Een lange wandeling naar herstel

 

Als iemand mij zou vragen hoe het was dan zou ik zeggen dat het geweldig was. De koude dagen, de regen, rivieren oversteken en het ploeteren door de modder zou ik vergeten. De uitzichten op bergtoppen, de nachten in de berghutten met onze groep en het kamperen met geen mens om ons heen; dat zou ik zeker benoemen. Dat het eten een grote rol speelde en het ritme van elke-dag-lopen, en wat dat voor mij betekende, laat ik achterwege.

In 2015 besloten mijn vriend en ik om te gaan. De eerste langeafstandswandeling van ons leven. 100% Zeker dat dit niet onze laatste zou worden. De Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland is 3041km lang en loopt van het noordelijkste puntje van het land, Cape Reigna, naar het zuidelijkste stadje, Bluff. Sommigen doen alleen 1 eiland, anderen allebei. Je hebt er de snellers bij (4 maanden) en de langzameren (6 maanden).

Wat heel belangrijk was om in je achterhoofd te houden, zo zeiden ervaren lopers, is "Every one hikes his own hike". Het is geen competitie, het is geen wedstrijd wie het eerste Bluff bereikt. Het maakt niet uit of je elke meter loopt of delen hitchhiked; het is jouw ervaring en niet die van een ander. "It's the most laziest thing I have done!", zei een jonge vrouw tegen mij op de eerste avond. "I don't need to think about others. I decide where I go, when I go, where I sleep, what I eat and how far I walk." Ze voelde zich vrij. Ik voelde me enigszins gespannen.

Mijn eetstoornis heb ik tot nu toe altijd in mijn rugzak gehad. Sommige momenten woog het zwaarder dan anderen; het was ofwel een baksteen in mijn backpack, of een klein veertje. Het was er altijd en voor deze reis was het dan ook enorm spannend hoe groot zijn rol zal zijn. Mijn vader was erg bezorgd voordat ik Nederland verliet en wilde alles behalve dat ik zou eindigen als 'een rondlopend skelet'. Ik lachte hem weg en zei dat het nooit zo ver zou komen.

Het kwam nooit zo ver. De eerste dagen kickte de bekende 'hiker munchies' in. Dit betekent dat je lichaam opeens schreeuwt om eten en je een ongekende honger hebt. Dit gebeurt bij elke hiker op een bepaald moment maar bij mij kwam het gelijk, op dag 2. Dit komt waarschijnlijk omdat ik niet veel reserves had en mijn lichaam ineens moest wennen aan een mega energie verbruik. Wat moest ik doen? Toegeven. Ik moest toegeven aan mijn lichaam en hongergevoel anders was er geen denken aan dat ik nog een stap verder zou kunnen zetten. Het eerst volgende dorp was 5 dagen lopen en er was letterlijk en figuurlijk, niks om ons heen.

In het eerste dorp moest ik 3 dagen rust houden vanwege een geïnfecteerde blaar. "Voet omhoog, water drinken en niet lopen; it can take you off the trail", waren de strenge woorden van de zuster. Dat betekende ook; minder eten? Niet bewegen? Wat?! Toegeven. Toegeven en het laten gebeuren. Na 3 dagen konden we verder lopen, zonder pijn. Hierna hebben we geen problemen met blaren meer gehad.

In Auckland, na de eerste 3 weken (600km) kon ik mezelf wegen. Doodeng maar trots. Ik was geen gram aangekomen en ik at als een beest. De kilometers kropen langzaam voorbij, we namen onze tijd en dat was voor mij soms best moeilijk. Ik wilde doorlopen, bewegen, een reden om te eten. But what was the point? Everyone his own hike, right? Op sommige dagen aten we lunches met een energiehoeveelheid wat ik normaal in 1 dag zou eten. Maar onze lichamen schreeuwden erom. Tot we het noordereiland hadden afgelopen (1500km); we hebben geen trek meer.

Onze lichamen waren gewend aan het ritme en had geen behoefte meer aan grote maaltijden. Het maakte ons sloom en het lag zwaar op de maag tijdens het lopen. Onze lichamen vroegen om continue eten. We veranderden ons eetpatroon naar frequent en kleinere maaltijden wat ons energielevel hoog hield. Tegen die tijd wisten we allang wat we nodig hadden en wat voor ons hielp. Voor sommigen hikers werkt het om alleen op snickers en proteine drank te leven. Anderen zweren bij mueslibars of wraps met couscous. Wij konden niet zonder brood, boter en pindakaas.

Er gebeurde nog wat anders: We waren moe. Mijn lichaam begon toe te geven aan de langere dagen en afstanden. Onze knieën deden zeer, schouders protesteerden, ruggen knakten. Het was een kleine overwinning toen ik op een rustdag voorstelde om nog een dag rust te houden. Ik had geen zin om door te lopen die dag en was gewoon op. Het moeten was er vanaf en voelde heel erg goed om het los te laten. Andere hikers namen ook nog een rustdag omdat ze geen zin hadden. Dit voelde extra goed; ik was niet de enige die het durfde toe te geven.

In die tijd merkte ik ook dat ik behoorlijk wat was aangekomen. Mijn benen waren ontzettend gespierd, maar mijn buik was, in mijn ogen, 1 groot zacht kussen. Wat kon ik doen? Toegeven. Mezelf ontzeggen van eten werkte avarechts. Ik had de energie nodig om door te lopen en het idee dat ik uitgeput op een bergtop zou staan met ontzettende honger zou absoluut geen goed doen voor herinneringen die ik wil koesteren.

De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat was zeker waar voor de laatste 2 weken. Het einde was in zicht maar we hebben echt geen puf meer. Het weer was onaangenaam koud en nat en de track was alles behalve makkelijk. Na 5.5 maanden bereikten we Bluff en we voelden ons geweldig. Wat een prestatie! Maar dan komt het lastigste van allemaal: Stoppen met lopen. Je bent zo gewend aan het ritme en de inspanning dat het als een zware klap voelde. Alsof een auto opeens op de rem stapt. Wat gaan we NU doen? Zo dachten onze lichamen er ook over: ons verzadigingsgevoel en bewegingsdrang moesten weer normaliseren, het aanpassen aan een normaal leven...

Het is nu 3 weken geleden dat we voor het laatst gelopen hebben. Ons verzadigingsgevoel en bewegingsdrang is weer genormaliseerd en ik kan luisteren naar mijn gevoel.

Ik ben trots op mijn lichaam: het kan veel meer dan ik ooit had gedacht.
Ik geef toe aan mijn lichaam.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Mc - Woensdag 23 mei 2018 19:52
Wat een mooi en stoer verhaal zeg!
Lulu - Woensdag 23 mei 2018 21:08
Wauw wat een supertof en stoer verhaal zeg!!
Vind het heel knap van je! En kan me voorstellen dat een heel moeilijk deel nu nog komt: het weer “normaliseren” althans, de westerse levenswijze met mss kantoorpand en dan niet toegeven aan eventueel opkomende bewegingsdrang. Veel succes daarmee. Vertrouw op jezelf: je hebt die afstand gelopen, je kan dit! Weet ik zeker :)

Zelf houdt ik erg van hiken, mijn zomervakanties bestaan altijd uit trektochten met de tent in de rugzak. Ik vroeg me af: hoe heb je deze toch voorbereid ? Is hij heel technisch om te lopen? Zijn er veel wandelaars? Mss gekke vragen, maar ik wil volgend jaar een paar maanden weg, reizen, lopen liefst. Dus een beetje in dat kader.

In elk geval bedankt voor je verhaal. En nogmaals petje af
Vienna - Vrijdag 25 mei 2018 03:51
Prachtig ♡