Mijn anorexia begon al toen ik 12 jaar was. Het begon stilletjes aan met dingen te minderen en kleine dingen verbieden tot het escaleerde tot ik amper iets at op een dag. Jarenlang tot mijn 18de jaar heb ik altijd afgevallen en steeds als ik mijn streefdoel haalde van gewicht, begon ik terug aan te komen, om daarna terug af te vallen naar het streefdoel.

Mijn vriendengroep was op de hoogte van mijn eetprobleem. In de laatste jaren van mijn middelbare school wist heel mijn jaar het, bijna letterlijk heel de school. Inclusief sommige leerkrachten wisten het. Niemand die mijn ouders verwittigde, wanneer ik vertelde dat ik op streefgewicht zat. Totdat er een knop in mij omging in het laatste schooljaar. Ik wou nog zoveel bereiken en ik wou dit eetprobleem niet meer hebben dat volgende jaar. In 2016 wilde ik eetstoornisvrij zijn!

STAP 1: Vertellen aan mijn ouders
Ik schreef een brief geïnspireerd van op deze Proud2bme-site. Zo vertelde ik het aan mijn ouders. Zij wilden hulp inschakelen op 1 voorwaarde: als ik zelf hulp wil. Dus ik zei: ‘Ja, tuurlijk wil ik dat.’ Dus we begonnen naar de huisarts te gaan. Die stuurde ons door naar de kinder- en jeugdpsychiater. Daar was het al snel duidelijk dat ik veel wiskracht had om eruit te komen. Dat wil echter niet zeggen dat de wilskracht niet op de proef werd gesteld. Dit was het begin van een lang genezingsproces...

- Een dode blik in mijn ogen. Wachtend tot wanneer ik mezelf beter voelde.-

STAP 2: Hulp krijgen
Ik ging naar de psychiater en snel startte ik ook bij een psycholoog. Toen was het oktober 2014. In 2016 wou ik eetstoornis vrij zijn. Het schooljaar 2014-2015 was een enorm zwaar schooljaar vol met pesterijen en moeilijkheden om goede punten te halen op school. Ik zat op een redelijk goed gewicht. Totdat ik in september 2015 een andere psychiater kreeg die mijn problematiek niet begreep. Ze dachten dat ik ASS (autismespectrumstoornis) had. Ze deden een test samen met mijn ouders over heel mijn geschiedenis. Daar kwam naar boven dat er meer aan de hand was dan alleen een eetprobleem.

Ik kreeg in januari 2016 de diagnose ASS door 1 test te doen. Mijn ouders en ik vonden het niet raar want we hadden geen besef dat dit niet genoeg was. Ze hadden nu het probleem ontdekt waardoor alles kwam... De puzzelstukjes vielen in elkaar.

Ondertussen was ik gestart met een opleiding en ik viel verder af omdat ik moest wennen aan al de veranderingen op de nieuwe school, nieuwe leerkrachten, nieuwe klas. Ik moest naar UZ Gent voor een intakegesprek. Ze vonden het toen nog niet nodig voor een opname. Ze wilden het eerst ambulant met begeleiding van een diëtiste proberen. Ik begon te stijgen in gewicht en at beter. Mijn gewicht was gezond. Totdat het bijna zomer werd. Toen ging ik alsnog in opname. Daar heb ik geleerd een gezond eetpatroon te volgen, gezonde porties, gezond gewicht,….

STAP 3: Mezelf herpakken
Mijn opleiding kon ik niet meer voortzetten. Mijn gewicht was terug aan het zakken, maar het bleef hangen op een bepaald punt. Ik deed dit heel bewust, zodat ze niet moesten ingrijpen. Het was randje gezond gewicht. Na de opname viel ik in een zwart gat. Dus ik ging terug in begeleiding bij de psycholoog, diëtiste en psychiater. Na verschillende opnames, ook voor andere problematiek dan eten, is het gelukt om mezelf te herpakken met betrekking tot het eten.

Ik krijg kracht om te vechten voor wat ik echt wil in het leven. Zoals vechten voor naar school te kunnen gaan, vechten om mijn rijbewijs te halen, vechten om mijn hobby te mogen uitvoeren. Alles wat ik wilde op dat moment toen ik uit opname ging, heb ik ondertussen ook bereikt. Ik ben nog steeds bezig met school. Het is voor de eerste keer in jaren dat ik mijn eerste jaar hoger onderwijs slaag en door mag naar het volgende schooljaar. Nadien ben ik afgestudeerd in mijn richting. Dus nog zo een schitterend jaar en dan heb ik eindelijk een diploma.

Ik heb zeker nog meer dromen en ik blijf elke dag dromen over doelen die ik nog wil bereiken. De volgende STAP die ik wil bereiken is mezelf vinden! Ik ben op zoek naar mezelf samen met mijn al mijn problemen die ik aanvaard en die maken tot wie ik ben.

- Nu maak ik mijn eigen geluk -

Welke invloed heeft ASS op mijn leven?
Het beheerst op sommige momenten nog mijn leven. Ik heb angsten die ik elke dag opnieuw moet aangaan. Ik neem wel medicatie om die invloed te verminderen, maar nog steeds maakt het de ASS niet weg.

Waar ik dagelijks moeite mee heb? De bus of de trein nemen naar het stad, alleen met de fiets rijden, alleen gaan wandelen, alleen thuis blijven, informatie vragen over iets aan een vreemde (in een kledingwinkel), antwoord geven in de klas, een presentatie geven aan de klas, plannen over wat er eerst moet gebeuren, onderscheid maken in de les welke leerstof belangrijk is om te kennen, onverwachte situaties die gebeuren, onvoorspelbare dingen, dingen te letterlijk nemen….

Herkenbaar?
Elke dag wakker worden en iets ondernemen om iets buitenshuis te gaan doen blijft moeilijk en dit zorgt voor heel veel stress. Een oplossing om de stress te verminderen heb ik nog niet gevonden. Maar we blijven zoeken en geven niet op.

Mijn ASS houdt mij niet tegen dat ik kan dromen over wat ik wil bereiken en dat ik misschien op de één of andere manier later ook zal uitvoeren.

‘Geluk zit in de kleine dingen van het leven’