Eerder las ik op Proud2Bme een heel mooie blog genaamd 'Corona helpt mij herstellen'. Precies zo voelt het voor mij ook en hier herkende ik mij in. We leven momenteel in een bizarre tijd. Een tijd van onzekerheid en angst. De wereld verkeert in een crisis. De coronacrisis doet mij denken aan mijn eigen crisis. De crisis in mijn hoofd: mijn eetstoornis. Elke dag leven in angst en onzekerheid, niet weten wanneer het minder heftig wordt, niet weten óf hier een einde aan komt en al helemaal niet hóe hier een einde aan kan komen. Zal dit ooit over gaan? Zal alles ooit weer normaal worden? Zal ik ooit weer gaan leven?

Deze vragen heb ik mijzelf vaak gesteld. Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik wil heel graag herstellen. Ik heb de liefste vriendinnen en de liefste familie voor wie ik alles over heb, maar ik weet gewoon niet hoe ik moet herstellen. Kan ik dit ooit loslaten? Kan ik ooit normaal een boterham eten? Kan ik ooit normaal op een weegschaal staan zonder in huilen uit te barsten? Kan ik ooit tevreden zijn met mijzelf? 

Het leek onmogelijk, ik voelde me verloren. Het voelde alsof ik verloren had van de eetstoornis, alsof ik verloren had van de draak in mij, terwijl ik zo mijn best deed. Maar de draak was altijd sterker, hij wist mij altijd klein te maken en mij zo ver mogelijk de grond in te trappen. Ik werd bang en de enige optie leek om naar deze draak te luisteren, want alleen dan had ik rust in mijn hoofd. Alleen dan mocht ik slapen en alleen dan was ik niet bang. Tot dat de coronacrisis uitbrak, voelde herstellen voor mij onmogelijk. Ik had al van alles geprobeerd. Het ziekenhuis, meerdere deeltijdbehandelingen, een kliniek... Maar de draak was te sterk en vooral ook te slim. Hij sloeg vaak zijn slag zonder dat mensen het merkten en zonder dat ik mij er zelf bewust van was. Ik had er geen vertrouwen meer in dat een therapie mij nog zal gaan helpen en ik had mezelf al voorgenomen dat ik het maar moest gaan accepteren. Ik moest maar gaan samen leven met de draak.

Maar toen brak de coronacrisis uit. In het begin ging de draak te keer, hij was woest. Ik had veel minder controle, 'mijn' producten in de winkels waren op en ik moest uitwijken naar andere producten. Ik raakte in paniek; dit kon ik niet. Ook werd de therapie stopgezet door de maatregelen. Ik voelde me in de steek gelaten, ik voelde me verloren en eenzaam. De draak sloeg opnieuw toe, hij palmde me in en binnen no time luisterde ik weer volledig naar hem. Ik zette al mijn eetregels weer in en werd nog krampachtiger. Tijdens een telefonische therapiesessie werd mij gezegd dat, wanneer ik zo doorging, ik na de coronaperiode zo weer de kliniek in kon. Dit heeft mijn ogen doen openen. Ik wil dit niet, ik wil vrij zijn als we weer vrij mogen zijn. Ik wil niet opnieuw een kliniek in. Ik wil mijn diploma halen, ik wil werken, ik wil genieten met vriendinnen, ik wil een wijntje durven drinken, ik wil in de zomer barbecueën met mijn vriendinnen en mijn familie, zonder dat ik elke hap en elke slok moet berekenen en moet compenseren.

Mijn ogen gingen steeds verder open; ik wil dit leven niet meer. Ik wil niet langer hoeven luisteren naar de draak, ik wil luisteren naar wat ik zélf wil. Ik wil niet meer mijn brood in allerlei stukjes hoeven snijden, ik wil geen uur meer aan tafel zitten als ik meerdere boterhammen moet eten, ik wil niet meer een appel hoeven afwegen. Mijn crisis voelt als een mega crisis voor mij, maar diep van binnen weet ik dat dat het niet is. Het maakt niet uit hoe je een boterham eet, het maakt niet uit dat de appel de ene dag groter is dan de andere dag of dat je glas melk vandaag net iets voller is dan gisteren. Het maakt niet uit wat het cijfer op de weegschaal is, of als je een keer wat extra eet omdat je honger hebt of omdat je hebt gesport. Dit is geen crisis. Nee corona, dát is pas een crisis. Door de coronacrisis voelt het voor mij egoïstisch om naar de draak te luisteren, terwijl ik wél kan kiezen om beter te worden. Ik heb niet voor de eetstoornis gekozen, het is mij overkomen, maar ik heb wel de keuze om beter te worden. De mensen die nu in het ziekenhuis liggen hebben deze keuze niet. Zij hebben alleen maar de hoop.

♥