Hallo allemaal, mijn naam is Manon. Ik ben nu bijna 22 jaar en lijd al sinds mijn veertiende aan eetstoornissen. Sinds kort ga ik echt voor herstel. Ik besefte welke gedachten me in al die tijd hebben tegengehouden om voor herstel te kiezen. Het leek me fijn dit te delen, zodat anderen niet dezelfde fout zullen maken als ik...

'Ik voel me fake'

Ken je dat gevoel dat je je aanstelt? Dat gevoel dat je eigenlijk al die hulp en aandacht niet verdient en dat het overdreven is? Dit gevoel had ik heel erg gedurende mijn eetstoornis. Ik had het gevoel dat ik een aandachtzoeker was; dat anderen me een aansteller zouden vinden. Want zo erg was het toch niet? Het viel toch allemaal wel mee? Gedachten die de eetstoornis me oplegde en waar ik met open ogen intrapte. Ik had het gevoel dat anderen de hulp meer verdienden dan ik, dat het met mij niet zo erg gesteld was en dat ik ook niet extreem mager was. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik: jeetje Manon, die eetstoornis maakte je gewoon iets wijs. Maar op die momenten had ik dat helemaal niet door.

'Het is niet erg genoeg'

Nog een dwaze gedachte waardoor de eetstoornis me in zijn grip hield. Steeds had ik het gevoel dat het allemaal wel meeviel en dat ik niet zo ernstig mager was. Vooral in de periode dat ik eetbuien had, voelde ik me te dik om hulp te aanvaarden. Want wat zouden de hulpverleners wel niet denken? Ik was vast te dik om serieus genomen te worden. De eetstoornis maakte me wijs dat ik veel moest afvallen, dat ik pas hulp mocht aanvaarden wanneer ik mijn laagste gewicht had bereikt. Steeds opnieuw probeerde ik dat doel te bereiken, steeds opnieuw datzelfde patroon in de hoop dat het deze keer wel zou lukken. Jarenlang heb ik hulp rond eten geweigerd, omdat ik ervan overtuigd was dat ik te dik was en dat anderen me zouden uitlachen. Want: ik, een eetstoornis? Ze zouden me uitlachen, omdat ik op gezond gewicht zat. Die gedachten waren zo hard ingeprent dat ik ze blindelings volgde. Ik gehoorzaamde mijn eetstoornis waarvan ik dacht dat die de waarheid sprak. Nu weet ik wel beter, maar toen was ik ervan overtuigd dat de eetstoornis gelijk had.

'Je moet nog één keer diep zakken, pas dan mag je herstellen'

Het koste me al een tijdje vooraleer ik besefte dat herstel de enige mogelijkheid was op een ietwat fatsoenlijk leven. Op momenten dat ik echt wel wilde herstellen, had de eetstoornis al een andere gedachte klaar voor mij. De eetstoornis maakte me wijs dat ik nog een keer naar een dieptepunt moest zakken. Ik zou nog een keer veel moeten afvallen tot mijn laagste gewicht en pas dan mocht ik herstellen. Op mijn telefoon had ik zelfs al een plannetje klaar voor wat ik zou doen wanneer ik mocht herstellen. Ik had al een hele lijst gemaakt van uitdagingen die ik pas zou mogen doen als de eetstoornis er zijn toestemming voor zou geven. Maar vooraleer ik mocht herstellen, moest ik echt nog een keer afvallen. Als je nu voor herstel gaat, dan ga je juist nog dikker worden en krijg je straks nog obesitas. Terwijl als je veel ondergewicht hebt, dan heb je tenminste reserve. De eetstoornis had me volledig in zijn macht, aangezien ik alle gedachten met volle overtuiging geloofde.

Het moment dat ik besefte dat de eetstoornis me voorloog

Ik heb er lang over moeten doen vooraleer ik besefte en wilde toegeven dat de eetstoornis loog; dat de gedachten volledig fout waren met de bedoeling om de grip op mij te houden. Dit was een moeilijk moment voor mij om te beseffen dat ik jarenlang in leugens geloofde. Ze zeggen dat het verstand komt met de jaren, misschien zit daar wel iets van waarheid in. Ik probeerde helpende gedachten op te schrijven voor momenten waarop de eetstoornis weer met een of ander leugentje zou afkomen om toch maar de macht over mij te houden. Dit wil ik graag delen voor anderen die ook met deze gedachten zitten, want het is vreselijk om volop te geloven in iets dat een leugen is. Ik besefte dat er meer in het leven was dan de eetstoornis, dat een leven zonder zo mooi kon zijn.

Waarom zou ik fake zijn?

Op welk gewicht je ook zit; als je eetstoornisgedachten hebt, ben je niet fake. Iedereen die vast zit, iedereen die lijdt, verdient hulp en aandacht van anderen. De eetstoornis zal je altijd fake vinden, maar daarom ben je het nog niet. De hulpverleners gaan je ook niet raar bekijken omdat je geen ondergewicht hebt. Hulpverleners gaan je willen helpen met de eetstoornisgedachten en -handelingen en niemand is fake voor hen. Jouw problemen zijn het waard om aandacht te krijgen en jij bent het waard om geholpen te worden. Er zijn geen vereisten om hulp te krijgen.

Wat is ernstig genoeg?

Wat vindt de eetstoornis wel ernstig genoeg vooraleer je hulp mag aanvaarden? Zal het ooit ernstig genoeg zijn voor de eetstoornis? Dit heb ik me serieus afgevraagd en ik kwam tot deze conclusie: neen, de eetstoornis zal nooit tevreden zijn, het zal altijd wel erger kunnen volgens de eetstoornis. Een eetstoornis is een ziekte, welk gewicht je ook hebt. En elke eetstoornis is ernstig en verdient aandacht en hulp. Zal de eetstoornis ooit tevreden zijn? Nee. Dus waarom zou je dan deze gedachte volgen? Je gaat jezelf enkel dieper in de put steken, nog langer lijden dan nodig is. De hulpverlening neemt jouw problemen ernstig, wat de eetstoornis jou ook moge wijsmaken. Jij mag er zijn en jouw problemen doen ertoe.

Waarom wachten met herstel?

De eetstoornis zal je misschien wijsmaken dat je nog een keer diep moet gaan vooraleer je echt voor herstel mag gaan. Probeer je eens in te beelden: wat als je dat dieptepunt bereikt hebt? Gaat je eetstoornis dan zomaar verdwijnen en akkoord gaan met herstel? Nee, de eetstoornis is een parasiet en heeft jou nodig om te overleven, dus natuurlijk gaat die niet zomaar akkoord gaan met herstel. En wat is diep genoeg voor de eetstoornis? Is xx wegen diep genoeg? Of moet het nog lager? De eetstoornis zal nooit tevreden zijn en zal er alles aan doen om jou tegen te gaan in herstel. Dus waarom wachten? Waarom zou je het jezelf nog moeilijker maken dan dat het al is? Herstel kan op elk gewicht. Je hoeft geen ondergewicht te hebben om te 'mogen' herstellen. Wat zou jij tegen iemand zeggen die met deze gedachte zit? Probeer dat dan toe te passen op jezelf. Het is niet makkelijk en de eetstoornis zal zijn macht niet zomaar uit handen willen geven, maar het is het wel waard. En hoe meer je toegeeft aan de eetstoornis, hoe meer macht die heeft en hoe moeilijker herstel zal worden.

Mijn doel om anderen te helpen

Ik wilde dit graag delen met jullie allemaal. Het is belangrijk te weten hoe een eetstoornis in elkaar zit. Het is een bloedzuiger die steeds meer wilt; je geeft het een vinger en het neemt je hele arm. Daarom is het ook belangrijk te beseffen welke leugens het je wijsmaakt, welke valkuilen er zijn. Alleen door niet te luisteren kan je de macht van de eetstoornis verkleinen. En al gaat het stapje per stapje, al heb je soms moeilijke momenten, weet dat jij het waard bent om te herstellen en een gelukkig leven te leiden. Laat je niet meeslepen met de leugens van de eetstoornis, het brengt je alleen maar verder weg. Geef niet op, al lijkt het een eindeloos gevecht. Het is het zeker meer dan waard. 

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.