Als klein meisje was ik wel een echt genietertje. Ik was spontaan maar toch ook wel terughoudend. Ik maakte lol, en stond niet te veel bij dingen stil, ik deed de dingen die op mijn pat kwamen. Toen ik naar de lagere school ging veranderde dit naar mijn gevoel als ik er zo op terug kijk. Ik vond het in het begin vooral moeilijk een hele dag zonder mama op school door te brengen.

Ik huilde toen ook erg vaak, zomaar spontaan midden in de klas. Ik vond het eng om contact met anderen kinderen te maken en werd steeds meer op mezelf. Ik had 1 vriendin waar ik bijna iedere dag mee afsprak. En verder nog wel wat meiden waar ik mee op trok, maar dat werd minder en minden naarmate de tijd vorderde.

Ik ben samen met die vriendin op de scouting gegaan. De scouting zelf vond ik echt super leuk, maar daar begon ook het pesten en ik kon me niet in de groep voegen. Ook ging ik op een sport omdat ik toch wat aan de zware kant werd. Ik ging op atletiek, ik ben totaal niet atletisch aangelegd maar ik vond het wel leuk. Maar ook daar werd ik gepest. Ik was dikker dan de rest, altijd als laatste en ik had een bril. Schijnbaar genoeg reden om niet geaccepteerd te worden om wie ik was.

Ik verschool mijn verdriet in lekker eten. Zo weet ik nog dat ik wel is naar de supermarkt ging om een reep chocola te halen of zo. En op verjaardagen at ik me zo vol, dat ik ‘s nachts vaak moest overgeven, omdat mijn maag het niet kon verdragen. Als ik er zo op terug kijk ligt daar al een begin van mijn eetstoornis.

In groep 4 heb ik een nare ervaring met een jongen mee moeten maken... Jaren heb ik dat verzwegen. Omdat ik dacht dat het normaal was, maar toen ik het 3 jaar geleden voor het eerst deelde omdat ik me er van bewust werd dat die ervaring mij tegenhield om anderen dichtbij te laten komen en om dat ik begon in te zien dat het niet normaal was wat er toen gebeurt was, werd het me duidelijk dat het inderdaad niet normaal was. Dat was voor mij een opluchting maar ik durfde er nog altijd niet open over te zijn en ik bleef het wegstoppen. Het is eigenlijk nu pas dat ik er echt heel voorzichtig stapje voor stapje over durf te praten.

In groep 6 ben ik gestopt met de scouting en atletiek. Ik kon het niet meer aan. Op de scouting was het pesten wel minder geworden maar doordat het er eerst wel was, voelde ik me gewoon niet fijn in de groep. En daarom ben ik maar gestopt. Bij atletiek weet ik het nog heel goed. Toen ik zei dat het me laatste keer was, juichte iedereen... ik voel de me erg verdrietig... en was blij dat ik er weg was. Nu had ik geen echte beweging meer, hierdoor kwam ik wel wat aan. In groep 7 moest ik naar de GGD daar werd ik gewogen en gemeten. Hieruit bleek dat ik een bmi van xx had. Dat was aan de zware kant en de meneer van de GGD adviseerde me om af te gaan vallen. Of in ieder geval meer te gaan bewegen. Ik schaamde me en ging gezonder eten, niet snoepen. Hierdoor ging ik stiekem snoepen en kwam ik dus alleen maar aan.

Ik weet nog dat ik op een gegeven moment op een avond op de weegschaal ging staan en xx kilo zwaarder woog als bij de GGD en dus "officieel" volgens de cijfertjes te zwaar was... Ik ben toen huilend naar bed gegaan. Vanaf die dag heb ik wisselende periode van lijnen en normaal eten gehad.

In groep 8 kreeg ik te maken met mijn eerste hulpverleenster. Ze was een pedagogisch medewerkster. Samen met haar ging ik iedere week naar de dingen kijken waar ik tegenaan liep. Daarvoor gingen we op een creatieve manier afscheidsritueeltjes bedenken, waardoor ze over zouden gaan. Ook moest ik iedere week wegen bij de huisarts. Vanaf het begin voelde ik me al niet fijn. Ik moest erg wennen aan het idee dat ik mijn grootste diepste geheim met iemand moest delen die het van me af wilde pakken, want zo ervoer ik het.

In deze periode kreeg ik eetbuien, omdat ik niet mocht afvallen, maar wel wilde bewegen en ook niet wilde aankomen, ik braakte ook nog en dat alles deed ik stiekem. Om die stress en spanningen weg te werken at ik ze weg, om vervolgens te braken. Ik had op dat moment nog een normaal bmi van rond de xx dus lichamelijk had ik er niet zo veel klachten van, buiten het feit dat ik niet goed meer ongesteld werd.

Toen ik naar de brugklas ging was dat een bevrijding. Ik werd meer geaccepteerd, ik werd mee gevraagd naar feesten en in de pauzes zat ik niet meer alleen. Ik was ervan overtuigd dat dat kwam omdat ik was afgevallen, en dat ik nog meer moest afvallen om er zeker van te zijn dat ik niet verstoten zou worden. Naar school fietste ik al een uur per dag, dan maakte ik nog een ommetje, zodat ik wat meer calorieën verbrande. Voor op mijn kamer danste ik veel of verzon ik andere oefeningen.

Als ik opstond woog ik mezelf, na het ontbijt, als ik thuis kwam van school, en na het overgeven voor ik ging slapen. Mijn leven werd bepaald door het getal op de weegschaal. Ik probeerde af te vallen en te presteren op school. Rond maart in de brugklas ben ik ook begonnen met laxeerpillen slikken. Ik begon met de dubbele dosis. Ik heb altijd al problemen met mijn stoelgang gehad, dus vond dat ik een dubbele dosis nodig had. Ik ben er de eerste dagen goed ziek van geweest, maar wende er snel aan, waardoor de dosis in loop van tijd opgehoogd werd. In mijn vrije tijd was ik aan het bewegen of had ik eetbuien. Overgeven deed ik dagelijks ik wilde altijd "leeg"naar bed.

Dit ging ongeveer 2 jaar door. Tot ik via de schoolarts naar de KNO arts werd doorgestuurd omdat ik merkte dat ik doof was aan mijn linker kant. Omdat de KNO arts op het eerste gezicht niks kon zien of vinden en uit de test bleek dat ik inderdaad voor 70% minder hoorde besloot hij mij helemaal te onderzoeken. Die dag moest ik een geheel bloedonderzoek doen.

De volgende dag ging de telefoon, het was de KNO arts met het nieuws dat mijn kalium veel te laag was, ik die dag nog op nieuw moest laten prikken en pillen daarvoor moest slikken. Op dat moment wist ik nog helemaal niet wat dat allemaal in hield kalium en de gevolgen er van en zo. Toen bleek dat die dag mijn kalium nog zo laag was werd ik doorverwezen naar de kinderarts. Ik was een spoedgeval, en diezelfde dag nog lag ik op de hartbewaking omdat mijn hartfilmpje bijna een rechte lijn was, en als ik naar huis ging ik de volgende dag niet zou halen als ik die laxeerpillen bleef slikken en bleef braken.

Thuis was de situatie niet meer te houden, voor mijn ouders, broertje en zusje niet en al hele maal voor mij niet. Het was toen december 2006 ik zat in de 3e maar stopte dat schooljaar op opgenomen te worden. Ik zat in die periode rond een bmi van xx maar door mijn laxeer -gebruik en braken was ik er lichamelijk erg slecht aan toen. Ik werd via het GGZ in geschreven in een kliniek in Tilburg. Omdat ik die wachttijd niet naar huis mocht omdat mijn ouders de situatie niet meer aan konden bleef ik in het ziekenhuis.

Half januari kon ik na 4 weken ziekenhuis eindelijk terecht in de kliniek. Het voelde als een bevrijding en ik wilde er helemaal voor gaan, alleen wist ik toen nog niet wat me te wachten stond...

Ik kwam in fase 1 hierin had je rust periode maar je mocht ook deelnemen aan "lichte" therapieën. Je had 4 weken wenfase, hierin hoefde je nog niet aan te komen, na die 4 weken moest je beslissen of je definitief doorging met de behandeling. Toen ik een bmi van xx had bereikt en de hele weekenden naar huis mocht begon ik het steeds moeilijker te krijgen. Thuis viel ik weer in mijn oude patroon. Ik zat erg in de structuur van mijn eetlijst en at niets meer en zo mager mogelijk. Thuis hadden we in het weekend een andere structuur van uitslapen en we aten vaak friet of pizza iets wat ik nog niet aan kon. Thuis gaf ik ook weer regelmatig over. Ik kreeg een andere kamer zodat ik het verleden achter me kon laten en helemaal opnieuw kon beginnen, ook thuis. Maar ik besefte hoe je de omgeving ook veranderd, het probleem zit in jezelf. En je moet jezelf veranderen om uit je cirkel te komen.

Ook kwam ik er met therapieën achter dat ik een vertekend lichaamsbeeld had. Ik voelde en zag mezelf dikker als dat ik werkelijk was. Het was zo gek allemaal, ik begon meer te voelen, werd lichamelijk gezonder, alles werd weer gewoner ik was niet meer dat zieke meisje... Door anderen werd ik ook beter bevonden, maar in mijn hoofd was ik eet-gestoorder dan ooit en verre van beter. Ik begon steeds vaker over te geven, en mijn gewicht haalde ik niet waardoor ik een week thuis kwam te zitten om na te denken of dat ik er wel echt voor ging. Ja dat deed ik wel, met de instelling om thuis weer af te vallen. Ik leefde nog erg in mijn eigen wereldje en had moeite met alle veranderingen.

Uiteindelijk heb ik precies een bmi van xx gehaald en mocht ik in dagbehandeling, 2 dagen dagbehandeling 3 dagen naar school. Een verschrikkelijke combinatie, en ik herinner me die periode ook als overleven. Ik dronk de kilo's eraan om de weegschaal maar op die bmi van xx te laten staan. Ik hield mezelf voor de gek, en anderen. Ik wilde zo snel mogelijk weg van die dagbehandeling en helemaal naar school gaan want zo ging het niet. Ik kon mijn eetstoornis niet loslaten.

In november 2007 stopte ik de dagbehandeling. Ik ging nu ambulant verder. Een tijdje bleef ik stabiel, maar zo rond februari 2008 ging ik in gewicht snel achteruit en was ik volledig terug in mijn oude patroon gevallen, van eetbuien, bewegen, braken en afvallen. Alleen het laxeren daar was ik mee gestopt. Zo tegen het einde van het schooljaar was ik lichamelijk weer op. Ik zat onder het gewicht van voor mijn opname en mijn kalium was ook weer te laag door het braken. De kaliumpillen durfde ik niet meer te slikken, omdat ik bang was dat ik daar van aan kwam.

7 juli werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Het schooljaar zat er op en ik ging over naar mijn examen jaar. Tijdens mijn ziekenhuisopname, ben ik een dagboek op de stop-pro-ana hyve begonnen. De reacties van anderen gaven mij motivatie, want het was moeilijk en zwaar. Ik bleef eten en hoefde niet aan de sondevoeding. Na 4 weken ging ik weer naar huis...

Ik zat wel beter in mijn vel, maar voelde me nog altijd erg dik. Mijn vertekende beeld van mijn lichaam achtervolgt me nog altijd. De hele grote vakantie ben ik opgenomen geweest. Mijn eetpatroon was weer normaal, maar ik had er wel moeite mee. Ik had meer energie voor mijn hobby's. Ik heb meer rust in mezelf gevonden. Na mijn ziekenhuisopname ben ik in contact gekomen met alternatieve hulp.

Nu zit ik in mijn examen jaar. Ik zie weer toekomst, maar lichamelijk ben ik nog erg in strijd met mijn eetstoornis. Ik besef steeds meer dat ik mezelf kapot maak en vraag zelf veel meer om hulp omdat ik inzie dat ik het niet alleen kan.

Ik heb nog een hele lange weg te gaan, maar ik blijf vechten en ik zie vooruitgang, alleen met hele kleine stapjes.

Mijn eerste doel voor nu is mijn examen halen. Daarna ga ik kijken in hoeverre ik dit gevecht aan kan met de hulp die ik heb en kan krijgen zonder opname. Ook kijk ik in hoeverre ik word aangenomen voor mijn vervolgopleiding. Dit geeft me veel motivatie. Maar ik moet wel eerlijk zijn naar mezelf en de mensen die me willen en kunnen helpen. Want die eetstoornis sluipt er steeds langzaam weer in. Hij is veilig en vertrouwd, maar niet goed. Ik heb hem nodig gehad om bepaalde periode uit mijn verleden door te komen. Maar nu ben ik zelf sterk aan het worden en is de eetstoornis een gewoonte geworden. Het is alleen heel moeilijk om hem los te laten. Ik weet waarvoor ik het doe en ik wil leven, een leven zonder eetstoornis, genieten en lol maken. Ik kan de laatste tijd goed praten met mijn moeder, en ben eerlijker geworden, al is het nog wel moeilijk om helemaal open te zijn. Maar hoe eerlijker en hoe opener ik word des te beter gaat het met me.

Het gaat met vallen en opstaan, met opname of ambulante behandelingen, maar als je blijft vechten kom je er, want waar een wil is, is een weg. Je moet alleen niet opgeven, ookal zit het even tegen en gaat het niet zoals je wilt. Vertrouw de mensen die je echt willen helpen en wees eerlijk en open. Dit gevecht hoef je niet alleen te doen. En met de liefde en begrip van de mensen die echt om je geven kom je er!

Je staat niet alleen, een leven met een eetstoornis is geen leven, wees eerlijk en open laat anderen je helpen, en laat je eetstoornis langzaam los. Je mag zijn zoals je bent, iedereen is uniek, iedereen is iemand. Je bent niet geboren om jezelf kapot te maken, maar om je dromen waar te maken, en je mag leven, anders was je niet geboren!

Mijn gevecht is nog niet gevochten, maar stap voor stap word ik steeds meer mezelf, leer ik me zelf kennen, niet mijn eetstoornis. Het is raar om mijn leven niet meer te laten beheersten door eten en bewegen maar door dingen die ik echt leuk vind. Het is een kwestie van wennen, en je krijgt er zo veel moois voor terug!

Hoe mijn toekomst eruit gaat zien weet ik niet, ik heb nog een deel van mijn gevecht te gaan, maar hoe dat gaat verlopen weet ik nog niet. 1 ding weet ik wel en dat is dat ik ga winnen, en mijn dromen waar ga maken!

Door Kim Gelijns