Eigenlijk ben ik altijd wel een beetje onzeker geweest en dat is steeds meer gegroeid naarmate ik ouder werd. Vroeger was ik de jongste thuis van drie kinderen. Mijn broer en zus wisten al vrij snel wat ze wilden en gingen zelfstandig hun eigen weg. Met mij ging dat anders. Ik werd sowieso best verwend door mijn moeder. Ik was het jongste meisje dat bijna altijd haar zin kreeg. Mijn moeder deed alles voor me tot mijn jas aandoen en veters strikken aan toe. Jongens uit de buurt noemde mij ook wel: schat van je moeder. Op de basisschool had ik twee vriendinnen met wie ik alles samen deed. Ik hoefde nooit wat alleen te doen en dat was heerlijk. Ik hoefde nergens verantwoordelijk voor te zijn en beslissingen werden voor mij genomen.

Dit alles veranderde in groep 8. Ik was me eerder die tijd wel een beetje van bewust dat ik wat molliger was dan anderen, maar dat hinderde me niet, totdat mijn lichaam zich ging ontwikkelen. Ik was niet de enige die dat zag, maar anderen maakten er soms ook 'onschuldige' opmerkingen over. Zo zei een jongen in mijn klas eens: ''er zitten twee dikke mensen in onze klas: x en Julia''. Ik probeerde niet na te denken over die opmerking, maar toch had het impact op me. Ik ben dik en anders. Daarnaast gaf de weegschaal ook dat bewijs: overgewicht. Thuis was de situatie ook veranderd. Ik had een broertje erbij en die kreeg nu de aandacht van mijn moeder. Mijn broertje was in die tijd vaak ziek, waardoor mijn moeder veel minder aandacht had voor mij. Ik moest in een klap zelfstandig worden, maar ik had geen idee hoe. Hoe moet ik zelf beslissingen maken? Ik had nooit geleerd om op mijzelf te vertrouwen.

Tijdens de middelbare school tijd voelde ik me nog meer anders. Samen met twee andere klasgenoten ging ik naar een havo/vwo klas. Ik had geen idee wat ik wilde en voelde me over alles onzeker. Verder voelde ik me het lelijke eendje. Ik was de enige die het meest van talen en wiskunde hield, terwijl de anderen de gymles het aller fijnst vonden. Ik voelde me niet alleen op school anders, maar thuis ook. Ik vertelde over de lessen, maar vaak werd er gereageerd met: ''oh, dat snappen we toch niet.'' Mijn gevoelens van anders zijn, minder zijn en er niet toe doen stopte ik weg in het leren. Ik haalde de hoogste cijfers van de klas. Zo blonk ik toch ergens nog in uit en kon ik ergens trots op zijn. Het gaf me een beetje vertrouwen en zekerheid. Maar het moest steeds meer en meer en op den duur voldeed het niet meer. Perfectionisme leek misschien een pluspunt, maar was zeker ook mijn valkuil.

Inmiddels was ik met mijn studie psychologie begonnen, na een verkeerde studiekeuze. Ik had daar twee studiegenoten met wie ik goed op kon schieten. Alleen we verschilden wel in een punt: zij waren slank en ik niet. Verder begonnen mensen uit mijn omgeving te lijnen en met gezond eten bezig te zijn. Ik wilde niet weer anders zijn en deed mee. Ik was ook dikker dan zij, dus dan moest ik toch ook lijnen. Tijdens mijn studie kreeg ik een vriendje. Dat gaf me wel een beetje gevoel van zelfacceptatie en zelfvertrouwen. Ik durfde mijzelf steeds een beetje meer te geven, totdat hij het opeens uitmaakte. Die klap zorgde ervoor dat ik nog onzekerder werd en zelfs mijn blije gevoelens niet meer mocht uiten, want die zorgen uiteindelijk ook voor angst en pijn. Ik ontmoette in deze tijd een zogenaamde vriendin: eetstoornis genaamd. De vriendin die me veiligheid, zekerheid, vertrouwen en controle leek te geven.

Ik ging steeds meer van mijzelf eisen. Ik moest in alles goed zijn en voor iedereen goed zijn. Dat lukte helaas niet en daardoor kwamen er meer schuldgevoelens en ging ik mezelf steeds meer haten. Ik werd steeds slechter en kon in mijn eigen ogen niets goeds doen. Ik mocht niet meer genieten en ik moest controle over alles houden om toch nog regie te hebben over mijn leven. Het gaf me een veilig gevoel. ''Als ik me aan mijn planning houd, hoef ik niet meer na te denken en besluiten te nemen.'' Ik wist immers niet wat ik wilde. Dit natuurlijk ook met eten en bewegen. Het eten werd steeds minder en het bewegen steeds meer. Ik mocht op den duur niet meer zitten en ik moest half vijf 's ochtends mijn bed uit om hard te lopen. Ik keek naar mijn lichaam en het was nog steeds niet goed genoeg, maar wanneer wel?

De omgeving zag dat ik mezelf aftakelde. De energie vloeide uit mijn lichaam, maar ik voelde niets meer, dus ook dat niet. Ik sloot me steeds meer af en lachte nooit meer. Mijn blik was leeg en het enige wat ik deed was bewegen, totdat mijn moeder zei dat het niet meer zo kon. We moesten hulp zoeken. Het duurde een poos, voordat de hulpverleners concludeerden dat het het beste zou zijn dat ik opgenomen zou worden bij een eetstoorniskliniek. Een eetstoornis, anorexia? Ik vond het gek, want ik at in mijn ogen nog normaal en was helemaal niet zo dun als al die meisjes daar. De eerste week in de kliniek ging aan mij voorbij. Er werden onderzoeken gedaan en blijkbaar was het wel ernstig. Mijn bloedwaarden waren gevaarlijk slecht, mijn polsslag was extreem laag en mijn ck-waarde (spierafbraak) was erg hoog. Ik weet nog dat iemand tegen me zei: ''het was vijf voor twaalf, meisje. Nog een dag later en het was te laat geweest.'' Ik kwam in een rolstoel terecht en mocht een tijdje niet lopen. Het besef kwam toen pas echt: het kan zo niet meer langer. De eetstoornis had al veel van me afgepakt, maar ook bijna mijn leven.

Elf maanden heb ik in de kliniek gezeten. Dat was een periode met vallen en opstaan. Ik leerde veel lieve meiden kennen die met dezelfde strijd te maken hadden, maar toch waren onze eetstoornissen ook allemaal verschillend. In de kliniek heb ik geleerd om een normaal eet- en beweegpatroon aan te houden, open en eerlijk te zijn en mijn gevoelens te uiten. Verder heb ik veel inzicht gekregen in mijn gedrag en denken.

Nu ben ik inmiddels ruim vier maanden uit de kliniek. Het is nog steeds vallen en opstaan. Ik volg creatieve therapie en psychomotorische therapie nog steeds individueel. Daar oefen ik mijn emoties te uiten op een gezonde manier, beslissingen te nemen, mijn lichaam te accepteren en allerlei andere dingen die me helpen om een reëler beeld van mijzelf te krijgen.

De boodschap die ik uiteindelijk mee wil geven is als je je jezelf wilt veranderen, vergelijkt met anderen in alles, dan altijd faalt en jezelf teleurstelt. Het zal nooit goed genoeg zijn. Geef jezelf tijd om je eigen ik te ontdekken en te accepteren met je goede en minder goede kanten. Laat de pijn, verdriet, boosheid, trots, vreugde en alles wat je voelt en ondervindt toe, hoe moeilijk het ook is. Het geeft je vrijheid: vrijheid van de eetstoornis en je strenge kant en dan kan de weg naar herstel beginnen.

♥