Het begon allemaal zon 8 jaar geleden. Er is veel gebeurd en het ging per jaar slechter met eten. Maar ik kan beter beginnen bij 3 en een half jaar geleden.

Ik ging na de mavo een MBO opleiding onderwijsassistent doen. Van te voren kon ik niet weten dat het dit jaar allemaal fout zou gaan. Ik kon maar moeilijk wennen aan de nieuwe school, de nieuwe mensen, de nieuwe omgeving en de onveiligheid die ik voelde.

Ik ging steeds minder eten, meer braken en meer laxeren. Op mijn stage zat ik meer op de wc dan in de klas door de laxeerpillen.... en ik maar vol blijven houden dat ik buikgriep had en ik verzon elke keer wel wat anders. Mijn leven draaide om (niet) eten en alles wat erin ging, ging er weer uit werken door te laxeren, te braken of te sporten. Al snel trok ik het niet meer en ik ben gestopt met de opleiding. Ik ben naar de HAVO gegaan om terug te gaan naar mijn oude bekende school waar ik me zo veilig had gevoeld.

Ik begon aan het 4e jaar van de havo, maar het ging niet beter, eerder slechter. Elke les moest ik de les uitrennen om op tijd op de wc te komen, ik at weinig tot niks meer en het ging steeds slechter. Ik kon me niet meer concentreren, trilde de hele dag door, was constant duizelig en ik sliep hele dagen. Ik ging nog maar halve dagen naar school of zelfs helemaal niet. Ik ben toen in contact gekomen met een orthopedagoog op school die mij zou begeleiden en zou steunen. Ik had prettig contact met haar en kon met haar praten over mijn gedrag rondom het eten en de zelfbeschadiging die ook steeds erger werd.

Op 12 februari heeft ze me direct naar de huisarts gebracht omdat mijn suïcidale gedachten steeds erger werden en ik stemmen in mijn hoofd hoorde. Twee dagen later op 14 februari werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis door een overdosis medicatie die ik had geslikt. Ik kon het niet meer, ik wilde dat alles op zou houden, dat ik rust had, ik was op. In het ziekenhuis ging alles langs me heen, ik wilde mijn ouders niet naast me hebben en ik wilde ze niet zien. Die nacht toen ik voor de 1000x naar de wc moest, omdat ik liters vocht kreeg toegediend en de laxeerpillen behoorlijk aan het werken was, keek ik in de spiegel. Ik ben nog nooit zo geschrokken. Wat ik zag, ik keek in een zwart gat, alsof mijn lichaam er stond maar alles wat erin zat al dood was. Zo voelde ik me ook, niks kwam bij mij binnen en toen mijn vader naast me zat te huilen heb ik hem uitgescholden en weggestuurd. Het deed me niks, ik vond dat hij eens normaal moest gaan doen. Ik was compleet van de wereld.

Na mijn ziekenhuisopname had ik zelf de keuze, of naar een kliniek of ambulant. Ik wilde absoluut niet naar een kliniek, er was niks met me aan de hand! Toen ben ik in therapie gekomen bij het Riagg voor mijn eetstoornis maar ik kon hier altijd nog makkelijk weg komen met liegen, ik werd ook nooit gewogen dus mijn gewicht werd toch niet gecontroleerd, zo konden ze ook niet weten dat ik ondertussen nog gewoon aan het afvallen was. Later werd en samen met de huisarts een afspraak gemaakt over een minimum gewicht, zou ik hieronder komen zou ik doorgestuurd worden naar een instelling voor eetstoornissen. Dit gebeurde: vorig jaar had ik mijn intake gesprekken bij Amarum. Ik had zelf nog steeds het idee dat ik er toch niet toegelaten zou worden, ik was niet licht genoeg, ik had geen anorexia! Toen ik in het advies gesprek te horen kreeg dat ik opgenomen zou worden in de kliniek gingen al mijn haren omhoog staan. Dit kon niet, ik hoorde daar niet!!

30 juni 2008 werd ik opgenomen in de kliniek en mijn gevoel dat ik al had werd alleen nog maar bevestigd. Ik hoor hier niet. Ik ben niet het beeld dat mensen voor zich hebben als ze het woord anorexia horen. Ik had ondergewicht ja, en het ging met eten slecht, ja. Maar ik was niet graatmager. Ik kon hier moeilijk mee leren dealen. Ik heb ook lang aangeschopt tegen alle regels en alles wat er tegen mij gezegd werd. Een therapeut zei tegen mij: je bent misschien niet zo mager als de anderen, maar in je hoofd ben je minstens zo erg als alle anderen.

De kliniek was een moeilijke periode. Ik moet accepteren dat ik ziek was wat ik niet wilde, ik moest aankomen wat ik niet wilde, ik moest normaal gaan eten wat ik niet wilde. Nadat ik een time-out heb gehad omdat ik niet meer aankwam veranderde mijn plek in de groep totaal. Ik voelde me als een nieuweling, alsof ik al die mensen niet kende en voelde me buitengesloten. Ik moest meer stilstaan bij mijn gevoel, wat ik niet kon en dit bracht veel spanning naar boven. Zoveel dat ik vervreemd raakte van mijn omgeving, ik herkende niks meer, ik kreeg stemmen in mijn hoofd en werd weer ontzettend suïcidaal. Zo erg dat ik in een crisis kwam.

Hierna moest ik stoppen met de kliniek omdat mijn situatie te gevaarlijk werd en ze er daar niet mee om konden gaan. De periode in de kliniek was geen pretje, maar nu mis ik de kliniek, de veiligheid, de steun, het contact met de lotgenoten maar ook, hoe gek het ook klinkt de gezelligheid en de lol die ik daar met de groep heb gehad.

Inmiddels ben ik alweer een halfjaar thuis. Ik heb net mijn therapie bij het Riagg weer afgerond en word nog ambulant geholpen bij amarum. Ik moet zorgen dat ik sterker word, mijn eetstoornis durf los te laten want dat durf ik nog steeds niet. Ik ben er nog niet, ik heb nog een hele lange weg te gaan, niet alleen in mijn eetstoornis maar vooral alles wat daarachter zit. 

Ik wil met mijn verhaal duidelijk maken dat niet iedereen gelijk is.

We krijgen misschien dezelfde stempel opgedrukt: anorexia, maar iedereen is anders. En het beeld dat heel Nederland heeft over patiënten met anorexia, ik hoop dat dat veranderd, want hierdoor worden veel mensen over het hoofd gezien. Ik was niet zo mager, ik werd nooit serieus genomen, en dat is gevaarlijk. Want het gaat niet om hoe je eruit ziet, maar hoe erg de eetstoornis in je hoofd is. Dit moet ik ook nog elke dag tegen mezelf zeggen en ik moet nog heel hard vechten om mijn hoofd boven water te houden. Soms kan ik het niet meer en ben ik in staat om alles op te geven, het is en blijft moeilijk en ben bang voor het leven zonder mijn eetstoornis. Ik kan alleen maar hopen op een mooie, gezonde toekomst die nog voor me ligt.