Corona helpt mij herstellen

 

Jarenlang crisis in mijn hoofd, terwijl dat voor mij niet zo voelde. Ik mocht niet beter worden totdat ik in een crisis belandde. Het was nooit erg genoeg. Tien jaar lang anorexia was niet erg genoeg voor mij. Jarenlang therapieën. Mijn therapeuten zeiden dat ik misschien eerst een crisis moest overwinnen…

Die dag brak aan

Het coronavirus kwam naar Nederland. Het land kwam in een isolement. Hamsteren. Lege supermarkten. Niemand om je heen en je alleen staande moeten houden. Dit is wat een eetstoornis óók doet. Alleen gaat het dan een stapje verder. Want in plaats van dat ik me zorgen maakte om mijn gezondheid of dat ik deze crisis zou overleven, was ik bezig met zo dun mogelijk worden. Ik maakte me zorgen om een boterham of een te grote appel. Over het ene grammetje dat te veel was op de weegschaal. Volledige crisis in mijn hoofd en alleen dát was belangrijk. De controle op het getal, op het uiterlijk en op het uiterste. Jarenlang leefde ik in mijn eentje in dit isolement. Niets was belangrijker dan de eetstoornis. 

Ik weet inmiddels dat een eetstoornis niet gaat om het eten of een dun lichaam, maar om zoveel meer. Het gaat om gezien worden, controle hebben en omgaan met de crisis in je hoofd.

Mijn omkeerpunt

Soms weet je niet meer hoe je hoop of de vechtlust vasthoudt en hoop je dat het op een dag voorbij is. Ook bij mij is dat meerdere malen zo geweest. Iets in mij zei dat ik niet mocht herstellen omdat ik nooit in een crisis had gezeten voor mijn gevoel. Maar een eetstoornis gaat er niet om hoe erg je het hebt of hoe lang je er al mee vecht. Oorlog in je hoofd wordt niet gemeten door een getal of een lichaam om te zien hoe ernstig het is. Het gaat erom om hoe je je voelt en hoe je met de dingen omgaat in het leven.

Twee weken geleden wist ik niet meer hoe ik vertrouwen moest houden om dit gevecht door te blijven zetten. Maar wat als heel Nederland in een crisis terechtkomt en je nog maar één ding kan; overleven? Heel Nederland is in deze crisis beland, waarin we inzicht krijgen in wat écht belangrijk is. En dat is niet die ene baan van 40 uur, dat mooie huis of dat ene puntje op je bucketlist. Of in mijn geval: dat ene uiterlijk. Of dat ene getal op de weegschaal, omdat je dán vindt dat het dan pas goed (of erg) genoeg is. Wat is goed en wat is goed genoeg?

Door de crisis die nu speelt, heb ik het besef en het inzicht gekregen dat het niet uitmaakt of je een perfect lichaam hebt of niet, of dat die ene boterham of appel te veel is. Dat je geen controle op het leven kan hebben. Het gaat om dingen die je wél hebt en om te leven per dag. Want voor je het weet beland je in een crisis en is je leven voorbij. Stilstaan in het hier en nu, want voor je weet is dat ene belangrijke moment voorbij. Blijf geloven in jezelf en in de dingen die je wél hebt.

Mijn gevecht

De dag brak aan dat ik niet meer naar therapie kon gaan en de onzekerheid nam toe. Wat is er gaande in Nederland? Hoelang gaat dit duren? Hoe moet dat met de therapie? Val ik dan weer terug, terwijl ik dat niet wil? Vragen waar ik het antwoord niet op kan hebben. Geen houvast en geen controle. Ik was bang. Bang voor mijn eetstoornis, bang voor deze oncontroleerbare situatie en bang om mezelf en de moed te verliezen.

Vorige week had ik eindelijk de rust om even achter mijn laptop te zitten en kwam ik een liedje van Chantal Janzen tegen: Voorbij. Ik luisterde het meerdere malen en ineens begon ik te huilen, want ook dat zijn emoties die bij het leven horen. Het leek net alsof er een moment van opluchting was in mij. En tegelijkertijd voelde ik zo ontzettend veel. Waar ben ik mee bezig? Maak ik me zorgen om een boterham? Om het wegdrukken van mijn gevoelens? Om mijn lichaam? En om wat een ander van mij vindt? Terwijl er in Nederland nu mensen aan het vechten zijn om in leven te blijven?! Het deed mij verdriet om al die hardwerkende verpleegkundigen, mensen in de politiek en in de supermarkten te zien strijden voor ons, terwijl ik in paniek was de dag ervoor omdat er geen brood meer in de supermarkt was. Het heeft mijn ogen doen openen en ik ben erover gaan praten met mijn dierbaren. Over het inzicht dat ik gekregen heb door deze crisis. De crisis waar ik blijkbaar naar op zoek was om te kunnen herstellen. De coronacrisis.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Floor - Woensdag 25 maart 2020 20:30
Mooie blog ♡
DepriAspie - Woensdag 25 maart 2020 20:41
Heel veel sterkte bij je herstel. Mooie blog!
ThinkTwice - Woensdag 25 maart 2020 20:51
De vergelijking tussen eetstoornis en corona die je maakt vind ik heel mooi. Ik realiseerde me deze weken dat het hebben van een eetstoornis me ook veel heeft geleerd, het heeft zo mijn leven ontregeld dat ik nu van deze coronacrisis minder onder de indruk ben. Voor iedereen hier: jij bent sterker dan je zelf denkt♥
Judith - Woensdag 25 maart 2020 23:08
Wauw dit hier exact is hoe ik het ook ervaar. Door alles wat de eetstoornis me leert merk ik ook ineens dat ik op deze crisis heel rustig reageer. Dankjewel voor het delen van jouw ervaring♥
Mies - Woensdag 25 maart 2020 21:29
Heel mooi geschreven
w - Woensdag 25 maart 2020 21:48
Dus, de oplossing zit niet in de genen, zoals sommigen willen beweren of 'onderzoeken'; het zit in het systeem. Als dit echter voorbij is, dendert de trein weer voort. Velen zeggen nu wel, we moeten eigenlijk dan anders.. maar ik moet nog zien, want de mindset van HET systeem geldt dan weer. Als 'iedereen' om je heen weer mee doet, ga je wellicht dat (toch) weer voelen.. wat je eetstoornis teweeg bracht, maar hoop ik dat velen toch veranderen waardoor het 'simpel' gewoon 'leven' toch meer de overhand neemt, want zo voel ik het nu wel. Ik leef.. gewoon en hoef aan 'niets' te voldoen. Ik geniet er zo van. Corona heeft me ontzettend veel geholpen. Het voelt zoals toen ik kind was, zo rustig, letterlijk op de weg, buiten, heerlijk, zo rust van binnen in mijn hoofd. Er zijn normaal veel te veel mensen, dat alleen al geeft mij iig zoveel druk, wat ik nu niet of veel minder ervaar. We zijn met z'n allen behoorlijk de weg kwijt. Als het systeem weer werkt, is het totaal niet leuk, dan komt al die andere stress weer.. terug, ook van de vervuiling en andere rampspoed. Ik heb er totaal geen zin in. Kon het maar altijd zo rustig blijven en dat we op deze manier gewoon konden leven.
Tikvah - Zaterdag 28 maart 2020 21:35
Beste W., en Els,

Wat ontzettend mooi verwoord.

Ik ben helemaal mee eens, met wat jullie verwoord hebben.

Veel herstel en sterkte gewenst. :)

Geef niet op, houdt hoop.

Liefs Tikvah
Els - Woensdag 25 maart 2020 22:38
W, jij schrijft wat ik niet hardop durf te zeggen. Zoveel minder mensen, zoveel minder druk en daardoor zoveel meer rust binnen in mijn hoofd. Kon de wereld maar zo zijn zonder corona. Schoner, rustiger, zonder altijd maar dat voortdenderen.
Hoi - Donderdag 26 maart 2020 00:14
Die mensen zitten niet voor hun lol thuis, straks komen ze weer naar buiten en dat is hun goed recht.
Enigste oplossing is zorgen dat je je brood in een ander land kan verdienen waar het minder bevolkt is en emigreren, of leren met de drukte om te gaan en te blijven.

Bijvoorbeeld met een diploma engels en duolingo/taalboeken kom je al heel ver, engels docenten zijn vaak gewild in opkomende landen.
w - Donderdag 26 maart 2020 00:20
Oh, je bedoelt in 'opkomende' landen, waar HET systeem zich net zo aan het ontvouwen is als 'hier' en 'hen' hetzelfde daarin gaat bijbrengen, over hoe uniek het wel niet is, wat voor kansen het je biedt in je leven etc. etc. Totaal indoctrinerend en van 'jezelf' brengt en daaraan bijdragen, zonder je schuldig te voelen maar met enorme trots, want je hebt het maar mooi gemaakt in het buitenland. HET is overal inmiddels in de wereld.. er is geen veilige plek meer.
Hoi - Donderdag 26 maart 2020 00:33
Mijn vader zit veel in het buitenland, azie (geen china) en ben zelf ook meegegaan en de mentaliteit is daar wel anders. Meer een ons cultuur dan een ik cultuur. En de mensen zijn echt enorm lui in vergelijking met ons, lekker relaxed.
Ja het ontvouwt, maar op dit moment en over twintig jaar is het alsnog heel anders dan hier op dit moment.
En die “luie” mensen krijg je niet in tien jaar ineens in tien jaar in beweging.

Van vrienden hoor ik over Afrika wel hetzelfde over een “luie” instelling maar daar ben ik niet geweest.

Doemdenken kan altijd en is een keus.
w - Donderdag 26 maart 2020 07:45
Ok, het is een keus wellicht, maar ik kon het niet. Sociaal kan ik mezelf niet redden en al helemaal niet in het buitenland en ik kon niet komen tot een 'beroep' waar ik mezelf dan mee zou kunnen redden onder die omstandigheden. Dat bedoel ik met het systeem, het sociale wat ik daar in neer 'moet' zetten, wat iedereen altijd zegt, dat er 'niets' hoeft, heb ik altijd gevoeld dat het niet waar is. Je moet wel wat, 'iemand' zijn, al 'fake' je het, (men doet alles voor geld) en dat is in andere landen wellicht nog niet zo, maar ik bedoel maar, wat doen 'we' elkaar vaak niet aan, door dat toch met z'n allen in stand te houden of elkaar daarin te beoordelen of veroordelen of treiteren.
Als je niet goed genoeg bent, in dat wat een bepaalde groep 'eist', mag je simpelweg niet komen op het werk of bepaalde plekken of word je niet uitgenodigd, je moet altijd je bijdrage leveren in wat de bedoeling is.. en DAT voel ik nu niet, de druk ervan en dat voelt heerlijk. Ik 'ben' er gewoon. Waar iedereen het altijd over heeft, je kunt gewoon zijn, dat voel ik nu veel meer zo en daar geniet ik van. Ik weet niet of ik dat in een 'verwegistan-land'.. waar ze de westerse werkmentaliteit nog niet zo hebben en een relaxte of 'luie' instelling hebben, ook zo zou kunnen voelen, het is wellicht alleen nu, onder deze 'corona-omstandigheden'.
S* - Donderdag 26 maart 2020 19:24
Ik denk dat de rust slechts een illusie is. De drukte in de huizen zelf, kinderen die thuis les krijgen, ouders die constant bellen en beeldbellen, het zelf vermaken en sporten. Het is eigenlijk als een eetstoornis. De buitenkant laat niet zieken wat er van binnen schuilgaat.
Ik denk wel dat mensen tot bezinning komen wat voor hen nu belangrijk is. Maar rustig? Nee dat denk ik niet.
Tikvah - Zaterdag 28 maart 2020 21:45
Beste W., en Hoi,

Ik ben het met jullie beiden eens. :)

Jullie hebben misschien een andere mening over cultuur of werk, maar jullie verwoorden beide op een unieke en mooie manier jullie mening.

Jullie zijn beiden absoluut niet lui.

Ik hoop ook dat de rust zal blijven. Maar dat de ‘corona-virus’ snel verdwijnt. En ik denk dat dat vast wel over zal gaan.

Heel veel sterkte, en herstel gewenst. En houdt hoop.

Liefs,
Tikvah
Henny Kulderij - Donderdag 26 maart 2020 09:39
Lieve Milou wat heb je dit goed geschreven. Blijf positief, positieve mensen zijn zeker nu hard nodig. Liefs vanaf Zakynthos
Ans - Donderdag 26 maart 2020 10:28
Wouw wat heb je dit goed geschreven. TROTS OP JOU.
Eva - Donderdag 26 maart 2020 13:44
Voor mij hetzelfde inzicht. Voor het eerst durf ik m’n lichaam te voeden. Echt te voeden. Ik ben goed genoeg voel ik voor het eerst sinds deze crisisweken.
Barbara - Donderdag 26 maart 2020 15:18
Lief Milou, wat mooi tekst, je hebt je harte blootgesteld, je bent bewust geworden, dat is een gigantisch stap om te herstellen! Ik mag trots op je zijn😘
Nathalie - Donderdag 26 maart 2020 19:39
Mooi omschreven, dikke kus
Linda Smit - Vrijdag 27 maart 2020 18:16
Heel mooi geschreven! En wat bijzonder dat uit zo iets naars ook iets goeds kan ontstaan! Veel succes milou!!💪🤗
Jess - Zaterdag 28 maart 2020 16:54
Mooi geschreven!
Soms moet er iets drastisch gebeuren, voordat je in gaat zien wat echt belangrijk is. You got this ♥
Tikvah - Zaterdag 28 maart 2020 21:48
Hoi Milou,

Wat een goed geformuleerde blog. Mooi geschreven en heldere uitleg.

Wat een dappere keuze heb jij gemaakt. Je geeft anderen hoop.

Heel veel sterkte bij je herstel.

Liefs,
Tikvah