Twee jaar lang sta ik elke dag op met het gevoel alsof ik een marathon gelopen heb, zo uitgeput ben ik van mijn ziekte. Ik had nooit gedacht dat juist ik een eetstoornis zou krijgen, ook al was ik altijd al heel onzeker. Niemand ziet dat ik een eetstoornis heb, omdat het vooral in mijn hoofd een grote strijd is, maar ooit op een dag zal ik herstellen!

De eetstoornis NAO
Ik ben altijd al een meisje geweest die zich onzeker voelde, dat gebeurde al op een hele jonge leeftijd. Ook ben ik vroeger wel eens gepest geweest, ik werd gepest omdat ik stotterde en ik was iets zwaarder dan andere kinderen. Toen ik 10 jaar was moest ik wel naar een andere school omdat het pesten uit de hand liep. Mijn haren waren namelijk uit m'n hoofd getrokken. Twee weken lang heb ik thuis gezeten totdat mijn vader een nieuwe school voor me had gevonden. Daar ging het eigenlijk best goed. Ik had vriendinnen en kon met iedereen wel goed opschieten. In groep 8, rond mijn 12de, ben ik best onzeker geworden. Ik voelde me voor het eerst dik. Toen besloot ik dat ik maar bijna niks meer ging eten, niet dat ik dat lang vol hield. Op mijn 14e slikte ik voor het eerst laxeerpillen. Ik ben sindsdien best veel aangekomen omdat ik heel vaak eetbuien had.

Ik woog toen ongeveer xxx kilo. Op maandag 9 november 2015 besloot ik een einde te maken aan mijn overgewicht. Ik at bijna niks meer en binnen een week was ik al wat kilo kwijt. In een maand heb ik veel kilo’s verloren, waardoor ik dacht dat ik iets deed waar ik goed in was. Kerst kwam er ook aan, toen begon het afvallen al heel lastig te worden. Ik begon me een beetje wanhopig te voelen, omdat het me niet meer lukte om zoveel af te vallen als eerst. Toch ben ik na oud en nieuw toch weer veel afgevallen, toen was ik weer iets aangekomen. Sindsdien is de eetstoornis steeds meer bij me naar binnen geslopen. Het gaf me een soort veiligheid, maar aan de andere kant was het een bak. Mijn ouders dachten dat het een fase was en dat het wel over zou waaien, maar een jaar later, eind 2016, kreeg ik de diagnose dat ik de eetstoornis NAO heb (Niet Anders Omschreven).

Ik zat op een normaal gewicht, maar ik dacht heel anorectisch. Vriendinnen wisten ook van mijn eetstoornis. Ik vond het fijn om met hun erover te praten. Mijn ouders hadden me gewaarschuwd dat als ik niet normaal eet, dat ik dan echt ziek zou worden. Ik wilde zo graag normaal kunnen eten als een normaal meisje. Serieus, ik wilde het echt, maar iets hield me tegen. Ik  dacht dat ik dat wel controle over had. Ik heb zo vaak eetbuien gehad waarvan ik aankwam en dan at ik weer een paar dagen heel weinig. Ik had een soort jojo effect.

Ik zit nu sinds Maart 2017 in behandeling. De vraag is natuurlijk: Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog steeds niet echt een antwoord op! Heel veel mensen denken dat een eetstoornis een lifestyle is of een fase, maar nee het is een ziekte. Mijn bloeddruk was laag omdat ik niet genoeg voedingsstoffen binnen kreeg, daar ben ik erg van geschrokken. Veel mensen zien niet dat ik een eetstoornis heb, omdat het vooral in mijn hoofd een grote strijd is. Ik schaam me er altijd voor om het te vertellen, omdat je het lichamelijk niet bij mij kan zien Ik weet zeker dat ik me op een dag zal herstellen...