is ...!!!