Het begon al in groep 6 van de basisschool. Ik was een heel druk kind dat overal de aandacht vroeg. De reden daarvan weet ik niet precies, maar het gevolg was natuurlijk dat ik alleen maar negatieve aandacht kreeg. Als ik op school straf kreeg, werd dat aan mijn moeder verteld. Mijn moeder kwam zelfs elke dag na schooltijd vragen aan de juf hoe ik was geweest die dag. Ik voelde me toen al niet begrepen en machteloos. Best raar, voor een meisje van 10. In groep 7 was het vrij rustig, maar in groep 8 begon de ellende weer.

Toen moest ik naar de middelbare school. Ik was doodsbang. Bang voor de nieuwe mensen, voor afwijzing. Ik werd echt een heel druk meisje en lachte overal om. Als ik er aan terug denk, schaam ik me ervoor. Ik kreeg door mijn gedrag heel veel negatieve aandacht. De leraren hadden gelijk, zeker weten, maar ik was voor mijn gevoel weer niet goed genoeg.

In die tijd werd er ook regelmatig tegen mij gezegd dat ik lelijk was of dat ik dikke benen zou hebben. Stilletjes aan begon mijn eetstoornis zich te ontwikkelen. Al vrij snel moest ik naar Jeugdzorg. Vreselijk vond ik dat! Ik wilde helemaal niet geholpen worden. Ik wilde in mijn veilige wereldje blijven. Alles ging toch goed zo?! Het voelde als falen dat ik daarheen moest. In de klas werden er ook regelmatig grapjes over gemaakt... Bij de GGZ hebben ze me, voor mijn gevoel, van het kastje naar de deur gestuurd. Er zijn alleen maar onderzoeken gedaan. Ik kreeg het stickertje ADHD. Er is maar één keer gevraagd, terwijl mijn moeder er bij zat: eet je nu wel? ‘Ja natuurlijk eet ik.' En ik had dus geen eetstoornis...

In de tweede en de derde van de middelbare school ging het ook wel redelijk goed met eten. Ik werd rustiger in de klas en ik kreeg juist positieve opmerkingen van leraren. Ik was goed bezig volgens hen!

Maar in de zomervakantie van de derde klas werd mijn zus ziek. Niemand wist wat het was. Ze at en dronk niks meer, en lag als een dood vogeltje op de bank. Mijn ouders waren radeloos. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, naar de dokter etc. Totdat ze bedachten dat het misschien psychisch zou kunnen zijn. Ze is toen opgenomen in een ziekenhuis voor mensen met psychische problemen. Het was daar vreselijk!

Die sfeer werd meegenomen naar huis. Mijn ouders heb ik heel vaak zien huilen. Maar er werd niet gepraat. Mijn broers en ik moesten alles zelf verwerken. In die tijd begon mijn eetstoornis weer op de oppervlakte te komen. Maar niemand had het deze keer door, ik kon gewoon mijn gang gaan.

In de vierde, maar vooral de vijfde klas is het eigenlijk helemaal mis gegaan. Mijn zus is nu twee en een half jaar opgenomen, maar ik kon het niet verkroppen. Ik ben gelovig, en snapte gewoon niet waarom God dit kon toelaten. Waarom wil mijn zus zichzelf dood hebben? Waarom laat Hij dat toe? Waarom kon Hij haar niet gelukkig maken? Maar al die woede en frustratie heb ik afgereageerd op mezelf en eten. Ik at nog maar erg weinig. Ik ging in protest.

Mijn lieve vriendin en mentor hebben ervoor gezorgd dat ik me goed voelde, toen ik de zomervakantie in ging. Eigenlijk wilden ze dat ik opnieuw hulp zou zoeken, maar dat wilde ik niet. Ik ga niet nog een keer naar die mensen toe die alleen maar van die domme vragen stellen en me honderden papieren met vragen lieten invullen. Dat helpt me niet, dat wil ik niet!

Ik had besloten, ik ga gewoon eten in de vakantie. Ik moet gewoon kijken wat er van komt. Want ik wil niet al mijn haren verliezen, ik wil niet onvruchtbaar zijn, ik wil niet sterven! In de vakantie is alles dan ook redelijk goed gegaan. Ik ga elk jaar naar hetzelfde kamp met dezelfde mensen en heb daar onwijs goede gesprekken gehad. Mijn moeder zei aan het eind van de vakantie: ‘Volgens mij heb jij de knop omgezet he? Je ziet er al veel beter uit!' En ik dacht: ''Mam, er bestaat geen knop om die ongelofelijk vermoeiende gevoelens in één keer uit te zetten. Was het maar zo.'' Maar ik doe mijn best.

Nu zit ik op een andere school en studeer ik SPH. En ik kan je vertellen, dat komt allemaal behoorlijk dichtbij. Niemand weet op school van mijn problemen rondom eten en eigenlijk wil ik dat voorlopig nog zo houden. Op het moment gaat het niet zo goed, maar ik weet dat ik er uit ga komen! Ik heb het eerder gedaan en ik zal wel moeten! Ik ga er voor! 

Proud2bme adviseert altijd hulp te vragen aan je omgeving of/en professionals. Je hoeft het niet alleen op te lossen.