Het geheim van eetbuien
Het is net 20:00 uur en je zit voor de televisie op de bank. Je hebt duidelijk met jezelf afgesproken vandaag gezond te eten en niet toe te geven aan een eetbui. Je hebt met opzet nog al het risicovolle eten weggegooid en het hele brood wat nog in de trommel lag heb je de avond ervoor in de diepvries gedaan. Het zou nu toch niet hoeven misgaan? Je voelt de drang, de hunkering, de onverklaarbare trek in calorierijk eten echter al beetje bij beetje in je lichaam opborrelen.....
Shit, wat nu? Afleiding zoeken! Dat is immers wat je keer op keer verteld wordt te moeten doen wanneer je dit gevoel bekruipt. Goed, computer erbij en dan maar wat op Facebook, Nu.nl en Proud rondneuzen. Je begint je steeds onrustiger te voelen en hebt nauwelijks meer aandacht voor al die updates van mensen. Het is een soort nare frustratie, irritatie die over je heen komt.
Je wilt ervan af, maar de enige manier die je kent om ervan af te komen is door te eten en dat is nu net wat je niet wilt.
Je wil het niet omdat je weet wat het gevolg is van zo'n eetbui. Je zal je erna weer vreselijk naar, vies en waardeloos voelen. Je zal erna er weer alles aan moeten doen om de gegeten kcal te compenseren. Overgeven wil je ook niet meer doen, maar de volgende dag nauwelijks eten is ook vreselijk. Daar heb je ook geen zin in. De drang naar eten wordt met de minuut sterker. Inmiddels is het bijna 21:00 uur.
Het regent buiten. Eigenlijk zou je even naar buiten moeten gaan, maar wie wil er nou met dit weer naar buiten? De onrust neemt nog meer toe en je begint te zoeken in de keukenkastjes naar iets eetbaars. Misschien dat gewoon iets kleins eten de drang toch een beetje kan wegnemen? Je hebt nog een pakje Liga's in je tas zitten herinner je je ineens. Direct schiet het aantal kcal door je hoofd wat hierin zit. Kan dat nog wel zo na het avondeten? Nou ja, toe maar, beter dan een eetbui. In sneltreinvaart eet je de 3 Liga's op. Even was de spanning, de frustratie, het nare gevoel weg, maar 1 minuut erna is het weer terug.
Het nare gevoel is nu zelfs heftiger terug, want je baalt nu ook nog eens dat je tóch nog die Liga moest eten. Je voelt je dom en mislukt en gaat geïrriteerd op zoek naar nog wat anders te eten. Uiteindelijk besluit je, tegen al je verstandelijke gedachtes in, twee boterhammen uit de diepvries te halen. Je besmeert ze dik met Pindakaas en zet je gedachtes uit voor het aantal caloreën. Je wilt het niet weten. Nog voordat de boterhammen volledig zijn ontdooïd, eet je ze snel op. Weet voel je je even goed, maar direct nadat de boterhammen op zijn realiseer je je wat je "allemaal hebt gegeten".
De boosheid richting jezelf slaat toe, een gevoel van volledige mislukking overheerst en de gedachte dat nu alles toch al verpest is zorgt ervoor dat je zonder nog naar je verstand te luisteren op je fietst springt om door de regen naar het dichtbijzijnde tankstation te fietsen. Het tankstation is open tot 23:00 uur weet je uit je hoofd, je bent er immers al veel vaker geweest. Met een lelijk en schaamtevol gevoel loop je er met nat haar snel naar binnen. Je probeert de ogen van de dame die er werkt te ontwijken. Niemand mag je zo zien. Als jij niet naar hen kijk, zien zij jou ook niet, althans zo voelt het.
Je loopt langs de eenvoudige schappen en pakt snel wat je altijd pakt voor een eetbui: M&M's, gevulde koeken, chips, drop en chocolade. Je wilt van alles wat hebben: zoet & zout. Bij de kassa moet je meer dan 10 euro betalen. Belachelijk, je hebt hier eigenlijk helemaal geen geld voor. Het maakt je op dat moment weinig uit, alles en iedereen moet wijken voor een eetbui. Het is jouw verslaving, jouw cocaïne, jouw drank.
Thuis aangekomen trek je snel droge, losse -want je wil zo min mogelijk je voor je gevoel te dikke lichaam voelen als je een eetbui hebt of hebt gehad - kleding aan. Je nestelt jezelf opnieuw op die bank voor de televisie. Nog heel even is er een moment van twijfel. Zal je dit écht gaat doen nu? Kan je het niet beter NU weggooien? Nee, je zwigt en maakt de eerste verpakking open. Het einde is zoek, alle remmen zijn los. Even zit je in een roes, weg nare gevoel, weg nare gedachtes, weg.
Maar een half uur later ben jij, met jouw problemen en gevoelens en gedachtes, dubbel en dwars terug. De walging van jezelf is maximaal en je wilt het liefst al het eten er weer uitgooien.
Je weet dat dat niet kan. Je voelt je vreselijk. Je zou de hele nacht wel rondjes willen rennen buiten om te zorgen dat al die calorieen en weer af gaan. Maar in actie komen en bewegen is nu ook het meest lastige voor je, want dat voel je je lichaam, dan voel je je dik en opgeblazen. Je kan niet meer. Tranen rollen over je wangen en het enige wat je nu wilt is weg zijn.
Gewoon even verdwijnen totdat het weer weg is, totdat het weer beter gaat.
Met een opgeblazen gevoel ga je in bed liggen. Je wilt snel slapen, niet meer nadenken, niet meer voelen. Kon je maar net als een beer een winterslaap houden. Je zou dan slapen totdat je de drang naar eetbuien weg is. Die eetbuien verpesten alles. Als die weg waren, was alles beter. Althans, dat denk je.
Althans, dat dacht ik ruim zeven jaar geleden. De periode van eetbuien was de meest vreselijke periode uit mijn leven en ik zou er voor geen goud naar terug gaan. Toen de eetbuien eenmaal stopten, was niet alles beter, maar het was absoluut een bevrijding, een opluchting.
De eetbuien waren een walgelijke, vreselijke schaamtevolle verslaving voor me. Ik ben er in mijn eentje niet van af gekomen, al dacht ik in die tijd wel dat ik dat zou moeten kunnen. Ik durfde er eerst met niemand over te praten, het voelde zo genant, alsof ik een vieze veelvraat was die zichzelf niet kon beheersen. Ik benijdde meisjes die hele dagen niet konden eten, kon ik dat maar! Dan zou ik afvallen en zouden mensen het zien. Dan zouden mensen aan mijn magerte kunnen zien dat het niet goed met me gaat. Nu zien mensen niks. Nu ben ik slechts een meisje met een normaal figuur die niet van eten af kan blijven... Nu weet ik dat deze gedachtes niet kloppen en dat hoe zwaar je het hebt niets te maken heeft met wat je weegt. Had ik dit eerder geweten, dat had ik misschien ook eerder hulp gezocht.
Ik snapte er niets van. Hoe kon dit toch? Ik was sterk, had een enorm doorzettings-vermogen, dus dan moest ik mezelf tot ook wel kunnen weerhouden om niet steeds toe te geven aan die eetbuien? Helaas,...was het maar zo eenvoudig.
Eetbuien zijn vreselijk, schaamtevol en beïnvloeden je stemming en daarmee je hele leven. Het kan uitzichtloos lijken, maar je kan er wel degelijk van af komen. Ook jij. Blijf er niet te lang alleen mee rondlopen, dat is zo zonde.
Zonde van jouzelf als mens, zonde van jouw kostbare leven. Het kan anders, jij kan het anders. Praat erover, laat je steunen, vraag om hulp. Je hoeft je niet te schamen, er zijn zoveel meer mensen met eetbuien.
Blijf niet denken dat je het wel alleen op kan lossen. Als je dat werkelijk kon, had je het allang gedaan.
Eetbuien, houd ze niet geheim.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ben er nu ook, gelukkig (!), vanaf. En dat wil ik graag houden zo ook! Vre-se-lijk. =(
Wat onwijs mooi geschreven, heel veel respect daarvoor.
Bedankt voor het plaatsen!
Duidelijk stuk voor mensen die willen begrijpen hoe eetbuien werken..
Wat is dit allemaal in dit stuk hierboven mooi omschreven! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die me er zo enorm voor schaamt.
Heel herkenbaar, en zo kippenvellevensecht geschreven!
Ik herkende gewoon bijna alles erin!
Ik ben heel hard bezig met ertegen te vechten. En het gaat me lukken! Hoe vaak ik ook val, ik sta altijd weer op. (:
:')
maar vind het echt mooi geschreven
Ik wil er ook vanaf, heb al zoveel en zo lang van alles geprobeerd, ik weet gewoon niet meer HOE?? Ik weet alleen dat ik er zoooo klaar mee ben. Het kost me zoveel in zoveel verschillende opzichten.
Respect voor jou!
Respect voor jou!
En spijtig genoeg zo herkenbaar...
Aan iedereen die er last van heeft: sterkte, je bent niet alleen!
Respect!
Ik lees hier nu (zoals gewoonlijk) weer alleen maar positieve reacties.
De mijne zal toch minder positief zijn, en ik zou het echt ontzettend laf vinden als dit bericht verwijderd wordt. Heb namelijk vaker gezien en van mensen gehoord dat berichten hier verwijderd werden omdat de betreffende persoon het in dat,bericht niet 100% eens waren met wat er in het artikel is geschreven.
Vind het dus erg jammer dat berichten gewoon verwijderd worden omdat het niet is wat jullie willen lezen, althans die indruk krijg ik dan.
Iig, mijn reactie op dit artikel is dus toch kritisch.
Ik zag de titel en dacht, "hehe eindelijk iets waar ik me ook in kan vinden". Ik kamp namelijk met BED. Helaas, toen ik verder las werd er weer duidelijk vermeld dat "je MOET compenseren van jezelf", niet letterlijk geciteerd. Het stelde me dus teleur dat er wederom geen aandacht is besteed aan BED, wat echt niet minder erg of heftig is dan welke andere eetstoornis dan ook! Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat jullie dat vinden, maar ik krijg wel de indruk dat er aan BED weinig aandacht wordt besteed. Vind dit erg jammer..
Daarom zou ik jullie, van proud (begrijp me niet verkeerd, vind deze site top!) graag willen vragen of er ook meer aandacht voor BED mag komen.
Hoop iig op een reactie, en nogmaals dit is geen kritiek en bedoel het ook zeker niet verkeerd!!
Liefs, I.
Ik heb geen idee of ik een eetstoornis heb en hoe dat dan heet en dat kan me eigenlijk vrij weinig schelen ook, maar ik wil gewoon weer normaal kunnen eten.
Zonder te walgen van mezelf.
Ik moet toegeven dat ik helaas na het eten van dingen, als ik eraan denk hoeveel ik wel niet heb gegeten, misselijk, letterlijk misselijk, word van het idee alleen al.
Ik zou graag hulp willen zoeken, maar zoals er ook al in dit bericht wordt vermeld: schaamte speelt een grote rol.
Mensen vinden altijd dat ik zo'n sterk meisje ben. Een echte doorzetter, krijg ik vaak te horen.
Het kan toch niet dat die "doorzetter" ineens hulp gaat zoeken voor iets dat toch niet serieus wordt genomen?
Ik heb al tegen mijn dokter gezegd dat ik me niet goed voelde omdat ik aan de dikkere kant was. "Nee joh, je ben prachtig toch?" was zijn antwoord.
Dit is zo moeilijk en ik weet niet hoe ik het op moet lossen, maar bedankt voor het delen van dit bericht.
Het geeft me in elk geval moed!
Tegenwoordig pak ik voor iets zoets een appel en voor iets zouts een plakje 20+ kaas. zo beheers ik de drang. hij blijft wel aanwezig, maar als het te erg wordt dan ga ik gewoon slapen.
Bedankt
Mijn eetbuien zijn er nog en ik blijf aankomen en aankomen en heb overgewicht. Heb nu wel hulp, maar zal uiteindelijk zelf de stap moeten zetten om niet toe te gaan geven. Ik hoop dat het gaat lukken. xxx
Zelf heb ik al jaren eetbuien. Het legt een druk op je leven. Ik vecht ertegen, heb al alles geprobeerd, zelf psychologische hulp gezocht. Wat ik ondervind is dat mensen dit vaak niet 'kunnen' begrijpen.
Ik stel me constant vragen waarom die eetbuien steeds weer opduiken, wat is de onderliggende oorzaak? Moet ik die echt bij mezelf gaan zoeken?
Ik voel me gelukkig, heb een pracht van een gezinnetje, een fijne job...Maar die eetbuien maken me vaak droevig en onzeker. Ik vind het jammer dat er zo weinig over 'oplossingen' wordt gesproken. Zijn er die wel vraag ik me soms af, of heeft dit gewoon met een 'sterk karakter' te maken? In dat geval voel ik me erg zwak...
Mijn medeleven aan iedereen die er ook niet vanaf geraakt of er soms geen uitweg in ziet! En chapeau aan diegenen die het wel is gelukt om ervan af te geraken: alle tips zijn welkom!
ik herken me zo in jou verhaal echt zo herkenbaar ik vecht ook al lang en mensen hebben bij me niks door maar ik moet en wil er van af zo heb ik geen toekomst en die wil ik, opbouwen samenwonen met mijn grote liefde en kinderenn krijgen die wens heb ik. xx sterkte
Ik herken de beschrijving van de eetbui, maar bij zijn ze niet altijd zo. Vaak ligt er gewoon een lege chipszak naast me, zonder dat ik er erg in heb hem helemaal opgegeten te hebben. Maar het gevoel van moeten compenseren heb ik wel bijna altijd, maar vervolgens denk ik dan, wie wil mij en mij dikke lijf nou zien sporten. (hoewel je ook dan respect kunt verdienen omdat je het toch maar even doet).
Veel liefs. Isabella.
Ik zal niet erg origineel zijn met mijn reactie, maar wil toch even net als zo velen hier reageren met hoe dankbaar ik ergens ben om zo'n herkenbaar verhaal te lezen, en te zien dat ik hierin niet alleen ben.
Vooral die laatste zin, ik probeer hier al zo lang in mijn eentje uit te komen, omdat ik me er kapot voor schaam. Ik denk elke keer dat ik het probeer weer 'nu gaat het lukken, want ik wil er toch echt vanaf?'
Maar inderdaad, als ik dat alleen kon was dat me allang in 1 van al die pogingen gelukt..
Dankjewel, dat jullie me iets dichter bij hulp zoeken gebracht hebben.
Nu sinds 2 weken ben ik ervan bevrijd. Op een conferentie heb ik met een nazorger gepraat en heb (want ik zie het als zonde) samen met hem het aan God beleden en Hem gesmeekt me te vergeven en bevrijden van boulimia. En zo goed als God is heeft Hij me bevrijd en kan ik nu leven zonder dat ik met eten.
Het voelt echt als een geweldige bevrijding!! En God krijgt er alle eer van! Ik hou van Hem!
Ik zal bidden van iedereen die er nog van bevrijd moet worden!
Alsjeblieft, ga ermee naar God. Want Hij kan en wil je ervan bevrijden!
Liefs
dikke kus!!!
Had niet anders verwacht ;)
Denk daar maar eens over na.
Jullie willen anderen alsnog iets opleggen, jullie maken gebruik van de kwetsbaarheid van mensen om ze jullie mening op te dringen, ze te hersenspoelen.
Sorry hoor, maar nu weer even realistische verhalen.
Dag.
Vervelend dat JIJ je niet in dit verhaal herkende, maar zoals je kan lezen vele anderen wel.
Als je mijn eerdere reactie ook zou hebben gelezen, zou je geen conclusie trekken die niet klopt.
Zoals ik in mijn eerdere reactie al zei, ik herken me deels in dit verhaal. Helaas krijgt het verhaal dan toch weer de compensatiedraai.
Daarbij is het niet "The story of", maar gewoon een column. Iets algemeens dus.
Thanks dat je me respectloos noemt. Dat laat maar weer zien dat ik niet degene ben die respectloos is, maar jij.
Ook spreek je uit dat dit niet onrealistisch is als feit zijnde. Voor mij is het toch zeker wel onrealistisch, subjectief dus ;)
Even nadenken voor je iets zegt. Dan voorkom je dat je mensen kwetst.
Door mij respectloos te noemen, en bizar, heb je meer aangericht dan je ooit door zult hebben. Zoals zovelen ben ik alles behalve ook maar een beetje zelfverzekerd. Integendeel zelfs. Het frustreert me dan ook dat er alsmaar wordt gesproken over compenseren.. Komt op mij over alsof dat het enige is dat bestaat, en dat ik ontzettend dom ben dat ik niet compenseer. Puur omdat ik er vrijwel nooit iets over lees.
Ik geef je er gelijk in dat mijn reactie van vrijdag 4 november niet gepast was. Deze mag van mij dan ook worden verwijderd indien nodig. Hiervoor wil ik bij deze mijn excuses aanbieden! Heb die reactie geplaatst omdat ik even niet meer wist hoe ik met alles moest dealen. En omdat er dan ook nog eens niemand was die de moeite nam om iets over mijn reactie te zeggen werd het me teveel. Voelde me ontzettend onbegrepen en vooral onbelangrijk.
Hopelijk kun je hiervoor een beetje begrip tonen. Ik heb het helaas ook niet bepaald makkelijk, maar dat doet er niet toe.
Als ik nu iets verkeerds zeg, meld dat ff, maar wel op een beetje een vriendelijke manier.. Dat doe ik voortaan ook gewoon.
Ik ben nou eenmaal ook maar een mens, en mensen maken fouten. Van je fouten leer je. Dus neem het me niet kwalijk ajb.
Hoop dat het weer een beetje ok is.. Wilde niemand kwaad maken..
Liefs..
Waarom zou iets 'niet realistisch' zijn als jij je er niet in herkent? Natuurlijk is iemands eigen verhaal subjectief! Maar dat maakt toch niet dat iedereen die zich hierin herkent Exact hetzelfde moet hebben?
Dat kan bijna niet!
Ik heb zelf eetbuien en compenseer nu (gelukkig) zelden, maar dat wil niet zeggen dat ik me niet kan herkennen in dit verhaal?
Misschien is het een idee voor jou om zelf je eigen verhaal uit te schrijven. Misschien geeft dat je wat inzicht in je eigen problemen? Je bent echt niet 'minder' als je niet compenseert hoor!
Ik vond je reactie inderdaad erg fel, zeker als je je bedenkt dat iemand hier haar persoonlijke verhaal doet.
Vorig jaar heb ik sessies gehad bij een eetstoorniskliniek. Ging hardstikke goed! Fantastisch.. maar nu zijn de buien al een tijd terug en mijn gewicht blijft schommelen.
Ik kan helaas niet meer terug naar die kliniek, heeft iemand nog tips voor bepaalde hulpmiddelen? Ik wil VRIJ zijn.
Daarnaast wil ik zeggen dat ik vind dat het onderschat word in de meeste gevallen; net wat in het artikel staat; magerte, dan zien mensen dat het niet goed met me gaat. Maar de gevoelens, het verdriet, de schaamte en bovenal de eenzaamheid zijn net zo pijnlijk.
Bedankt voor dit artikel!
Geen enkele hulp heeft geholpen.
Kan geen winkel voorbijlopen...SNOEP..
Deze drugs is heel makkelijk te krijgen/ "meenemen."in iedere winkel, denk de HELE dag aan eten!
Hoe, wat, waar, wanneer,..
Het heeft mijn hele leven tot nutoe verziekt, en kijk uit naar een volgend leven:-)
Sterkte jullie allemaal!!
het vond net nog plaats bij mij:
Let op mijn word bericht: van vandaag!:
Ik haat mijzelf!
Ik dacht dat het me vandaag lukte! Tot dat pap kaas ging eten en ik en klein blokje proefde met saus… en met druiven. (dit om 10 uur sávonds) terwijl ik ook al vanavond patat heb gehad met bamischijf en veel saus!
+ niet gesport vandaag en lang uitgeslapen!
Resultaat vreetbui:
4 taartjes (slagroom taart), 4 chocolade koekjes, 1 snelle Jelle (250 kcal), 1 broodje met boter en chocohagelslag, 1 broodje met fruithagelslag en boter, een halve kaas !! (ECHT ZO VEEL KAAS! / VETTE KAAS!) + saus!! , 5 chipjes, 1 eierkoek, 2 chocolade eitjes, 5 plakjes salami, 3 plakjes boterhamworst, 4 plakjes kipfilet (mager), 1 breaker aardbei, + 10 druiven, banaan
sóchtends heb ik overigens alleen maar koffie en een bakje yoghurt en kwark gehad. En sávonds dus patat met bamischijf en dan die KUT eetbui!:( Heb het nu al 4 dagen lang... So extreme.
en kom er niet vanaf.. terwijl ik die voor die 4 dagen (eetbuien) strak aan de dieet ben en wel 3 kilo afviel in 1 week! JAWEL:S:S:S:S:
Hoe pak ik dit op? HELLUP ik kan wel janken.
zie mijn email adres! ik help jou en jij helpt mij.
dank
Maar ik mis de tips.. op praten met je ouders ofwie dan ookna,
xx
Echt heel goed geschreven dit stuk. Ik wist niet dat er zoveel mensen zijn met hetzelfde probleem.
Zo herkenbaar in alles.. Ik wil dat het stopt!
Ik hoop dat ik er ooit van af kom !
en ik denk ook altijd: was ik maar mager, dan kunnen ze zien dat er iets mis met me is. Dan kunnen ze me het vragen, mij een knuffel geven en zeggen da ik er niet alleen voor sta, dat we er samen door geraken. Maar zo gaat het niet, je staat er helemaal alleen voor.
I can handle this!!
HOE houd het op?!?!
Zo, dat ben ik even kwijt =)
Ik heb hier zelf ook al jaren last van, en kom er maar niet vanaf. Het is een soort cirkel waar je telkens weer door heen gaat. Je voelt je slecht, gaat eten, voelt je daardoor slecht, gaat weer eten. Ik probeer al jaren deze cirkel te doorbreken, maar het lukt maar niet.
hulp vragen is voor mij nauwelijks een optie. De schaamte overheerst..
ik vind het zelfs beschamend dit alles hier te typen.
Ik ben ontzettend blij dat ik niet de enige ben, en dat er weldegelijk manieren zijn om er vanaf te komen.
Als iemand nog meer tips heeft? van harte welkom!
het lijkt net alsof ik het allemaal zelf heb geschreven
ik ben nu 15 kilo afgevallen maar in die tijd vaak eetbuien gehad
kwam ik weer aan viel ik weer af ik heb geen streng dieet gedaan!
weightwatchers was de beste keus je kon eten wat je wou als je je maar aan bepaalde dingen(punten) hield , ook in deze tijd had ik steeds eetbuien vond het zo erg want je ging 1 keer in de week wegen ik kwam dan wel is 3 weken niet ook nu weer heb al 2 weken last van eetbuien en dit verhaal is zo bizar herken mezelf er helemaal in voor ik begon met afvallen ging ik altijd naar de shell en die was idd tot 23:00 open ;) en als de vrouw dan vroeg wil je het bonnetje ja graag (want ik dacht dan dat ze zouden denken dat het niet voor mij alleen was) ik ben de kluts nu weer kwijt heb hulp gezocht sta alleen nog even op een wachtlijst.. waarom is dit zo moeilijk? waarom verlies je jezelf steeds weer in dat lekkere eten...
ik wou dat ik het antwoord wist ik wou dat ik geen buien meer had :(
Liefs. xxx
Heel veel respect hiervoor.
Soms denk ik dat het me echt lukt en voel ik me sterk! maar soms denk ik weer dat ik er nooit van af zal komen, maar toch geef ik de moed nooit op.
Weet iemand nog meer tips? Of hoe kunnen we elkaar steunen voor de mensen die dit ook hebben? Zou dat echt fijn vinden.
Ik wissel periodes van héél weinig eten af met eetbuien. Ik weet dat ik eigenlijk hulp zou moeten zoeken, maar op de een of andere manier heb ik ook weer het gevoel dat ik die hulp niet nodig heb. Dat anderen dat harder nodig hebben dan ik.
Ik hoop dat ik ooit, net als jij, ook van de eetbuien af ben en dat ik gelukkig kan zijn. Nu lijkt dat nog even heel ver weg.
Bedankt voor het schrijven. :) Ik weet nu dat ik niet de enige ben!
Ik heb nu zelf een boek gehaald van die bieb.
(dat klinkt misschien heel stom.)
Het boek heet
Eerste hulp bij eetbuien = Joanna Kortink
Uit de ban van eetbuien = Joanna Kortink
ik ben er gisteren mee begonnen.
En het maakt mij al positief.
Misschien een goed boek voor andere om te lezen. ;)
xx
Tot voor kort was dit heel erg herkenbaar voor mij. Ik kon gewoon niet van eten afblijven, hoe graag ik ook wilde.. ik moest gewoon.
Nu sinds 2 weken ben ik ervan bevrijd. Op een conferentie heb ik met een nazorger gepraat en heb (want ik zie het als zonde) samen met hem het aan God beleden en Hem gesmeekt me te vergeven en bevrijden van boulimia. En zo goed als God is heeft Hij me bevrijd en kan ik nu leven zonder dat ik m�et eten.
Het voelt echt als een geweldige bevrijding!! En God krijgt er alle eer van! Ik hou van Hem!
Ik zal bidden van iedereen die er nog van bevrijd moet worden!
Alsjeblieft, ga ermee naar God. Want Hij kan en wil je ervan bevrijden!
Liefs
--> Wauw! Kun je contact met me opnemen!? Hopelijk lees je dit nog ooit... Je kunt me pb'en op mijn proud naam.
Ik zie en lees veel dingen die herkenbaar zijn. Het lijkt er op als er een groep mensen op deze aarde leven die precies de zelfde ziektes hebben! Die verschrikkelijke haat eetbuienstoornis zo noem ik het! Het is een ziekte die echt alles kapot maakt, dag in dag uit. Elke minuut en seconde zelfs is die stem aanwezig. Ik voel dat het een stem is die mijn leven en lichaam kapot wil maken!.tot dat ik sterf. Het is er elke dag continu in mijn gedachtenwereld. Die stem is precies het tegenovergestelde van Anorexia. Zelf heb ik eerst Anorexia Atletica gehad. Waardoor ik door die stem mega veel aan sporten dee. Dag in dag uit moest ik van mij zelf bewegen. Overmatige drang die heel erg sterk in mijn leven en lichaam was. Kon geen moment stil zitten. En sporte hard door en door in het jaar 2006. Ik ben van mij zelf een heel stil meisje die graag alles doet voor anderen. Een harde werker.. Alles moest perfect zijn.! Zo sterk karakter had ik. En daarna ontwikkelde ik Anorexia Nervosa. Waar ik vele jaren mee worsteld met de strijd tegen mij zelf en het eten. Wat ik leren eten moest. Verschrikkelijk was het voor mij. Ik haat gewoon eten. Was er maar geen eten. Dan hoeft er niemand nergens zorgen over te maken. Niemand een eetstoornis. Geen mensen met ondergewicht en ook geen overgewicht. ! Zo kon ik dit soms wel eens denken. En nu leef ik 4 jaar ongeveer aan die eetbuien. Het lijkt op Boulimia of de ziekte BED.die ik ontwikkeld heb. Ik heb zelfs 4 a 6 dagen. In de week vreetbuien en dan al 4 jaar. Ben in totaal 5 kilo aangekomen. Kom gelukkig niet bij. Ik kots niet en sport er ook niet om als ik een eetbui heb ontwikkeld op mijn dag. Gelukkig dat ik niet meer aangekomen ben. En ik stond elke dag op de weegschaal en soms ben ik 1 a 2 kilo lichter of beter gezegd afgevallen.terwijl ik 6 of 4 dagen in de week vreetbuien heb. Met veel ongezonde voedingsmiddelen waar veel vetten en kcal in zitten. Ben blij dat ik niet meer aankom als ik een hevige vb heb ontwikkeld mijn gewicht blijft het zelfde. Eigenlijk best gek. Eerder gezegd zou ik veel zwaarder moeten zijn. Mooi niet.ik kom er niet bij aan, het schommelt steeds, dan 2 a1 kilo lichter of net 1a 2 kilo bij aangekomen. Maar toch steeds het zelfde gewicht. Weeg 60 kilo. Dus dan 58, dan 60 dan weer 58. Ik heb een gezond gewicht. Ik wil zo graag jullie allemaal helpen. Vaak ik afleiding zoeken het beste. Omdat het een soort hersenziekte is die eetbuien stoornis.die hardnekkig in je hoofd zit het kan jaren duren. DAT er van af kan komen. Ik heb hierbij enkele tips.
1. Hou aan de regels van je diëtiste. Zoals de eetlijst die je gekregen hebt van hem of haar.
2. Maak een blokjes planning, van jou dieetlijst .waar je volstrekt aan houden moet. Elke keer als je iets van je lijst gegeten hebt. Kruis je het blokje aan. Als je dit 1 maand volhoud. Geef je zelf een cadeau bijv. Een leuke sweater/of hoodie. Als je het nu 2 maanden vol houd. Geef je zelf een extra cadeau bijv. 2 leuke t-shirts. Als je het 3 maanden vol houd. Geef je zelf een leuke ketting van never never gif up! . Deze ketting is te bestellen op deze site bij de webshop. Nu vecht je er hard voor hou het nu weer 3 maanden vol dan kom je bij de 6e maand. Geef je zelf parfum en een nieuwe jas. Of iets anders leuks.! Als je het nu 6 maanden vol houd.
Dan is het precies 1 jaar dat je het volhoud zonder een vreetbui. Dan overleg je met je ouders dat je een nieuwe mobiel mag. Vertel het eerlijk en oprecht. Ze willen jou graag zien als een genezen persoon. En hou dit nu enkele jaren vol. Dag in dag uit vechten voor jou lichaam en leven. Jij kan ook genezen en er van af komen.
3. Als die eet stem dringt . Ook al probeer je er tegen te verzetten. En. Nog steeds dringt die stem. Ga dan een stuk fietsen. Of even fietsen met je vriendinnen of met je moeder. Zo kom je steeds op andere gedachten. Zo kan je geen moment meer bij de voorraad kast of de koelkast en andere opbergkasten waar voedsel te vinden is.
4. Als die stem nog steeds dringt na het fietsen met je vriendinnen of met je moeder. Ga naar je slaapkamer en kruip ff 15 minuten onder de dekens. Ff uitrusten dat helpt.
5. Als je van bed afkomt. Zeg tegen iemand in huis dat je "" gaat tandenpoetsen en naar bed gaat "". Waarom ik dit zeg als tegen iemand gezegd hebt. Dat je gaat slapen. Dan gaan de andere. Ervan uit dat je ook daadwerkelijk gaat doen.! Doe het ook het geeft je echt rust en het helpt! En probeer op bed aan positieve dingen te gaan denken.
6. Zoek contact ook al is dit verschrikkelijk moeilijk,wat ook veel moeite kost voor jezelf. Maar uiteindelijk helpt het. Ga met je moeder. Zus,broertjes enz. Een spelletje spelen. Of samen film kijken of iets leuks doen met meerder personen. Dan kun je niet stiekem bij de koelkast of voorraarkasten zitten.je moet uiteindelijk op andere gedachten komen.
7. Als die eet stem dringt. Loop naar je slaapkamer en zeg steeds nee. Nee..neen nee en nog nee. Ik doe het niet. Nooit meer !😢😠 heel lang. Tot dat je in je gedachten iets komt. Hee ik ga nog ff ma helpen met
de was. Of ik ga iets leuks tekenen..zoek een leuke hobby op.
8.als die eet stem dringt. Zoek je huisdier op als je tenminste een huisdier hebt. Of andere dieren. Als je op een boerderij woont of in een stad. Ga lekke even met je hond stoeien of wandelen. Of lekker met de poes knuffelen. Of op je paard rijden of hem of haar uitgebreid kammen. Of naar je goudvissen staren. Hoe ze in beweging zijn continu. Dieren helpen jou. En jij helpt de dieren.! Als je met een dier speelt of knuffelt zijn het soms je beste vrienden. Dit helpt echt. !😊✔👍 ze vermijden jou angst.
9. Ga een sport beoefenen. Skeeleren, Zwemmen of basketballen of gewoon hardlopen doe het vaak
iemand die je echt vertrouwt. Bijv. Je beste vriendin of je lieve zus. Samen sta je sterker.maar ga dan niet aan de lijn. Hou aan je eetlijst van je diëtiste. Af en toe sporten doet geen kwaad. Maar maak er geen verslaving van!🏄🏃
10. Hou van je zelf
schrijf in een schriftje . Alleen. Eerst 5 positieve punten over je zelf of en ook 5 negatieve punten op. Bekijk en bedenk goed welke doelen je nog wilt gaan bereiken in je leven!. Ga er echt voor jij hebt nog een leven. Je bent nog jong. Ik gun niemand deze ziektes . Niemand . Deze tip heb ik ook nog voor jullie. Ga vechten tegen je zelfbeeld. Lach eens 3x in de spiegel. Daarna 5 minuten er voor staan . Zeg dat je mooi bent Hou van je zelf. Ga dan nog 10 minuten voor de spiegel staan. Kijk goed naar alles. Alle lichaamsdelen van jou. Hoe wonderlijk dat je nog leeft. Zeg dat je mooi bent en dat je nog 1x gaat lachen naar jezelf. Doe dit elke dag. ! Het helpt echt. Je zelfbeeld wordt er echter beter van. Dat je van jezelf gaat houden!💋 zo vind je jezelf na je tijd een een mooi persoon. En je krijgt er minder schaamte gevoelens van. Als je zelf helemaal kent. Wordt je ook minder onzeker van je zelf! Nadat je na een tijd weer een positief zelfbeeld heb ontwikkeld.!
Ik zou graag zoveel mensen willen helpen die aan eetstoornissen lijden. Hoe hardnekkig en vreselijk erg deze ziektes zijn.! Je kan er tegen vechten. Doe het echt. Want anders komt het nooit meer goed met je zelf. Dan wordt het allemaal allee. Maar ergerde totdat je aa. Meer ziektes gaat lijden. Je wordt dan levensmoe en depressief en je geestelijke verstand is helemaal zwak. Je maakt uit eindelijk je hele leven kapot. Je moet het accepteren hoe je leeft. Was het maar nooit ontwikkeld.! Vecht er voor. Ik hoop dat jij. Jullie veel aan deze reactie hebben! Hoop dat het je helpt!😘
dit zou iedereen in mijn omgeving moeten lezen. Jammer dat het niet te delen is via fb
Ik eet mezelf de schulden in en het eindigt allemaal in het toilet voordat mijn lichaam het kan verteren, ik ben al bijna 70 kilo afgevallen en nog ben ik te dik. Zolang ik nog zo dik ben kan ik dus ook niet in therapie, ik wil niet weer de olifant in de kamer zijn, dus ik stel het uit.
Ik zit dus dan zo ver in mijn eetstoornis dat het geld, de calorieen, de mensen om me heen, de wallen onder mijn ogen en mijn blauwe pleken niet meer uitmaken. De boulimia gaat gewoon voor alles en iedereen. Ik kan het ook niet anders omschrijven dan een verschrikkelijke verslaving.
dit eetbuienverhaal is erg herkenbaar. ik kan gewoon niets lekkers in huis hebben want het gaat in 1x op tijdens een eetbui, vaak al de dag dat ik het heb gekocht.
eetbui is bij mij echt bedoeld als troost als ik me gestresst voelt.
eetbui overkomt me niet alleen thuis maar ook vaak als ik 's avonds nog een lange reis naar huis heb, bijvoorbeeld met de auto langs het tankstation of als ik met de trein ben nog bij de kiosk vanalles kopen. echt heel vervelend, en heb meteen spijt.
ik heb wel allerlei technieken om de eetbui te voorkomen maar die helpen niet altijd:
- proberen om het een halfuur uit te stellen.
- afleiding zoeken in allerlei vormen, buiten of binnen.
- mezelf dwingen om eerst iets anders (quasi gezond) te eten voordat ik de eetbuirommel mag: bijvoorbeeld een liter water, thee, kauwgom, magere yoghurt zonder smaakmakers, een hele komkommer, een sinaasappel, dat soort dingen.
- een sinaasappel is best wel een mindfull food omdat je toch even bezig bent met schillen. met eetbui voedsel wil ik juist helemaal niet mindfull bezig zijn dus dat helpt wel. ook als ik het eerste eetbui-ding heel langzaam ga eten en daarna denk hoe vol ik me voel helpt dat ook om te stoppen.
- mezelf helpen herinneren dat ik geen echte honger heb, proberen terug te denken aan de laatste maaltijd.
- mezelf herinneren dat de eetbuihonger een emotionele reactie is. bedenken waarom en of ik ook op een andere manier met die emotie kan omgaan.
tja, nog veel te leren dus.
Of Hypnose. Wie van jullie kan me hierbij helpen.
Groetjes Els
Ik heb de laatste maanden ook erg last van eetbuien (ieder dag wel 1!) .
Het lukt mij echt niet te stoppen, heeft iemand misschien gewoon kleine tips die zouden kunnen helpen? Ik zou het liever eerst zelf proberen oplossen...
Op zoek naar herkenning.., want als 30+er is dit toch wel akward.
Ik struggle op het moment al een aantal weken miss wel maanden met vreetbuien. Is ook wel te zien nu, groei met de dag :(... Soms probeer ik het te lozen, maar meestal lukt dat niet of ik voel me schuldig en eet daarna weer.
Ik heb alleen andere eetbuien. Ik krijg ze niet doordat ik honger of trek heb, maar eigenlijk puur om mezelf te straffen! Dit is het enige waarmee ik mezelf pijn kan doen. Mijn leven voelt soms zo nutteloos & door de verstoorde relatie met eten & lichaamsbeeld heb ik deze straf ontwikkeld. Soort zelfbeschadiging/automutilatie, alleen dan van binnenuit.
Tijdens een vreetbui eet ik 9 vd 10 x dingen die ik normaal niet zou eten, gewoon omdat ik het niet zo lekker vind, maar omdat ik weet dat er mega veel kcal in zitten. Ook geniet ik geen moment van het voedsel.
Gedachten op dat moment is eigenlijk alleen maar zoiets van; had je maar normaal moeten doen of zoiets als je bent al zooooo dik, eet maar door tot je een hartaanval krijg dan ben je overal van af. Zulk soort dingen.
Op zo'n moment zit ik in mijn eigen bubbel zeg maar, en dat is super kut want ik woon alleen en er is dus niemand die me kan stoppen. Ik kan dan niet meer helder denken.
Herkent iemand dit??
Ik ben een beetje radeloos .., weet niet meer wat ik moet doen !
Zoek hulp lieve mensen! Het is een eetstoornis en met de juiste hulp kan je genezen. Ook ik ervaar nog steeds de schaamte. Maar zet het opzij, praat erover en het zal je helpen!