In de puberteit maakte mijn moeder zich wel eens hardop zorgen hierover. Eetstoornissen zaten in de familie; mijn moeder was zelf nooit echt hersteld van haar anorexia. Ook mijn tante had haar boulimia nooit goed onder controle gekregen. Ik was een gevoelig meisje en had problemen met het beheersen van mijn gewicht. Een perfect slachtoffer dus...

Toch heb ik mijn hele puberteit lang een redelijk normale band met eten gehad. Zo normaal als dat kan wanneer je eigen moeder haar anorexia nog steeds keihard aan het onderdrukken en op jou aan het projecteren is. Nooit was ik slank genoeg en ik at altijd te veel 'slechte' dingen. Maar ik probeerde me er niet te erg aan te storen. Op mijn 18e ben ik zelfs nog op een verantwoorde manier (ja echt ;-)) wat afgevallen. Telkens als mijn moeder haar zorgen uitsprak over een mogelijke eetstoornis, gaf ik de reactie: "Ik kan helemaal geen anorexia krijgen, want ik ben veel te gek op eten". Soms kwam er daarna nog een opmerking over 'de andere eetstoornis' die ook bestaat. Ze wist duidelijk niet zoveel af van alle soorten eetproblemen die er zijn. "Dat kan ik ook niet krijgen, want het lukt me niet om over te geven als ik mijn vinger in mijn keel steek". Hele gezonde opmerking natuurlijk. Ook heel normaal dat ik dat allang had geprobeerd.

In het laatste jaar dat ik thuis woonde heb ik wel een paar eetbuien gehad, maar was ik vooral druk met mezelf beschadigen. Gelukkig kwam daar mijn redding. Ik kon het huis uit. Dit was iets lastiger dan gemiddeld door mijn rugproblemen die me aanzienlijk belemmerden in mijn dagelijks leven. Vol goede moed en met een heel bevrijd gevoel begon ik dan eindelijk met een leven opbouwen. De eerste maanden was ik vooral druk met alles ontdekken, alle dingen uitproberen en ervaren die ik voorheen niet mocht of durfde uit angst voor die teleurgestelde blik of pijnlijke woorden.

Het leven was leuk! Het leven was geweldig! Ik begon me eindelijk een beetje mezelf te voelen in plaats van een kopie te zijn van mijn moeder. Toch was er één ding dat de pret bleef drukken. Eigenlijk één persoon. Mijn moeder bleef zoveel aandacht eisen en probeerde nog steeds door haar jaloezie leuke mensen en leuke dingen bij me weg te houden. Ze leefde voor mij en door mij en ik probeerde me een beetje los te trekken. Ze trok de onzichtbare riem alleen maar strakker aan en het verleden in combinatie met het heden ging steeds meer aan me knagen. Ondertussen was het standaard geworden dat na een voorval waarbij de riem om mijn nek weer werd aangetrokken of striemen aan het achterlaten was, een week volgde met eetbuien en een aantal braaksessies. Het was telkens maar een week, hooguit twee. Niks om je zorgen over te maken. Je hebt alleen een eetstoornis als je het heel vaak doet en niet meer kan stoppen. Dit is gewoon een keuze, ik kan stoppen wanneer ik wil en ik voel me er beter door. Het is toch ideaal? Ik kan alle lekkere dingen eten die ik wil en toch niet aankomen. Superhandig dat overgeven. Zou iedereen moeten doen. Nooit meer lijnen, gewoon braken. Maar toch was er iets in mij dat vond dat ik het niet te vaak mocht doen, want dan zou het wel slecht zijn.

Toen, nadat mijn moeder voor de zoveelste keer de riem hard aantrok en erbij vermeldde hem nooit meer los te laten, verbrak ik tijdelijk het contact met mijn moeder. En dat jaar, is mijn gelukkigste jaar geweest. Eindelijk vrij. Daar kwam ook nog eens mijn lieve vriend bij en het plaatje was compleet. Ik had eindelijk het leven waar ik van droomde en ik kon soms niet eens slapen van het pure geluk dat ik voelde.
Wel kwamen die bepaalde weken nog vrij regelmatig voor. Ook zonder overduidelijke aanleidingen. Maar dat hoorde er gewoon bij.

Aan het geweldige jaartje kwam helaas een einde. Er kwam een gesprek. Dat gesprek was zo allesverscheurend, zo beschadigend en kwetsend, dat ik het contact met mijn moeder voorgoed heb verbroken. Nog altijd sta ik achter deze beslissing. Ik moet eerst alle wonden die ik in mijn jeugd en puberteit heb opgelopen eens gaan verzorgen en laten helen. Maar vanaf dit moment ging het echt mis met eten. Al een paar maanden waren er meer weken met eetbuien dan zonder. Maar ik dacht nog steeds de controle te hebben. Vrij snel na dat gesprek ben ik losgeslagen. Elke dag een eetbui en overgeven, soms meerdere keren per dag. Hoeveel zeer alles ook begon te doen, ik was niet meer te stoppen. Thuis, op werk, in restaurants, overal.

En toen verscheen er een artikel op mijn Facebook van Proud2Bme. Als ik het me goed herinner, was het een artikel over kaas. Als een echte kaaskop trok dat mijn interesse. Zo kwam ik voor het eerst op Proud2Bme. De verhalen grepen me aan. Wat hebben al die meiden het toch zwaar, spookte er door mijn hoofd. Het ontroerde me. Na wat doorklikken kwam ik bij de informatie over de eetstoornissen en bij het lijstje van kenmerken. Het lijstje vertelde me dat ik hulp moest gaan zoeken.

Alles veranderde op dat moment. Ik besefte me voor het eerst waar ik mee bezig was en hoe ver ik al heen was. Eerder heb ik wel eens gedacht 'dat was niet zo goed, dat kan ik beter niet meer doen', maar altijd met het idee dat ik de touwtjes in handen had. Ik voelde me onwijs alleen en had al het vertrouwen in mezelf verloren. Hoe kon ik dit niet gezien hebben? Hoe lang zou het dan precies al mis zijn? Hoe kan het dat ik me er helemaal niet rot bij voel? Ik voel me prima. Of eigenlijk voel ik helemaal niks.

Op naar de huisarts. Ik wist zeker dat zodra ik de afspraak bij de huisarts gemaakt zou hebben, het me wel zou lukken om te stoppen. Yeah, sure. Telkens verzon ik weer een nieuwe reden waarom het me nu ineens toch wel zou lukken. Het moment waarop het besef kwam dat ik de controle echt kwijt was en dit niet meer in mijn eentje kon oplossen, was onbeschrijfelijk. Nu moet ik de touwtjes uit handen geven en om hulp vragen? Doodeng. Maar de enige optie. Want één ding was me meteen duidelijk: ik wil hier vanaf. Ik wil stoppen. Ik wil een normale band met eten. Ik wil een beter zelfbeeld. Ik wil dit niet meer. Ik ga vechten.

En vechten heb ik gedaan. Elke dag vanaf dat moment. Ik ben er nog steeds niet. Maar ik ga er komen. We gaan er komen. Just wait and see...