Ik dood aan mijn eetstoornis? natuurlijk niet ik kan alles nog! Dit was mijn gedachten toen ik in het ziekenhuis lag op het randje van de dood. Zolang ik in mijn ogen nog alles kon viel alles wel mee. Nu pas zie ik in hoe ziek ik op dat moment was. Veel mensen beseffen niet dat een eetstoornis levensgevaarlijk kan worden. Ze denken vaak dat het een uit de hand gelopen lijn poging is. Sommige mensen noemen het zelfs aanstellerij. Een eetstoornis is alles behalve aanstellerij, het is een serieus probleem! Boos kan ik worden als ik om mij heen zie hoe de wereld draait om diëten en gezond leven. Bewust leven en goed voor jezelf zorgen is erg belangrijk, maar jouw gewicht zegt niks over jou geluk. Helaas heb ik meerdere vriendinnen verloren aan deze vreselijke ziekte.
Bij de verschillende meisjes zie ik veel gelijkenissen! Talloze meiden overlijden jaarlijks aan deze vreselijke ziekte. Wat voor familie en nabestaande een nachtmerrie is komt uit. Het meisje of de jongen wordt letterlijk opgegeten vanbinnen door de eetstoornis. Het is niet een kwestie van niet willen, maar vaak van niet kunnen. Ook op mij heeft zowel de dood van mijn vriendinnen, als deze ziekte invloed. Ik kan er verdrietig van worden en voel me machteloos…
Gelukkig ben ik nu op een punt dat ik die emoties niet wegstop, maar ze omarm. Ondanks de documentaire van Emma wil leven, blijft het een taboe. Mensen zijn geschrokken door de documentaire, maar weten nog steeds niet goed hoe zo’n eetstoornis nou precies werkt. Het is niet de angst om aan te komen, maar vaak de angst om te leven en om te gaan met nare gevoelens en gedachtes. Wat als je niet meer vast kunt houden aan die vertrouwde eetstoornis? Ik kan je uit eigen ervaring vertellen: Het geeft je zoveel vrijheid. Toch zal je eetstoornis daar een ander verhaal van maken.
Wij mensen moeten echt wat gaan veranderen samen om de zorg te veranderen. Ja we zijn er mee bezig, maar de wachttijden van klinieken zijn nog steeds lang. Meiden moeten veel te lang wachten op hulp waardoor ze vrijwel altijd verslechteren. Het is loodzwaar om tegen je eetstoornis in te gaan. Nare gevoelens komen omhoog waarmee je moet dealen. Mensen begrijpen vaak niet dat mensen met een eetstoornis zo ver gaan.
Ja, ik heb een eetstoornis gehad en ik snap het ook niet van mezelf. Het is een mechanisme wat je inzet en het draait niet om het eten zelf. Vroeger werd er gedacht, en nog steeds dat je iemand eerst gezond moest maken. Een logische gedachte, maar het haalt natuurlijk niet het onderliggende probleem weg. Het gaat heel diep en het is complex, maar iedereen kan ervan genezen. Zolang je maar open staat voor verandering en het stapje voor stapje aangaat. Je angsten, hoe moeilijk ook, onder ogen ziet. Je niet verzet tegen gedachtes en emoties. Dit kost tijd, maar is het zeker waard.
Er is geen weg terug alleen een weg die je naar de verschrikkelijke dood lijdt…. en dat gun ik niemand, jou ook niet! Wat mij heeft geholpen is om niet te focussen op het eten, maar op de achterliggende problemen. Het is niet een kwestie van niet willen eten of niet willen aankomen. Het gaat om wat erachter zit. Uiten van emoties en een doel voor ogen houden, hebben mij erg geholpen in mijn proces. Ook ben ik altijd alert op eventuele triggers. Meestal triggert het niet, maar je bewust zijn van het feit kan soms al helpen. Ik praat over mijn gevoelens en laat ze er zijn. Geloof in jezelf en blijf vechten.
Er komt een dag dat je kan zeggen: Ik ben vrij, eindelijk!
Geef een reactie