Een eetstoornis, het is een zware strijd die je keer op keer moet leveren. Een stemmetje die je zegt dat je waardeloos, lelijk, dik en walgelijk bent. Een stemmetje dat je zegt dat je niet mag eten. Dit elke dag weer opnieuw. Controle, je wilt zo graag controle. Maar wat brengt het jou uiteindelijk? Ik vind het doodeng om dit te plaatsen, omdat ik bang ben dat mensen die het nog niet van mij wisten erachter komen. Ook ben ik bang dat mensen allerlei oordelen zullen hebben. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik wil het. Ik wilde mijn verhaal delen, omdat ik daar nu echt klaar voor ben en ik mij er niet meer voor schaam.

Mijn eetstoornis (eetstoornis NAO) is ongeveer begonnen op mijn 13e levensjaar. Ik heb altijd al een negatief zelfbeeld gehad en ik ben ook altijd al een onzeker meisje geweest. Ik was absoluut niet tevreden met mezelf. Ik haatte mezelf. Er zijn nare gebeurtenissen geweest waar ik niet mee kon dealen en dus altijd heb weggeduwd. Ik dacht dat wanneer ik het gewoon weg zou duwen het vanzelf wel zou stoppen totdat ik het ging uiten in mijn eetgedrag. Ik had altijd al wel wat aan te merken aan mezelf. Ik vond bijvoorbeeld dat ik te dikke heupen had, een te dikke buik of dan weer te dikke benen. Ik besloot dus wat meer op mijn eten te gaan letten. Misschien hielp dat iets om mezelf wat beter te voelen? Helaas, was het tegendeel waar..

Al snel sloeg ik door en raakte ik verslaafd aan zo min mogelijk eten, aan het gevoel van controle dat het mij gaf en het gevoel wanneer het getal van de weegschaal omlaag ging. Mijn andere problemen leken te verdwijnen. Ik gaf er niet meer om en ik voelde er niks meer bij. Het enige waar ik nog om gaf was de controle die het mij gaf en dat ik zoveel mogelijk zou afvallen. Tot ik op een voor mij te lage caloriebehoefte kwam. Ik was flink wat afgevallen, maar zat op het randje van ondergewicht. Hierdoor vond ik het moeilijk mezelf serieus te nemen. Ik was te dik voor therapie, vond ik. Mensen zouden mij niet serieus nemen. Totdat ineens die ene dag mijn allereerste eetbui verscheen. Ik schrok er heel erg van. Wat gebeurde er? Hoe haalde ik het in godsnaam in mijn hoofd om zoveel te gaan eten? Wat moet ik nu met al dat eten in mijn lichaam? Nu is alles verpest! Dat was de eerste dag van de komende jaren die eraan zaten te komen. Ik kreeg dagelijkse eetbuien die ik compenseerde door te braken, overmatig bewegen of andere maaltijden over te slaan. Natuurlijk werkte dit niet, omdat de cirkel alsmaar rond bleef gaan.

Het moment kwam dat ik in 2015 echt niet meer kon. Ik was op, zowel lichamelijk als geestelijk. Officieel zat ik niet op ondergewicht, maar dit was het wel voor mijn lichaam. Ik ondervond allerlei klachten en het ging alsmaar slechter. Ik had intense angst voor eten en ik braakte wel x keer op een dag. Ik werd opgenomen in een eetstoorniskliniek. Er werd afgesproken dat we een traject zouden doen voor Boulimia Nervosa dat 3 maanden zou duren. Uiteindelijk ben ik 6 maanden opgenomen geweest en ging ik weg uit de kliniek. Onafgemaakt en nog steeds erg ziek. De tijd in de kliniek was heftig. Ik viel in een ernstige depressie en belandde in die 6 maanden een paar keer op de crisisafdeling en in het ziekenhuis. Ik zat er helemaal doorheen en ik wilde niet meer leven met mezelf. De laatste keer dat ik werd opgenomen op de crisisafdeling besloot de kliniek dat ze mij niet meer konden bieden wat ik nodig had. Het ging steeds slechter met mij en ik kon niet meer omgaan met wie of wat ik was. Allerlei emoties en gedachten hadden mij in zijn macht. Na allerlei onderzoeken hebben ze mij een andere therapie aangeboden. Met intense angst heb ik deze kans aangegrepen..

Daar zat ik dan op mijn eerste therapiedag. Ik was gestart met een DGT-behandeling. Dit is een intensieve ambulante therapie waar je leert anders met je emoties en spanningen om te gaan, maar vooral om deze te verdragen. Ik had meestal 3 keer per week therapie. Ik heb jarenlang in een enorme vermijding gezeten en hier liep ik heel erg tegenaan in de therapie. Ik wilde niemand tot last zijn, ik wilde spannende dingen niet aangaan en ik wilde al helemaal niet loslaten waar ik controle over had. Mijn motivatie viel weg, ik had niet meer het gevoel dat ik beter kon worden en ik was moe van het vechten. Alles leek even stil te vallen, ik wilde stoppen met de therapie en de mensen die om mij gaven stonden machteloos. 

Gelukkig heb ik een geweldige behandelaar gehad. Ze trok mij er doorheen, elke keer weer. Wanneer ik even niet meer kon, gaf zij mij weer de motivatie om door te gaan. Ze wist enorm goed op mij in te spelen, ik had geen ruimte meer om te vermijden en ik moest door mijn angsten en emoties heen. Ik moest deze leren te accepteren en andere middelen in te zetten dan destructief gedrag. Mijn ouders waren ook intensief bij de therapie betrokken. Het deed mij zoveel pijn om hun verdriet te zien. Het was nooit mijn bedoeling geweest om mijn ouders, de personen waar ik het meest om geef, pijn te doen. Mijn ouders waren machteloos na alles wat er was gebeurd, maar toch bleven ze met mij mee vechten, elke dag weer.

In september 2016 bereikte ik mijn dieptepunt. Ik was depressief en ik wilde niet meer leven. Hierdoor maakte ik een pijnlijke serieuze beslissing. Ik werd gered, op tijd. Ik heb heel veel gesprekken gehad, heel veel verdriet gevoeld, heel veel angst en pijn gevoeld. Hoe raar het misschien ook klinkt, maar na dit dieptepunt ging de knop om. Waar was ik mee bezig? Wil ik echt dat mijn leven zo eindigt? Ik heb zoveel dromen en zoveel wensen, is dat dan zomaar ineens weg na al het vechten? Nee! Dat kan niet! Dat mag niet! Met heel veel lieve mensen om mij heen ben ik opgekrabbeld. Mijn therapeut gaf mij weer de motivatie terug, ze gaf mij telkens weer de woorden die ik nodig had. Ze wist mij zo goed te raken. Ik kreeg weer meer gevoel terug, ik werd meer open naar anderen en ik kreeg steeds meer vechtlust.

Na een hele periode heb ik eindelijk woorden durven geven aan mijn traumatische verleden tegen mijn therapeut. Kort daarna ben ik gestart met EMDR, een therapie om je trauma’s te verwerken. Het was al eerder op het woord gegooid alleen was ik emotioneel nog niet stabiel genoeg om die therapie te volgen. Ineens was ik dat wel, wat voelde dat eng! Kan ik het echt? Ergens wilde ik stiekem nog het meisje zijn van een paar jaar geleden, dat hele zieke meisje in de vermijding. Het voelde zo veilig, het was mijn eigen veilige wereld. Alleen werd ik er niet gelukkig van...

Ik leerde steeds meer over mezelf, over het leven en over wat ik nou echt wil bereiken. Ik voelde mij stap voor stap een beetje beter. Ik leerde voor mezelf op te komen en niet meer spannende dingen te vermijden. De somberheid verdween beetje bij beetje. Natuurlijk niet zomaar, nee, maar met heel veel vechten, angst en verdriet voelen. Ineens kreeg ik complimentjes van iedereen om mij heen dat ze trots waren hoe goed het met mij ging. Gek genoeg vond ik dit heel moeilijk. Ik weet niet of ik er blij mee was dat het zoveel beter met mij ging. Dit klinkt heel stom, maar ik verlangde naar mijn eigen veilige wereld waar ik controle had, waar ik geen heftige gevoelens ervaarde en waar ik ziek was. Het was erg moeilijk om te accepteren dat dit niet het leven moet zijn.

Ik kan nu zeggen dat ik mij beetje bij beetje weer gelukkig voel! Ik heb gevochten en gestreden, elke dag opnieuw en het is het waard! Ik ben de mensen die met mij mee hebben gevochten ook zo ontzettend dankbaar. Zonder hen was het mij echt niet gelukt. Tot de dag van vandaag ben ik nog steeds hard aan het vechten tegen mijn eetstoornis. Het blijft elke keer weer een moeilijke strijd. De eetstoornis is nog lang niet weg en is nog lang niet hoe het zou moeten zijn, maar wat heb ik veel bereikt! Ik voel mij veel gelukkiger dan ik mij een paar jaar geleden voor kon stellen. Natuurlijk gaat het niet elke dag goed. Er zijn altijd dagen dat het wat minder gaat. Daar heb ik mee leren om te gaan. Ik ga weer mijn dromen volgen, ik ga reizen, studeren en vooral gelukkig worden!

Lieve meiden en jongens, het is het zo waard om ervoor te vechten! Het is niet uitzichtloos, het kan echt! Ik ben zo ongelofelijk blij dat ik destijds 'gered' ben. Ik kan steeds meer genieten van het leven, dit gun ik jou ook! Je bent prachtig, zoals je bent. Daar heeft niemand anders wat op te zeggen. Vecht ervoor, nu het nog kan! Ik vecht met jullie mee! It’s so worth it, you are worth it!