18 maart 2020

Lieve eetstoornis, 

Een brief aan jou, om je te zeggen dat ik afscheid van je ga nemen. Dat ik afscheid van je moet nemen. Wil nemen. De waarheid is namelijk dat ik niet met jou kan leven. Hoe graag ik dat diep van binnen soms ook wil. Dat is pijnlijk en ik vind het erg moeilijk om het te moeten toegeven. Maar ik wil er ook niet meer omheen draaien. Ik moet je loslaten. 

De afgelopen twee jaar zijn we samen geweest; jij en ik. In het begin ontmoetten we elkaar soms, maar ik had ook gewoon mijn eigen leven. Af en toe kwam je bij me langs, om vervolgens ook weer netjes weg te gaan. Zoals dat hoort bij mensen die elkaar aardig vinden. Ik begon jou steeds meer te zien als een vriendin, en jij mij. Steeds meer tijd brachten we met elkaar door. Steeds vaker kwam je bij me langs. Steeds langer bleef je ook. Ik vond dat prettig. Jij gaf me een gevoel van acceptatie. Ik voelde me veilig bij je. Jouw adviezen waren precies wat ik op dat moment nodig had. Een houvast, een focus, een doel om naartoe te werken. Mijn eigen houvast was namelijk flink gaan wankelen, doordat ik een nieuw leven moest beginnen in een nieuwe stad. Ik kende er niemand, alles was nieuw. Ik kwam er voor een baan, maar ook die viel me veel zwaarder dan ik dacht. Kortom: ik had een vriendin nodig, een luisterend oor, twee zachte armen – een veilige haven. Dat was jij.

Langzaam raakte ik geobsedeerd door je. Verslaafd aan je. Wat vond ik jou bijzonder! Jij wilde voor me zorgen, er voor me zijn. Je beloofde me dat je me door die moeilijke fase heen kon helpen. Ik geloofde je, want ik had een houvast nodig. Ik volgde je wijze raad met liefde op. Zelfs toen je op een gegeven moment dwingender werd en lang niet altijd meer die zachte, lieve toon aansloeg tegen me, verzette ik me niet. Dat durfde ik ook niet zo goed, want ik geloofde nog steeds dat jouw beloften zouden uitkomen. Als ik maar zou luisteren. Als ik tegen je in zou gaan, zou ik je misschien kwijtraken en dan was ik weer alleen… Eenzaam, bang, onzeker en onveilig. Dat was wel het laatste wat ik wilde. 

Uiteindelijk ben je echt te ver gegaan. Ik raakte geobsedeerd door jou en zag daarom niet meer hoe je mij in je macht kreeg. Dat je mij dingen liet doen die niet oké waren. Ik leefde niet meer naar hoe ik het wilde; ik leefde naar jouw regels en eisen. Ik ben mezelf volledig kwijtgeraakt. Dat is niet hoe ik mijn leven wil voortzetten en daarom ben ik je op een gegeven moment voorzichtig gaan loslaten. Dat vind ik moeilijk, want ik ben bang voor het leven zonder jou. Ik weet bijna niet meer hoe het leven er überhaupt uitziet zonder jou. Dat is precies de reden dat dit niet langer zo kan. Ik moet mezelf terugvinden.  

Hoewel je uiteindelijk geen goede invloed op me hebt gehad, heb ik ook veel aan je te danken. Ik leer mezelf nu opnieuw kennen. Ik leer wat ík belangrijk vind ik het leven. Ik leer mijn eigen keuzes te maken en mijn leven in te richten naar hoe ík het wil. Dat heb ik eigenlijk nog nooit gedaan, ook niet voordat ik jou leerde kennen. Ik ben altijd volgzaam geweest en kwam niet voor mezelf op. Uit angst om afgewezen te worden. Om dingen fout te doen. Om alleen achter te blijven. Nu begin ik in te zien dat ik er óók mag zijn, dat ik voor mezelf mag opkomen en voor mijn mening uit mag komen. Ik ben niet minder dan een ander en dat begin ik langzaam te geloven. Na zo lang onderdrukt te zijn, door jou en door mezelf, word ik nu steeds sterker en sterker. Ik weet steeds beter wat ik wil – en vooral ook hoe ik het niet wil. Ik hoef mezelf niet anders voor te doen en me niet klakkeloos aan te passen aan alles en iedereen. Ik mag er zijn. Ik leer mezelf te accepteren en te waarderen. Ik leer van mezelf te houden zoals ik ben. Als ik maar van mezelf houd, hoef ik ook niet zo bang te zijn dat anderen dat niet zullen doen.

Dag eetstoornis. Ik ga op weg naar een vrij en onafhankelijk leven! Met mezelf, zonder jou.

 Liefs, Floor.