Al zeven jaar lang ben je mijn alles. Al zeven jaar lang zijn wij onafscheidelijk. Hoe rot ik me soms ook voel, altijd sta jij aan mijn zijde. Altijd ben je er voor me. Jij voelt het aan als ik me verdrietig voel. Je bent dan extra lief voor mij en komt tegen me aan liggen. Hoe erg alles ook tegen zit af en toe, altijd tover jij een lach op mijn gezicht. Ik ben je onwijs dankbaar en ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten. Lieve Lana, wat ben ik toch blij, met een hond zoals jij.

Zeven jaar geleden kwam je als puppy in ons gezin. Je bent het mooiste kerstcadeautje wat ik ooit heb gekregen. Al vanaf de eerste ontmoeting zijn we onlosmakelijk met elkaar verbonden. Samen spelen, samen wandelen en uren lang knuffelen. Wat was ik als 10-jarig meisje toch gelukkig met jou. Wat ik toen nog niet wist, was dat jij me door diepe dalen heen zou slepen en dat je ontzettend belangrijk zou worden voor mij.

Toen mijn puberteit begon en er langzaam problemen ontstonden, werd je meer dan gewoon mijn hond. Je werd mijn ’vertrouwenshond’. Je was een luisterend oor voor me wanneer ik dat nodig had. Hele verhalen vertelde ik aan je, al wist ik dat je niet terugpraatte. Voor mij was het al genoeg dat je niet oordeelde. Ik voelde me niet altijd geaccepteerd door mensen uit mijn omgeving en kon niet goed praten over waar ik mee zat. Jij nam me zoals ik was. Jij voelde het aan als ik me even niet goed voelde. Je kroop dan bij me en liet je lekker knuffelen. Ik gaf jou dan de liefde die ik eigenlijk miste.

Voordat mijn ouders gingen scheiden was er vaak ruzie thuis. Op die momenten was er niemand bij wie ik mijn verdriet kon uiten en dat voelde ontzettend eenzaam. Gelukkig had ik zo’n lieve hond als jij. Bij jou kon ik mijn tranen laten stromen, en jij zorgde er voor dat ik me minder alleen voelde. Ruzies thuis werden nooit uitgepraat. Het werd weggedrukt, alsof er niks was gebeurd. Lang ging het goed op die manier, maar het verdriet stapelde zich op. Dit, in combinatie met mijn onzekerheid, lage zelfbeeld en perfectionisme maakte dat ik ergens houvast aan zocht. Heel geleidelijk en onbewust ontwikkelde ik een eetstoornis en begon ik mezelf te beschadigen.

Door me zo te focussen op calorieën, mijn eetpatroon en mijn gewicht ging ik me steeds meer afzonderen van mijn omgeving. Negatieve gevoelens hoopte ik te onderdrukken zodat ik me beter ging voelen. Maar niet alleen de negatieve gevoelens werden onderdrukt door de eetstoornis, ook de positieve. Zo voelde ik weinig liefde. Ook naar jou, lieve Lana, voelde ik minder liefde dan voorheen. De eetstoornis had mijn gevoel overgenomen, leek wel.

De eetstoornis beloofde me succes, geluk en zelfvertrouwen, maar wat ik ervoor in de plaats kreeg was een enorme leegte, nog meer zelfhaat en nog meer onzekerheid. Ik kwam op een punt dat ik niet verder wilde op de manier waarop het met me ging en ik besefte me dat therapie nodig was om die eetstoornis te verslaan en om mij beter te voelen. Ik ben gaan praten met vertrouwenspersonen en later kreeg ik professionele hulp. Door middel van gesprekstherapie klim ik stapje voor stapje, hapje voor hapje uit het diepe zwarte dal. Gevoelens komen terug, waaronder de positieve. Op weg naar een toekomst.

Lieve Lana, ik ben je zo dankbaar. Je bent ontzettend belangrijk voor me en ik weet echt niet wat ik zonder je zou moeten. Je bent een hondje met een hartje van goud.