Toen ik aangaf dat ik terugviel in eetgestoord gedrag, werd ik gelukkig meteen serieus genomen. Maar soms vind ik het leuk om juist een komische draai aan mijn eetstoornis te geven. Een cynische formulering helpt me relativeren. Sommige dingen die ik doe en denk vanuit mijn eetstoornis, klinken stiekem ook gewoon een beetje grappig voor iemand die geen eetstoornis heeft.

Cynische komedie sketches schrijven helpt mij inzien hoe onrealistisch mijn eigen gedachten of
gedragingen soms zijn. Door ze met mijn omgeving te delen kan ik voorkomen dat élk gesprek gaat
over de ernst van een eetstoornis. Een andere mooie bijkomstigheid is dat mijn omgeving dankzij de
komedie niet bang is om te vragen naar mijn gedachten of overtuigingen in plaats van ernaar te
gissen. Ze weten dat ik me best realiseer dat sommige gedragingen gewoon bizar zijn, ondanks dat ik
ze (nog) niet los kan laten.

Voor ik met de komedie sketches begon kon ik mezelf heel zielig vinden. "Waarom overkomt mij dit
nu weer", "ik ben helemaal geen type voor een eetstoornis dus zal ik me wel aanstellen" en
"niemand begrijpt mij". Deze gedachten konden de hele dag door mijn hoofd malen en zorgde
ervoor dat ik me nog meer aan mijn eetstoornis ging vastklampen. Nu ik een manier heb om open te
zijn over mijn struggles voel ik me minder onbegrepen en alleen. Daarnaast vinden anderen het
weer leuk om met mij om te gaan, omdat ik niet meer als een zielig hoopje ellende wegkruip in mijn
eetstoornis en gedachten.

Naast komedie vind ik het ook leuk om creatief te zijn in de keuken en mijn gerechten er leuk uit te
laten zien voor bijvoorbeeld Instagram. Omdat ik op mezelf woon moet ik zelf de motivatie vinden
om te eten, ook op momenten dat het lastig is. Creatief zijn in de keuken verlaagd de drempel om
nieuwe gerechten te proberen en te experimenteren met 'fear-foods'. Ik heb mezelf als doel
gesteld om elke dag één gerecht op Instagram te posten. Dat helpt me om op het pad van herstel te
blijven als het moeilijk wordt. Soms daag ik mezelf iets te veel uit en raak ik in paniek, maar dat
levert dan weer nieuwe komedie op (relativeren!).

Rondlopen met een eetstoornis is geen lolletje. Maar door heel veel nadruk te leggen op moeilijke
momenten van (twee)strijd, angst of paniek wordt het niet makkelijker. Door soms met jezelf te
lachen, vooral als je net een bepaalde overtuiging hebt weten te doorbreken, zie je hoever je al
gekomen bent en dat houdt je positief en gemotiveerd. Tenminste mij wel!