Ik denk dat ik mijn eetstoornis – Binge Eating Disorder, ofwel eetbuistoornis - nooit helemaal zal kwijtraken. Dat zit in me en dat zal nooit verdwijnen. Ik ben nu in staat om er, met wat vallen en opstaan, mee om te gaan. Ik weet hoe het werkt, ik weet hoe ik er vroeger mee omging (fout) en weet nu hoe ik er wél mee om moet gaan. Mijn therapie heeft me dat geleerd. En dat vind ik prima. Ik heb ook nooit de illusie gehad dat ik het helemaal zou kwijtraken, als ik het maar aankan. En dat is gelukt!

Ik ben Pieter, 56 jaar waarvan 26 jaar gelukkig getrouwd en vader van twee geweldige kinderen. Ik ben voltijds rijksambtenaar en zo af en toe voltrek ik ook nog huwelijken in mijn hoedanigheid als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Ik woon in Eibergen, in de Gelderse Achterhoek, en vind dat toch wel het mooiste stukje Nederland. Ik heb veel interesses, misschien wel te veel! Maar als ik er een paar moet noemen dan zijn het toch wel muziek, lezen en films. Ik heb recentelijk mijn platencollectie weer tevoorschijn getoverd en probeer stapje voor stapje mijn verzameling weer wat uit te breiden. Ik heb vroeger heel veel gesport, veel hardgelopen, en probeer daar nu ook weer een gezonde routine in te krijgen. Een schoonzoon die sportinstructeur is, draagt daar zeker aan bij. 

Mijn eetstoornis

Ik heb eigenlijk een gewoon leven, maar dat werd lange tijd wel gekenmerkt, of misschien wel gedomineerd, door mijn gewicht. Ik heb in de afgelopen jaren ontzettend vaak aan mijn gewicht gewerkt. Afvallen en sporten. Ik viel kilo’s af, om die dan erna gewoon weer erbij te krijgen. En meer… Mijn echte probleem - zo heb ik zelf vastgesteld - zit hem niet in het afvallen als zodanig. Mijn echte probleem is het vasthouden van het juiste gewicht. En op de een of andere manier lukte me dat maar niet. Ik vergreep me geregeld en te vaak aan te veel eten op de verkeerde momenten. Tussen de reguliere maaltijden door een onbeschrijflijke drang krijgen om te eten en daar zo vaak geen weerstand aan kunnen bieden; zo zie ik mijn leven. Op zich dus een gewoon leven, maar geen controle over mijzelf. En dat vond ik misschien wel het meest frustrerende.

Wat er achter mijn eetstoornis zit, daar ben ik eigenlijk nooit achter gekomen. Er zijn wel ideeën, theorieën, maar echt zeker weten doe ik het niet. De meest gangbare theorie is dat er wellicht sprake is van PTSS, maar ik kan me niets herinneren van wat dat zou kunnen hebben veroorzaakt. Ik heb in mijn loopbaan wel wat spannende en stressvolle situaties meegemaakt, maar ook daarvan kan ik niet met droge ogen zeggen dat dat een zekere verklaring is. Ik weet het dus niet…

Vooroordelen

Ik heb veel te maken gehad met vooroordelen. Opmerkingen als je in een restaurant zit, of bij een viskraam een visje eet. Verwijten dat het aan jezelf ligt. Mensen die heel begripvol zijn als iemand lijdt aan boulimia of anorexia – "want dat is een ziekte" - maar Binge Eating Disorder is alleen maar "gebrek aan controle" en "je moet je meer ruggengraat tonen". Het gemak waarmee mensen oordelen en dat ook (soms direct, maar vaak ook achter je rug) uitspreken. "Zou je dat wel eten?", met een knipoog. Hoe pijnlijk dat is, dat weten mensen niet. Maar pijnlijk is het.

(Niet) in herhaling vallen

Er zijn zo vaak momenten geweest dat ik dacht: nu is het tijd voor herstel. Dat leidde tot een tijdelijke aanmerkelijke verbetering, waarna het allemaal toch weer instortte. Het moment dat ik voor mijzelf de keuze maakte om in mijzelf te gaan zoeken naar de oorzaak om niet weer in herhaling te vallen, was ergens dit jaar. Ik wilde graag weer afvallen, maar niet voor de zoveelste keer terugvallen in oude en foute patronen. Ik ben dus bewust op zoek gegaan naar hulp om op het gewenste gewicht te blijven, niet zozeer om er op te komen. Dat kan ik wel, maar daarná; dat was altijd voor mij de killer. En daar zocht ik de oplossing. Een zeer gewaardeerde collega van mij wees me op een krantenartikel over E-health bij Novarum en naar aanleiding van dat artikel heb ik contact gezocht met Novarum en ben ik hun traject ingegaan.

Hulp bij herstel

De grootste uitdaging tijdens dit traject vond ik het afleren van bepaalde gewoontes, tijdig herkennen van foute signalen en daarop anticiperen. Plannen, plannen, plannen. Goed je dag indelen en vooraf inschatten welke risico’s je loopt. Geen enkele dag is hetzelfde, ook al lijken ze soms op elkaar. Pin je niet vast op patronen, maar plan ook ‘door’ de patronen heen als dat nodig is. Als je bijvoorbeeld tussen ontbijt en lunch een normale tijd hebt, dan kan één tussendoortje - zoals je aanleert - prima de tijd overbruggen. Maar als er veel meer tijd tussen zit, dan moet je misschien twee tussendoortjes doen. Voorkom dat je op een ongunstig moment trek krijgt, want dan gaat het vaak fout. Ken dus de valkuilen en plan door omheen. Dat vond ik in het begin ontzettend moeilijk.

En ja, mijzelf accepteren zoals ik ben, dat was ook wel een dingetje. Ik vond mezelf nou niet bepaald mooi of aantrekkelijk. Integendeel. Ik walgde zelfs van mezelf, mijn dikke buik. Gruwelijk. En om te leren accepteren dat dat helemaal niet erg is, dat het uiteindelijk ook gaat om wie je bent en niet hoe je eruitziet, dat was ook wel een struggle.

De gesprekken met mijn therapeute, Bernou, die waren voor mij het belangrijkste. Gedurende een week doorliep ik het programma zoals opgesteld. Vragen beantwoorden, lijsten bijhouden, planningen maken, afwijkingen vaststellen, evalueren, noem het maar op. Maar dan op vrijdag vond dan een soort wekelijkse evaluatie plaats en daarin kreeg alles wat ik deed een plek. Ja, Bernou benaderde alles vanuit een hele positieve inslag en ik heb dan in eerste instantie altijd zoiets van: ja, maar dat staat waarschijnlijk in je handleiding - dat is ook een beetje mijn cynische inslag. Maar al snel kreeg ik het stellige idee dat het ook oprecht was en toen dat gevoel begon te beklijven, steeg mijn motivatie enorm. Je merkt dat iets goed kan werken als er sprake is van een onbevooroordeelde wisselwerking. Eigenlijk, zoals ik erop terugkijk, zou je dat als teamwerk kunnen omschrijven. Die wisselwerking, naast al die oefeningen en momenten van zelfreflectie, waren voor mij heel belangrijk.

Ver in herstel

Ik denk dat ik mijn eetstoornis nooit helemaal zal kwijtraken, maar er is wel echt een last van mijn schouders gevallen. Ik loop niet langer gebogen onder een grote druk van zelfverwijt. Ik weet nu dat het niet aan mij ligt. Ik weet nu dat ik normaal ben, ik weet nu dat ik me niet hoef te schamen voor mijzelf, ik weet nu dat ik een fout mag maken en daarna weer de draad kan oppakken. Ik kan weer gewoon mijzelf zijn. Dat klinkt misschien zweverig, maar zo voel ik het wel.

Je bent wie je bent. Je bent niet de persoon die anderen willen dat jij bent. Er bestaat geen rolmodel, iedereen is anders. Jij ook. Jij bent uniek, jezelf. Laat je nooit, nooit, nooit, door anderen de kop gek maken omdat zij vinden dat jij niet aan hun beeld voldoet! Want dan is het nooit goed. Ik hoop oprecht dat meer mensen in staat zullen zijn hun eetstoornis een plek te geven zodat ze ermee om kunnen gaan en het leven krijgen dat ze verdienen. Ik kijk met plezier terug op de E-health behandeling (ik heb het eigenlijk nooit als een behandeling ervaren) die mij inzicht heeft gegeven. En met inzicht komt het vermogen om te handelen; verstandig te handelen.

Lees hier meer blogs over Binge Eating Disorder.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.