Dit is mijn afscheidsbrief van mij aan jou. Je hebt mijn leven de afgelopen vijf jaar tot een hel gemaakt, maar je hebt me ook steun gegeven. De steun die ik bij niemand anders kon vinden. Toch haat ik je met heel mijn hart en ben ik blij dat ik eindelijk zover ben om mezelf van je af te scheiden. Ik heb mijn eigen ‘ik’ weer terug en jij bent uit mijn systeem. Wel vond ik het zo netjes om nog gedag te zeggen, dus bij deze.

Anna, je kwam in mijn leven toen ik heel breekbaar en onzeker was. Jij wilde me zelfverzekerdheid geven en mij mooier maken. Ik vertrouwde je mijn ziel en mijn lichaam toe. Samen bewandelden we een zwaar maar veelbelovend pad. In eerste instantie was ik zo blij dat je in mijn leven was gekomen. Je had me ‘mooier’ gemaakt en je had mij meer zelfvertrouwen gegeven. Mensen mochten mij meer, omdat ik er beter uitzag, ten minste, dat dacht ik. Jij liet me dat geloven. Op een gegeven moment was niets goed genoeg meer voor je. Ik moest door.

Dunner, dunner en nog eens dunner. Ik moest de dunste zijn, want dat was het meest ideale. Op die manier kon je me het beste veroveren. Ik luisterde naar je. Het enige waar ik nog aan dacht was afvallen, calorieën (verbranden), en ik moest er ook nog voor zorgen dat mensen me mochten. Dat ik bij ieder groepje hoorde. En oh ja, op school moest ik ook nog eens de beste zijn, degene met de hoogste cijfers. Alles lager dan een 8 was slecht. Ik moest met alleen maar 9ens en 10en overgaan. Hoe me dat is gelukt, is een groot raadsel.

Later, toen ik zowat een lopend skelet was, liet je me mijn sociale contacten verwaarlozen. Ik kreeg steeds meer ruzie thuis. Op die manier kon jij mij troosten… Na enige tijd had ik door wat je aan het doen was, en ik besloot om er iets aan te doen. Oké, niet geheel vrijwillig, maar ik was er bereid voor. Een half jaar heb ik een driedaagse in een kliniek gevolgd. Ook moest ik iedere week naar het ziekenhuis om mijn ‘gezondheid’ in de gaten te houden.

Op een of andere manier heb ik een leuke tijd in de kliniek gehad. Ik ontmoette eindelijk meisjes die mij compleet begrepen. Daar verlangde ik zo naar… Helaas was het niet alleen leuk daar, het was ook een hel. Maar echt. Ik heb zoveel gehuild, heb me zo alleen gevoeld. Ik wilde opgeven, jij wilde me laten opgeven, omdat je bang was dat mijn eigen ‘ik’ sterker kon worden. Maar gelukkig was die ‘ik’ niet helemaal weg. Die heeft me moed ingesproken waardoor ik niet opgaf. Zes maanden. Zes maanden heb ik daar gezeten. Vanaf de zomer tot en met de winter.

Daarna mocht ik er weg. Eindelijk. De mensen daar hadden genoeg vertrouwen in me dat ik de strijd zelf verder kon. En dat is me gelukt. Nu, al bijna een jaar nadat ik ontslagen werd uit de kliniek, ben ik bijna helemaal van deze stomme situatie af. Ik heb nu EMDR voor wat ik heb meegemaakt. Niet voor mijn eetstoornis, maar voor wat er toe heeft geleid dat ik anorexia had gekregen. Ook zit in nu nog steeds bij een psycholoog. Hij helpt me heel goed met de problemen die ik nu heb. Gelukkig heb ik geen problemen meer met het eten. Ik heb je verslagen Anna! I kicked your too skinny ass!

Toch wil ik je bedanken. Je hebt me sterker gemaakt en door deze rollercoaster heb ik veel geleerd. Je hebt veel kapot gemaakt, letterlijk en figuurlijk, maar dat ben ik weer aan het opbouwen en dat gaat eigenlijk best goed.

Tot nooit meer ziens,

Liefs,
Je Eeke

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl