Ik was een vrolijke, sportieve en gelukkige jongen, zo’n 5 jaar geleden. Toen is mijn eetstoornis begonnen. Mijn eetstoornis is erg onschuldig begonnen. Ik had nooit overgewicht, maar ik was wel altijd dikker dan de meesten in mijn familie en omgeving. Ik ben veel gepest en buitengesloten geweest. Als manier om op te kunnen vallen en er misschien wel bij te kunnen horen ben ik na veel mislukte pogingen begonnen met rustig afvallen. Ik kan me nog herinneren dat ik op vakantie was en steeds weer buitengesloten werd door leeftijdsgenoten. Toen ik mezelf in de spiegel zag en een onderkin zag, dacht ik: zal het door mijn gewicht komen? Zou ik er wel bijhoren als ik wat kilo’s afval? Toen ik mijn gewenste gewicht bereikt had, wilde ik diep in mezelf stoppen met afvallen, maar ik wist niet meer hoe.

Mijn ouders hebben beiden een achtergrond met een eetstoornis. Dit maakte dat ik de balans niet meer kon vinden en de eetstoornis gedachten de overhand kregen. Ik ben altijd een sportieve jongen geweest, maar nu bestond mijn leven alleen maar uit zo veel mogelijk sporten om calorieën te verbranden. Elke gram van eten afwegen en natuurlijk het liefste zo min mogelijk binnenkrijgen. Dit maakte dat ik nog veel meer kilo’s afviel. Zelfs zoveel dat ik op het punt heb gestaan me te laten opnemen. Gelukkig heb ik de moed gevonden om door te gaan en de weg van herstel te kiezen! Ik heb een therapeute gevonden waar ik alle vertrouwen in heb en heb eindelijk het gevoel dat ook ik kan herstellen na 5 jaar ellende. Ik weet dat ik er nog lang niet ben en dus een hele weg te gaan heb, maar ik kan ook met trots terugkijken op de stappen die ik tot nu toe gezet heb.

Ja, ik heb een eetstoornis en ik ben een jongen. Zijn die er ook? Jazeker, gelukkig lees ik het steeds vaker dat er ook mannelijke lotgenoten zijn. Nu ik het schrijf zie ik het woord “gelukkig”, gelukkig? Nee natuurlijk niet! Ik gun niemand deze verschrikkelijke ziekte, geen meisje, geen jongen, niemand! Telkens als ik me besef wat deze verschrikkelijke ziekte me af genomen heeft, voel ik de tranen in mijn ooghoeken opkomen. Reizen, sporten, vrienden, alles waar ik voor deze verschrikkelijke periode plezier en geluk uit haalde is ingeruild voor het afgaan van ziekenhuizen, psychologen en 24 uur per dag, 7 dagen per week vechten voor herstel.

Mijn eerste behandeling was poliklinisch, ik zat zo diep in mijn eetstoornis, maar het enige waar aandacht aan besteed werd was mijn gewicht. Ik kreeg wel iets dat therapie genoemd werd, maar afgestemd op het standaard meisje waar mijn behandelaar zo veel ervaring mee had. Dit paste natuurlijk niet bij mij. Mijn gewicht was flink gedaald en dit moest er allemaal weer bij, althans de grens van het gezonde BMI moest bereikt worden. Uiteindelijk weet ik dat dit noodzakelijk is, maar toen was dit ondenkbaar voor mij. Ik kreeg geen goede therapie of behandeling, maar moest elke vrijdag wegen… dat was verschrikkelijk. Ik voelde me net een verslaafde die gecontroleerd werd of hij wel deed wat hij beloofd had. In mijn geval dus eten, dat is makkelijker gezegd dan gedaan zonder het aanpakken van die verschrikkelijke gedachten. Dit betekende dus ook dat de meeste vrijdagen een ramp waren. Mijn gewicht was constant gebleven of zelfs gedaald en ik moest snel een smoesje of excuus verzinnen om dit uit te leggen.

Na het afgaan van mijn lijstje met smoesjes en al mijn opties om er gewicht bij te krijgen zonder echt aan te komen was deze behandeling na een tijd voor mij dus echt afgelopen. Dit is nu een half jaar geleden. Aan de ene kant voelde het alsof ik gefaald had, aan de andere kant wist ik ook dat deze behandeling niet bij mij paste.

Toen heb ik me meteen aangemeld bij een andere instelling met een gepersonaliseerd programma. Niet afgestemd op het standaard meisje, wat ik dus ook bij verre na niet ben. Na de kennismaking met mijn nieuwe therapeute vorige maand, voelde ik me meteen op mijn plek en helemaal begrepen. Ik ga nu met volle borst vooruit mijn nieuwe pad in en heb er nu alle hoop en vertrouwen in dat ook ik volledig kan herstellen. Iets wat ik jaren lang niet heb gehad. Ik wil iedereen aanraden; kies voor herstel en kies voor de weg die het best bij jouzelf past.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl | Ook mannen zijn van harte welkom!

Fotografie: Pexels