Mijn huisje

 

HuisDit is mijn huisje. Er zitten twee ramen in en een deur. Voor de ramen hangen twee lagen gordijnen, eerst een dun gordijn, eentje die alleen het licht doorlaat, en een donker zwart gordijn, die al het licht buiten mijn huisje houdt.

In het huis staat niets, ik heb immers helemaal niets nodig. Ik mag niet eten, ik mag niet rusten, ik mag niet verlangen en al zeker niet dromen. Toch is het veilig in mijn huis, ik heb hier alles onder controle. door sunbeam

Niemand mag binnenkomen, want het is van mij. Ze mogen zich niet eens door het tuinhekje wagen, want stel dat ze erachter komen hoe mijn huisje eruit zou zien. Misschien vinden ze het wel helemaal niet mooi, misschien willen ze wel dat ik onmiddellijk naar buiten kom of pakken ze het van me af.

Ze moeten daar blijven, achter het hek. Weg, heel ver weg. Af en toe komt er eens iemand voorzichtig het hekje opendoen, iemand die me wil helpen. Iemand die me misschien niet gelijk uit het huisje sleurt, iemand die ik een klein beetje vertrouw.

Soms blijven ze in de tuin staan en proberen ze naar binnen te kijken, soms komen ze bij het raam een praatje maken, als de ramen openstaan. Toch komen ze wel eens te dichtbij, dan word ik bang. Heel erg bang, omdat ze laten merken dat mijn huisje niet goed is. Dat ik naar buiten moet komen, dat buiten veel fijner is, maar ik geloof ze niet. Dan trek ik mijn gordijnen dicht, de zwarte, laat geen enkel licht meer binnen en ga op de harde vloer in de hoek van mijn huisje zitten. Daar ben ik veilig. Ik hou de deur en de ramen in de gaten en begin na te denken.

huisjeToch is dat niet zo fijn, dat nadenken. Eigenlijk wordt ik er best wel gek van, al die gedachtes die door mijn hoofd spoken en waar ik me echt niet beter door ga voelen. Een grote donkere wolk verzamelt zich in mijn huisje, maar ik mag niet klagen. Hier is het veilig, hier weet ik precies hoe alles gaat, hier kan ik alles zelf bepalen, hier hoef ik niet na te denken over wat andere mensen van me vinden, hier voel ik veel minder emoties, hier wordt ik niet aangeraakt.. Hier is het toch wel fijn. Ik mag niet klagen, ik hoor blij te zijn dat ik zo'n mooi en veilig huisje heb.

Af en toe zie ik buiten de zon schijnen, een paar kleine zonnestralen weten door te dringen en mijn koude armen worden een beetje warmer. Hier hoort geen warmte, maar toch, het heeft wel wat. Ik merk dat ik er vrolijk van wordt. Voorzichtig schuif ik de gordijnen nog wat verder open, maar een heel klein stukje, als het me bevalt, mogen ze morgen nog een stukje verder. Buiten zie ik kinderen spelen, er loopt een zoenend stel voorbij, vriendinnen liggen lachend in de zon op het gras en een paar jongens zijn aan het voetballen. Voorzichtig komt daar een verlangen op.. Zou ik ook? Zou dat kunnen? Zo zorgeloos?

Terwijl ik dat denk vult mijn huis zich brommend met woorden. De donkere gedachtenwolk drukt me bij het raam vandaan. ‘Maar jij kunt dat niet, het is daar buiten niet veilig', ‘hoe weet je nou zeker dat het goed gaat?', ‘willen mensen wel met jou omgaan, met zo'n waardeloos persoon?', ‘alsof jij zoveel plezier mag hebben', ‘pas maar op, het is niet alleen maar leuk, er komen nog veel meer nare emoties bij kijken', ‘zometeen gaan mensen je daar aanraken als jij dat niet wilt'..

‘Hier zijn geen mensen, geen emoties, hier voel je je niet zo waardeloos, hier ben je veilig.'

Snel kijk ik nog naar buiten. Het zonnige grasveld verdwijnt in de verte. Nog wel te zien, maar zo ontzettend klein.. Een wankele brug verschijnt bij de uitgang van mijn tuinhekje, verderop een bevroren vijver die ook niet erg stevig lijkt, struiken met doornen, waar ik allemaal over en doorheen zal moeten om bij het grasveld te komen. En ik wil. Ik wil zo ontzettend graag. Al weet ik niet zo goed meer hoe het daar was, toch wil ik erheen. Genieten, net als iedereen. Gewoon een normaal meisje zijn die daar in het gras zou liggen, de bal afpakken van de jongens en een potje meespelen, zoenend met haar vriendje op de stoep staan en later met haar kinderen aan het wandelen is. Zo iemand. Wauw, wat zou dat prachtig zijn..

Maar het kan niet, hoe moet ik daar ooit komen? Ik durf niet eens mijn eigen deur uit. Mijn raam opendoen en met iemand kletsen, iemand toelaten is de grootste overwinning tot nu toe. En wat als ik mijn deurtje uit ga, als ik in een stoere bui die beslissing neem. Wat dan? Stel dat de brug me niet houdt, stel dat ik uitglijd op het ijs of dat de doornen me kapot maken. Dan antwoorden ze: ‘je kunt altijd terug'. Nee. Dat is niet waar. Elke angst die ik aanga veranderd mijn huisje. Dat is juist wat ik zo ontzettend eng vind, mijn huisje mag niet veranderd worden. Hoe weet ik zeker dat als ik die brug over ben.. dat mijn huisje er dan nog staat? Dat het nog hetzelfde is? Dat niemand er een bed of nog erger: een keuken, in heeft gebouwd? En wat als ik te snel wil.. Dan val ik sowieso.

spelenIk weet dat ik mag vallen, maar vallen is ook eng. Het moet in een keer goed gaan, als ik ervoor ga, dan moet het ook goed. Maar dat kan niemand me verzekeren, dat kan ik mezelf niet verzekeren. Dat is iets dat ik niet weet voor ik die keuze ga maken, het zal nooit meer hetzelfde zijn als ik die keuze maak en dat maakt me bang. Ik wil mijn huisje heel graag kwijt, ik zou het verbranden, want niemand gun ik zo'n huisje. Maar wat ben ik zonder mijn huisje? Ik zou wat kunnen worden, want dat heb ik gezien door het raam. Al die andere mensen zijn ook wat geworden. Het probleem is alleen dat ik het niet zeker weet, ik weet niet of het werkt om er zomaar uit te lopen. De handen die worden uitgereikt om met me mee te lopen, durf ik niet aan te nemen. Want kan ik ze vertrouwen? Laten ze me niet vallen? Trekken ze me niet uit mijn huisje om het daarna te verbranden en mij vervolgens in het grote niets laten liggen, waar ik wanhopig naar houvast zou zoeken..

Maar ik weet ook dat als ik in dat huisje blijf zitten, dat er dan helemaal niets meer van me overblijft. Dat de veiligheid langzaam verdwijnt en ik uiteindelijk dood zal gaan.

Had ik dat hele huis maar nooit gebouwd.

Had ik maar nooit een eetstoornis gehad.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Astrid - Maandag 3 januari 2011 13:20
Wauw...
Heb gewoon tranen in mijn ogen... Zo herkenbaar... Zo mooi omschreven...
Judith - Maandag 3 januari 2011 13:40
Zoow, herkenbaar! wel heftig...
Kay - Maandag 3 januari 2011 13:40
Wauw, Sunbeam.
Wat heb je dit onwijs mooi verwoord. Er zit veel herkenning in voor mij. Bij mij zijn er al wat meer veranderingen aangebracht in het huisje.
Ik hoop voor jou dat je je ooit zover durft te wagen dat je je huisje uit loopt, het bruggetje over. Dat het bruggetje stevig voelt, dat je je zeker voelt. Dat je op straat praat met mensen, dat je lol hebt.
En dat, als je weer teruggaat naar je huisje, dat er wat veranderingen zijn. En dat je van die veranderingen kunt zeggen: Wauw, wat wordt mijn huisje hier eigenlijk mooi van! Dat je langzaam maar zeker het hekje erom heen weg kunt halen, dat je op een zeker moment je gordijntjes open durft te doen. En dat je op een gegeven moment zelfs iemand toe durft te laten in je huisje. En dat je samen met die persoon langzaam maar zeker je huisje af kunt breken, en met alle mensen buiten gaan LEVEN!
Dat gun ik je zo, lieve Sunbeam.
xxxxxx
anome - Maandag 3 januari 2011 13:50
wauw
super mooi geschreven en heel herkenbaar!

succes meid ik gun je ook zoveel meer en een gelukkig leven zonder al die gedachtes!
magikook? - Maandag 3 januari 2011 13:51
Ik word er gewoon stil van zo mooi als dit verwoord is...
Echt prachtig!
jolein - Maandag 3 januari 2011 14:03
wauw, prachtig geschreven! ik vind het zo knap hoe het steeds kan omschreven kan worden op zoveel verschillende manieren.
Stella - Maandag 3 januari 2011 14:10
Wauw, wat is dit mooi geschreven zeg!!

Ik wens je heel veel goeds toe in het nieuwe jaar!
Jorana - Maandag 3 januari 2011 14:45
Wooow, dit is echt ontzettend mooi geschreven !
Sanne - Maandag 3 januari 2011 15:15
Wauw...

Prachtig geschreven en zooo herkenbaar!
Echt... heel mooi verwoord!

Ik hoop zo dat je uiteindelijk je huisje uit durft te gaan..
Sunbeam - Maandag 3 januari 2011 16:21
Ontzettend bedankt voor jullie reacties, echt heel lief. :)
Rooie. (: - Maandag 3 januari 2011 16:58
LievelievelieveSunbeam!

Wauw meis, wat heb je dit mooi op papier gezet!
Ik herken zoveel, ik werd er echt even stil van..
(niet dat ik veel praat als ik alleen achter de computer zit, maartoch. xd)

Meis, ik wens je echt een superfijn, gelukkig 2011 toe.
Ik hoop dat je dit jaar, langzaam maar zeker,
dingen toe durft te laten in/aan je huisje.
Ik hoop dat binnenkort iemand op het raam klopt,
en dat je toch de gordijntjes opentrekt..

Als ze daarna weer dicht gaan; das niet erg.
Maar ik hoop dat je ze daarna nóg een keer opendoet,
steeds vaker! Totdat het niet meer zo eng is om je gordijntjes te openen, en ik hoop dat je zo steeds meer uit je huisje mag komen. Echt Sunbeam,

ik gun het je zo. Want jij bent dat écht wél waard! :lief:

Ikhoudvanje!
anoniem - Maandag 3 januari 2011 17:42
wauw...!!

super mooi geschreven en zo herkenbaar!

sterkte meis,
Cioccolata - Maandag 3 januari 2011 18:00
Lieve Sunbeam,

Wat super van je dat je ons een klein kijkje geeft in jouw huisje. Het moet vast eng geweest zijn, dus dank je wel daarvoor. En wat een herkenning.. Ik hoop net als Kay dat jouw bruggetje wél weer sterk aan gaat voelen!

Vallen is eng, vallen is vreselijk eng, alleen het is niet zo dat er geen mensen zijn die je opvangen. Sunbeam, er zijn zoveel mensen die jouw hand vast zullen houden zodat jij niet van dat bruggetje valt! Je zult zelf moeten lopen, maar de mensen om jou heen laten jou niet in de steek. Je bent niet waardeloos. Je bent waardevol. En je kunt dit.

Ik hoop dat de gordijnen snel opengaan meisje!
cheyenne - Maandag 3 januari 2011 18:39
wauw, echt heel mooi...
ik voel hetzelfde
peaches - Maandag 3 januari 2011 18:48
lieve sun wat heb je dit mooi geschreven! (schrijftalentje, like i said ;) )
wauw, het raakt me echt..
net als de rest hoop ik dat jouw gordijntjes snel opengaan.
je bent het waard.

PLETKNUF!
Sann* - Maandag 3 januari 2011 19:40
wauw wat mooi mooi geschreven! echt , je hebt talent,
sterkte!
JustmeXx - Maandag 3 januari 2011 20:09
Respect! Wat kan jij je gevoelens goed verwoorden meis! En ik denk dat ze heel herkenbaar zijn voor de meesten hier.
Succes met de verbouwingen ;)
curedeva - Maandag 3 januari 2011 21:07
Femke - Maandag 3 januari 2011 21:12
wat een vreselijk herkenbaar verhaal..
het raakt me echt heel erg
Joleen - Maandag 3 januari 2011 21:24
WAUW!
Ik ben er echt even stil van, ZO MOOI !!!!!
Echt prachtig omschreven!!!!
Jammer genoeg héél erg herkendbaar.
Maar ik wens je voor dit jaar ( en natuurlijk ook de andere komende jaren! :) ) toe dat je je deurtje openmaakt en met een sterk en goed gevoel over het bruggetje kan stappen!

Liefs
Sophiee - Maandag 3 januari 2011 22:22
Prachtig geschreven lieverd, ik hoop zo dat je op een dag de deur van het huisje dichtgooit.. Je verdient zoveel meer dan zo'n triest huisje, echt waar.

ik denk aan je, blijf vechten
Danique. - Maandag 3 januari 2011 22:44
Wat kan jij het mooi verwoorden zeg!
En ook zo herkenbaar..

Ik vind het heel erg mooi geschreven,
respect! ;-)
- Dinsdag 4 januari 2011 14:59
Wow!!!
Echt herkenbaar.
Super mooi geschreven!!!
Loes - Dinsdag 4 januari 2011 16:17
Wauw, die is echt heel mooi geschreven Ö
lauraa** - Dinsdag 4 januari 2011 17:30
Waauuw, ik heb even niet zoveel woorden, het is echt prachtig geschreven!

xxx
sterkte!
Inez - Woensdag 5 januari 2011 17:40
wow....ik ben echt sprakeloos.
Zo ontzettend mooi geschreven!
En helaas herkenbaar...
Sterkte meis!
Estrium - Woensdag 5 januari 2011 22:34
Ik denk dat de bijna de moeilijkste stap is om uit je huisje te komen... Maar; het is zoveel fijner en zoveel mooier. Helaas niet meteen, want ook dat tuintje met dat hekje geeft nog wat veiligheid. Misschien zelfs de straat (hoelang die ook is) Iedere keer dat je een stapje verder zet, is moeilijk, angstig... nee je weet nooit van te voren wie of wat je tegenkomt... Maar als je volhoud en op zoek gaan naar de andere kant van dat 'veilige huisje'... dan weet ik zeker dat je uit kunt komen bij een paradijsje! En ook daar staat een huisje! Eentje waar je je écht, écht veilig voelt, en waar je naar buiten gaat zonder zorgen. Je stapt immers in een paradijs!

Keep fighting en stap voorzichtig t huisje uit, het is de moedigste en mooiste stap die je kunt zetten!
CJ - Donderdag 6 januari 2011 19:22
Liefje, ik heb je al verteld hoe graag ik bij je via het raampje naar binnenpraat (op de momenten dat ik bij het venster mag staan, zoals je zei).

En je weet ook hoe graag ik je meeneem naar buiten om samen de wereld aan te gaan.

Super dikke knuffel!
ikbenikjijbentjij - Zondag 13 februari 2011 21:33
wauw.. zo goed geschreven!!!
lafleur - Zondag 27 mei 2012 14:52
Hey lieve Sun,

Dan hier in ieder geval een nieuwe reactie: Wat super mooi geschreven! Je bent een lieve, prachtige meid en ik hoop dat je de moed gaat vinden om je huisje uit te komen. Je verdient het, je kan het, ik geloof in je!

Liefs,,
justme00 - Zondag 8 juli 2012 09:23
wat ontzettend ontzettend prachtig.... ben er helemaal stil van~
carla - Dinsdag 10 juli 2012 18:42
mooi geschreven...
Jiska - Woensdag 13 februari 2013 15:58
♥