De eetstoornis heeft me iets over liefde geleerd, De liefde helpt me mijn eetstoornis te overwinnen. En de liefde maakt me ondertussen ook bang, mijn liefde kwijt te raken. Al 7 jaar zei een jongen mij leuk te vinden en al 7 jaar hield ik het af. We hadden altijd contact en af en toe spraken we af, maar dan kwam het voor mij al snel te dichtbij en hield ik af. Ik wilde niets liever, maar wat moest hij met mij? Toen hij mijn vorige verhaal had gelezen belde hij me in tranen op, het deed hem pijn. En dit voelde echt.

Steeds vaker spraken we elkaar weer en steeds vaker zagen we elkaar. We hebben inmiddels al 7 maanden een relatie en wonen zelfs samen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. Wow, dat is eng. Stel dat dat andersom een keer niet meer zo is? Hoe kun je het immers volhouden met een vriendin met een eetstoornis? Je leven zou zo veel makkelijker zijn met een ‘normale' vriendin.

Het bijzondere is dat hij zegt hier niet zo over te denken, dat hij me lijkt te begrijpen. Wanneer ik het even moeilijk heb met eten en nog niets heb gezegd, kan hij zo opnoemen wat me nu weer dwars zit. Hij heeft me inmiddels al vaker zien huilen dan menig ander mens. Toch blijft hij bij me, en blijft hij zeggen dat hij nog van me houdt. Hij is kok en maakt lange dagen, toch kookt hij elke ochtend voor me als ik op school zit, en hoef ik dus niet over het avondeten na te denken en kan ik dit zo opwarmen.

Hij helpt me door een glas drinken of een toetje naast me te zetten wanneer ik dit van het duiveltje in mijn hoofd niet mag. 'Gewoon lekker genieten' zegt hij dan. Hij stelt de juiste vragen op het juiste moment. Zelf geniet hij ook enorm van eten, en laat dit niet voor mij. Hij zegt van me te blijven houden, dik of dun, als ik maar geniet.

Mijn eetstoornis en de therapieën hebben me misschien geholpen om me iets open te durven stellen voor de liefde? Misschien heeft alle ellende dan ook iets opgeleverd, dat ik eindelijk een relatie aan durfde te gaan? Misschien heeft hij niet voor niets 7 jaar op me gewacht? Misschien heeft het allemaal zo moeten zijn? Misschien moet ik mijn eetstoornis bedanken?

Bedankt voor je hulp, maar je bent nu niet meer nodig. Ik kan het alleen, en zo niet, dan heb ik het liefste vriendje op de wereld en alle mensen die van me zijn blijven houden tijdens en met mijn eetstoornis.

♥