Mijn strijd, mijn leven, mijn verhaal..

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen, over mijn innerlijke en uiterlijke strijd tegen een hardnekkige eetstoornis.

Hoe is het allemaal begonnen? Hier heb ik eigenlijk niet direct één antwoord op. Vaak is het een combinatie van allerlei factoren. Het begint en ontwikkelt zich al in de jeugd en wordt sterker naarmate je ouder wordt. Bepaalde opmerkingen waar je eigenlijk niet zoveel last van lijkt te hebben, heeft uiteindelijk toch een grote impact op je.

bron foto

Ik heb het over weinig eten, overmatig eten, onzekerheid, laag zelfbeeld, nooit tevreden zijn, je altijd zorgen maken, sociale angst, somberheid en in de knoei zitten met emoties. Je voelt je levenloos.
Ik heb een jaar lang bij de psycholoog gelopen, waarbij ik thema's vanuit het verleden besprak. Ik haalde mezelf constant naar beneden en dat had ik zelf niet eens meer door. Ik voelde me somber en ik was aan het knoeien met eten. Dan at ik weer te weinig en kort daarna had ik eetbuien. Het lijkt allemaal simpel, ‘eet gewoon normaal, doe gewoon normaal' zullen sommige mensen denken. Maar was het allemaal maar zo simpel. Het is een stoornis, het is een strijd, een strijd die je vaak genoeg op wilt geven. Maar je wilt een beter, gelukkiger en mooier leven met een mooie toekomst om naar uit te kijken. Je wilt je niet meer zo ongelukkig voelen. Je wilt begrepen worden, maar niemand lijkt het te begrijpen.

Zelfs de psycholoog kon niks meer voor mij betekenen. Ik had enorme stappen gezet en ben zelfs van het automutileren afgekomen. Maar het eten was op dit moment hetgene waar ik aan moest werken. Maar waar moest ik beginnen?

Ik wil mooi en slank zijn. Ik wil tevreden zijn met mijn lichaam en blij zijn met wie ik ben. Dus we gaan afvallen en we slaan compleet door. Het minimaal eten veranderde in flinke eetbuien. Met name zoetigheid, chocola, cake, hagelslag, chocoladepasta, alles ging achterelkaar naar binnen. Na een tijdje heb je je toppunt van misselijkheid wel bereikt. Maar ook daar hadden we inmiddels een oplossing voor bedacht. Simpel, gewoon iets zoutigs eten of melk drinken en dan trekt de misselijkheid wel weer weg. Vervolgens gingen we weer verder met eetbuien. Nadat je het gevoel hebt bijna te ontploffen, stop je. Je voelt je natuurlijk dik, misselijk en vol. Je walgt van jezelf. ‘Waarom doe ik dit nou elke keer? Vanaf morgen leef ik alleen op soep en fruit.' De volgende dag ging het natuurlijk precies hetzelfde.

Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar groepsbehandeling. Een pittig en zwaar proces. Probeer jezelf maar eens open te stellen bij mensen die je niet eens kent. Probeer maar te vertellen wat je allemaal wel niet hebt meegemaakt en hoe jou eetbuien er dagelijks uit zien. Ik was gesloten, verlegen, onzeker en ik heb jarenlang een masker opgehad. Een lange strijd en intensieve therapie waarbij wij werkten aan onze levenslijn, zelfbeeld, eetschema, weekendvoorbereiding etc.

Voor mij was psychotherapie het meest heftig. Daar heb ik voor het eerst na maanden tranen laten vallen, durven laten vallen. Ik leerde mijn masker af te zetten en mezelf te laten zien. We hebben allemaal dezelfde strijd, we helpen elkaar en we kunnen het. Maar je moet willen veranderen en jij moet het uiteindelijk doen met ondersteuning van anderen. Jij moet de stap zetten, hoe lastig het ook is. Soms gaat het tegen je gevoel in, soms gaat het tegen al je principes in. Maar om een mooiere toekomst te krijgen, zal je de situatie moeten veranderen. Een hardnekkige eetstoornis is niet binnen een maand weg. Je moet geduld hebben, motivatie, een doel voor ogen en vooral hoop.

Ik ben nu 1,5 jaar niet meer in therapie. Ik moet zeggen dat het goed gaat. Ik heb zoveel tools meegekregen vanuit de groepsbehandeling dat ik vertrouwen heb in mezelf. Gelukkig heb ik ook dierbaren om mij heen, die mij kunnen steunen op moeilijke momenten. Ik heb mijn masker afgezet, ik kan mezelf toelaten om verdrietig te zijn en te huilen. Ik toon emotie, ik lach weer.. ik leef weer. Het was een zware strijd, maar ik ben er zoveel beter uitgekomen. Ik ben als persoon ook veranderd. Ik ben sterker, hoopvoller, vrolijker, volwassener en gelukkig geworden. Een heel ander mens.

bron foto

Als ik terugkijk naar de donkere tunnel waar ik doorheen moest, leek het oneindig. Hier werd mijn geduld getest. Als ik terugkijk naar de zware strijd die ik heb moeten doorstaan, werd hier mijn kracht getest. Als ik terugkijk naar de momenten dat ik op wilde geven maar het niet heb gedaan, werd hier mijn wilskracht, motivatie, en hoop getest. Als ik terugkijk naar waar ik jaren geleden stond en waar ik nu sta, werd hier mijn doelgerichtheid getest. En als laatste, als ik terugkijk naar al mijn dierbaren om mij heen, werd hier mijn liefde getest. Zij hebben mij nooit in de steek gelaten, maar ik hun ook niet. En dat voor iemand die een verleden heeft met automutileren. Wij hebben elkaar niet opgegeven.

Ik kijk terug naar hoeveel kracht een mens wel niet heeft en hoe ik op verschillende manieren zoveel testen heb doorstaan. Ik ben geslaagd, ik heb mezelf er doorheen gesleept en ik heb de strijd gewonnen!

Voor een ieder die nog keihard aan het strijden is.. doorsta deze grote testen. Er wacht een mooie toekomst op jullie..