Boulimia: geen opname bij gezond gewicht

 

eetstoornisIk ben 18 jaar en inmiddels worstel ik zo'n zeven à acht jaar met eten. Het begon onbewust en naar mate de tijd verstreek werd het steeds bewuster een manier om te dealen met mezelf en alles om me heen.

Voor zover ik me kan herinneren was mijn jeugd best oké - niet bepaald geweldig, maar er was niet echt iets mis.

De basisschool was een beetje ingewikkeld, ik heb op drie verschillende basisscholen gezeten. De eerste wissel was om praktische redenen, de tweede wissel was omdat ik niet gelukkig was, ik viel buiten de groep en avond aan avond lag ik huilend in bed.

In die tijd heb ik ook een assertiviteitscursus gedaan, maar die bracht meer kwaads dan goeds. Bij die cursus heb ik geleerd hoe handig het is om de hele dag hyper, vrolijk, gezellig en grappig te zijn - dan kon ik in ieder geval minder makkelijk gekwetst worden.

Zo begon ik dan ook in groep zes op mijn derde basisschool: Altijd vrolijk en stuiterend, ik zou wel voorkomen dat ik nog 's buiten de groep viel. Ik bleef echter heel onzeker en na wat tegenslagen op sociaal gebied in groep zeven en acht werd ik steeds ongelukkiger, maar door mijn masker kon ik het niet meer uiten. Achteraf gezien weet ik nu dat ik op dat moment begon om mijn emoties te verwerken met eten. Veel eten. Eten stelen uit de kelder thuis, maar ook eten stelen uit supermarkten - echt compenseren deed ik toen nog niet, hoogstens af en toe mijn brood weggooien op school.

Ik weet nog dat ik een keer aan mijn moeder vroeg of ik dik was, waarop zij antwoordde: "Tsja, wat moet een goede moeder daar nou op antwoorden?". Voor mij was dat weer een bevestiging dat ik niet goed genoeg was voor haar. Verder was het thuis niet bijzonder moeilijk, het enige lastige was dat mijn moeder altijd alles wil weten, regelen en organiseren. Heel weinig vrijheid voor mijn eigen ontwikkeling en al helemaal geen vrijheid voor het maken van "fouten", terwijl juist fouten zo hard nodig zijn om van jezelf te leren.

Daarna ging ik vol goede moed naar de middelbare school. Ik was de enige van mijn basisschool, dus dit keer moest en zou het goed gaan. Het leek goed te gaan, binnen no-time had ik een hoop "vriendinnen" verzameld en een paar maanden was het echt heel gezellig.

Dat het eten ondertussen wat slechter ging en dat ik stukje bij beetje pro-ana en laxeerpillen ontdekte drong niet eens echt tot me door, het was gewoon een manier om het evenwicht tussen de wereld op school en de wereld thuis te bewaren, want die werelden verschilden zo veel van elkaar. Was ik op school altijd vrolijk, gezellig en nam ik altijd het voortouw, thuis liep ik alleen maar op mijn tenen in een poging zo min mogelijk fout te doen. Zodra ik thuis kwam zat ik bijna alleen maar op mijn kamer, met eten.

Toen kreeg ik een harde klap: Mijn "vriendinnen" sloten me buiten, en niet een beetje ook, aan het einde van het schooljaar besloot ik om van klas te veranderen en dat is goed geweest, maar die klap heeft me meer geraakt dan ik lange tijd toe heb willen en kunnen geven.

De tijd verstreek en in mijn nieuwe klas had ik het voor de verandering gezellig, maar thuis was het lastig. Mijn moeder was gestopt met werken en was dus altijd thuis, terwijl ik juist zo graag een beetje ruimte voor mezelf wilde. Nog meer dan eerst verstopte ik alles in het eten, alle pijn, alle onzekerheid en alle twijfels. Af en toe had ik een korte periode waarin ik vrij weinig at, waardoor mijn gewicht altijd min of meer stabiel is gebleven.

Uiteindelijk kwam ik bij een vertrouwenspersoon terecht, wat heel fijn was, en aan het eind van de tweede bleken mijn ouders alles te weten: De eetbuien, de dieetpillen en de zelfbeschadiging. Ik ontkende alles, maar een paar weken later heb ik het met de vertrouwenspersoon toch aan mijn ouders verteld omdat mijn moeder dingen had gezegd die me zoveel angst hadden aangejaagd dat ik niet meer durfde te liegen. Ze waren op z'n zachtst gezegd niet zo blij, maar aan de andere kant kreeg ik ook het gevoel dat ze het totaal niet serieus namen. We hadden het er nooit over, wat ik toen niet zo erg vond want het eten was het enige wat ik kon doen waar mijn moeder geen controle over had, ik verlangde zo naar iets van mezelf en het is gewoon triest dat eten blijkbaar mijn enige uitweg was.

Die zomervakantie was vreselijk. In een poging mijn ouders te laten zien dat er niets aan de hand was probeerde ik gewoon te eten, wat erin resulteerde dat ik aankwam, veel aankwam en weer wat meer ging automutileren. Na de zomer begon ik bij een psychologe waar ik uiteindelijk twee jaar heb gelopen. Die psychologe begreep me totaal niet en omdat ik zo van mezelf walgde sloop het braken erin.

In die tijd heb ik geprobeerd aan wat vriendinnen te vertellen dat ik een beetje een eetprobleem had, maar uit onwetendheid van hun kant kreeg ik veel reacties in de trant van: "Haha, jij bent toch veel te dik voor een eetstoornis?" Dit bevestigde voor mij dat ik dik was, terwijl ik gewoon een gezond gewicht had. Ik voelde me eenzaam, de psychologe deed heel hard haar best, maar de klik ontbrak. Achteraf gezien heeft zij ook belangrijke dingen over het hoofd gezien. Ik heb het met haar eindeloos over mijn gezinssamenstelling gehad, maar mijn tweelingzusje (dat vlak na onze geboorte is overleden) is nooit ter sprake gekomen. Pas toen ik al lang bij haar weg was ben ik gaan ontdekken dat mijn tweelingzusje en het gemis dat ik ervaar toch een hele grote rol speelt.

Toen ik een jaar bij die psychologe was, was ik eigenlijk niets opgeschoten. Ik had weliswaar wat meer inzicht in de manier waarop ik het eten gebruikte, maar met het eten zelf ging het alleen maar slechter. Uiteindelijk begon ik bij een diëtiste waar ik de diagnose Boulimia Nervosa kreeg, inmiddels braakte ik bijna dagelijks. Ik weet nog hoe erg ik schrok toen ik dat voor het eerst zwart op wit zag staan, want zo erg was het toch helemaal niet?! Ondertussen raakte ik meer en meer verstrikt in de schijnveiligheid van de eetstoornis enerzijds en het verlangen naar het moment waarop ik me beter voelde anderzijds.

Uiteindelijk kwam die diëtiste met het idee om me door te verwijzen naar Rintveld, omdat ze zag dat het me niet lukte op deze manier. Ik was bang, maar vooral heel erg opgelucht: Eindelijk zou er iets gaan gebeuren. Dacht ik.

Na wat een eeuwigheid leek (en was), was eindelijk de ellenlange wachtlijst voorbij. Ik was aangemeld met het advies voor een korte opname, zodat ik even uit de thuissituatie te zijn. Ik was bij de intake volkomen eerlijk omdat ik zo graag hulp wilde - ik was helemaal op, ik wilde dat er iets zou veranderen want ik was het vechten moe. Bij mijn adviesgesprek kreeg ik, naast mijn diagnose die was bijgesteld tot Eetstoornis NAO, te horen dat ze eigenlijk geen opnames doen met gezond gewicht, dus dat ik eens per week naar de BN-groep mocht. Ik voelde me zo verloren, ik had er nota bene al twee jaar opzitten met wekelijkse gesprekken, waarom zou dat me nu dan ineens wel helpen?

Die zomer werd het braken steeds erger, ik was bang om niet erg genoeg te zijn voor Rintveld omdat ik ook al een gezond gewicht had. Dwangmatig "moest" ik van mezelf minstens dagelijks braken en op die manier ging het van kwaad tot erger.

Na de zomer begon ik in de BN-groep en kreeg ik bij een andere instelling systeemgesprekken met mijn ouders. Ook begon ik gewoon in 5 gymnasium, tot op de dag van vandaag heeft mijn school me gelukkig altijd zo goed en kwaad als het gaat geholpen. Aan die BN-groep heb ik heel veel gehad omdat het fijn was om herkenning te vinden. Ook heb ik daar alles wat ik nog niet wist geleerd over eetlijsten, preventieplannen en die hele reutemeteut. Maar aan de andere kant voelde ik me ook onbegrepen, bij iedereen ging het alleen maar over het "ik voel me zo dik"-stukje. Dat speelde bij mij ook wel mee, maar veel meer was het vreten en kotsen bij mij een manier om niet overspoeld te worden door chaos en emoties.

Met eten ging het nog slechter en uiteindelijk belandde ik alsnog drie weken in de kliniek omdat het me niet lukte om het eindeloze braken thuis te minderen. Ik dacht: Zie je wel dat je met een gezond gewicht wel een opname kunt krijgen! Achteraf gezien is het echt gestoord dat ik het toen nog opbracht om dagelijks naar school te gaan, maar ik mag me gelukkig prijzen dat ik lichamelijk nooit veel klachten heb gehad. Wonder boven wonder zijn mijn bloedwaardes altijd goed geweest. In die tijd liep ik weer tegen veel onbegrip aan in mijn omgeving. Ik zag er zo gezond uit en ik deed altijd zo vrolijk, zo erg was het toch allemaal niet?

Als ik vertelde dat ik mijn vingers in mijn keel stak, reageerden veel mensen vol walging. Daardoor durfde ik aan niemand te vertellen hoe vaak ik braakte en hoe wanhopig ik was. Naar mijn gevoel werd het toch niet begrepen, omdat ik niet dun was.

Die drie weken kliniek hebben me geholpen, maar ze waren te kort. Na deze drie weken moest ik gewoon weer eens per week naar de BN-groep: er werd mij verteld dat ze verder niets hadden voor boulimia. Uiteindelijk mocht ik weg uit die groep omdat ik alles al wist. Ook ontstond er een steeds groter verschil: Iedereen kotste, zodat ze konden eten. Ik at, zodat ik kon kotsen, want dat kotsen had ik nodig om mezelf bij elkaar te houden.

In plaats van de groep kreeg ik wekelijkse gesprekken met de therapeute die ik nu nog heb en ging ik PMT doen. Het was goed, eindelijk begon ik te werken aan waar die eetstoornis nou vandaan komt: Het gevoel er niet te mogen zijn. Het gevoel niets waard te zijn. De leegte in mijn binnenste omdat ik mijn tweelingzusje en een echte moederfiguur mis. De leegte die ik wilde opvullen met eten en bij elkaar wilde houden door te kotsen. De onrust thuis, mijn onzekerheid en gedachtekronkels die er gedurende mijn leven in zijn geslopen. Het niet met emoties om kunnen gaan. Alle dingen waar ik nog nooit over had gepraat omdat ik mezelf achter het eten verstopte. Alles bij elkaar was het toch best heftig, waardoor ik langzaam maar zeker weer meer veiligheid ging zoeken in het eten.

Ik zag het niet meer zitten en de enige oplossing die ik nog zag was kotsen, kotsen, kotsen. Dat is natuurlijk helemaal geen oplossing, maar er was zoveel losgekomen van binnen, zo veel dingen waar ik het over had in therapie, zo veel dingen waar ik bang voor was, dat ik niet wist wat ik anders kon doen. Uiteindelijk belandde ik weer drie weken in de kliniek en deze drie weken hebben me enorm geholpen. De groep was fijn, ik was niet de enige met gezond gewicht dus in tegenstelling tot de eerste keer voelde ik me niet "te dik voor de kliniek". Ik heb veel meer gepraat en het was zo fijn om even niet thuis te zijn en om plezier te hebben met mijn groepsgenootjes.

Bijna meteen nadat ik weer thuis was ging ik met mijn ouders en zusje op zomervakantie. Ik heb me overwegend goed gevoeld, en dat bleef de hele zomervakantie zo. Toen het nieuwe schooljaar begon, werd ik weer onzekerder. Ik was blijven zitten en moest dus in een nieuw leerjaar beginnen, ik was zo bang dat ik enorm buiten de groep zou vallen en dat iedereen me zou haten. Kronkels in mijn hoofd die ik rationeel best kan weerleggen, maar die emotioneel zoveel pijn doen. Het begon weer van vooraf aan: Me slecht voelen, slechter eten, enzovoorts. Uiteindelijk begonnen ze op Rintveld wéér over een korte opname, of over de optie om te accepteren dat ik de eetstoornis misschien gewoon nodig heb.

Beide opties zag ik niet zitten en sindsdien is het eten langzaamaan beter gegaan. Natuurlijk heb ik mijn mindere weken, maar over het algemeen braak ik veel minder en zijn er ook minder eetbuien. Het "mag niet" van mezelf, maar ik ben toch best trots. Ondanks alles heb ik altijd volgehouden, ben ik altijd doorgegaan en heb ik heel veel bereikt. Helemaal zelf.

Het is zo zwaar geweest, en dat is het nog steeds. De angst wanneer ik probeerde te stoppen met braken, de paniek als ik eten binnen moest houden. Het écht niet meer weten wat ik met mezelf aan moest. De eindeloze therapieën, de schaamte voor mezelf, de onrust in mijn lijf, hoofd en leven. Het heeft me getekend, voor altijd. Dat is een lastige constatering, maar ergens geeft het ook wel rust: Het is oké, ik wil weer leven maar dit stukje raak ik nooit meer helemaal kwijt. Niet als in dat ik nooit helemaal genees, maar als in dat het een deel is van mijn levensverhaal. Het is voor mij nooit erg genoeg geweest.

Eerst zou ik erg genoeg zijn op het moment dat ik hulp had, maar dat ging van kwaad tot erger, totdat ik in mijn hoofd had dat ik pas erg genoeg zou zijn als ik in de kliniek had gezeten. Ik kan zeggen dat ik dat heb bereikt, maar om nou te zeggen dat ik er gelukkig van ben geworden... Inmiddels lukt het me om verstandelijk heel goed te beseffen wat ik moet doen en hoe ik in elkaar zit, helaas lijkt mijn gevoel mijlenver achter te lopen, maar ik doe mijn best.

Momenteel heb ik alleen nog maar eens per week een gesprek met mijn therapeute. Ondanks dat het eten stukken beter gaat, voel ik me helaas echt niet beter. Alles kost me zo veel moeite en ik heb het gevoel vast te lopen "in het leven" - hoe melodramatisch dat misschien ook klinkt.

Ik raak verstrikt in de dingen van vroeger die ik niet heb verwerkt, dingen waar ik niet mee om kan gaan en dingen die ik nooit heb geleerd omdat ik er de ruimte niet voor had of omdat ik werd belemmerd door mijn eetstoornis. Het is zo enorm zwaar om iedere dag weer vol te houden en door te blijven zetten, maar ergens haal ik steeds weer de kracht vandaan. Binnenkort heb ik een intake bij een andere instelling voor een behandeling die niet gericht is op het eten, maar op alle andere dingen.

Na de intake hoor ik of ik er wel of niet in behandeling mag en ik hoop dat ik daar een kans krijg. Ik ben er klaar mee om me zo te voelen, alles bij elkaar duurt het al veel te lang. Ik ben er klaar voor om dingen echt aan te gaan pakken, ik wil er voor gaan. Ik heb nog zo veel dromen en zo veel dingen die ik wil bereiken. Ook al zou ik af en toe het liefst op willen geven omdat ik er gewoon écht geen zin meer in heb, ergens diep van binnen besef ik me dat ik wil volhouden - het zou immers zonde zijn om alle jaren die ik nu al heb volgehouden nu weg te gooien.

Er komt een dag dat ik oprecht geniet en dat het fijn is dat er steeds weer een nieuwe dag aanbreekt.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

-angel - Zondag 29 mei 2011 12:33
wat knap dat je je verhaal hier hebt neergezet !
en wat heftig allemaal,
en alsnog blijf je gemotiveerd,
echt respect
Emilys - Zondag 29 mei 2011 12:33
Wat een heftig verhaal! Ik wens je echt heeeel veel sterkte meid! You can be proud of yourself.

Liefs emilys
lizzy - Zondag 29 mei 2011 13:12
dit probleem heb ik dus ook ik kan nergens terecht omdat ik ondertussen weer een gezond gewicht heb maar het blijft in mn hoofd vreselijk onrustig maar daar helpt niemand je dan bij! :S
Lisa - Zondag 29 mei 2011 13:25
ik zal er altijd voor je zijn lieverd, altijd!
Stelena - Zondag 29 mei 2011 13:26
Ik ben zo trots op jou
Fee - Zondag 29 mei 2011 13:31
mooi geschreven lieverd
suus - Zondag 29 mei 2011 13:56
hey meis,
had al vaak meegelezen in je dagboek en vind t ook nu weer ontzettend knap hpe je alle kan verwoorden.
ik zie zoooooveel herkenning. vooral dat het cirkeltje van eten en braken een manier is om jezelf bij elkaar te houden, dat ervaar ik nu ook echt zo.
ik ben blij dat het eten wat beter gaat en ik hoop echt heel erg dat je bij die vervolgbehandeling kan beginnen. daar zal het gaan over waar het ECHT over moet gaan.
heel veel sterkte!
Cheyen - Zondag 29 mei 2011 13:57
Mooi geschreven Han, ben trots op je :)
dik - Zondag 29 mei 2011 14:12
Zo'n heftig verhaal, echt veel sterkte. En ik weet hoe het is om een eetstoornis te hebben en tog op gezond gewicht te zijn, toen ik naar de spoed gebracht werd omdat ik was flauwgevallen lieten ze mij daar na een uurtje gaan omdat mijn gewicht gezond was ( nou ze hebben me wel 4 u extra gehouden want toen ik de deur uit was was ik weer flauwgevalle)
Anoniem - Zondag 29 mei 2011 15:38
Wat een heftig verhaal. Vindt het erg slecht dat je eigenlijk moest schreeuwen om hulp. Ze hadden je veel beter moeten helpen en inderdaad naar het achterliggende probleem moeten kijken. Wel goed om te horen dat je positief blijft. Heel erg veel sterkte met deze strijd.
Stella - Zondag 29 mei 2011 16:07
Ik heb altijd op je meegelezen op punt, tot ik je kwijtraakte, en nu lees ik dit weer. Ik wil even tegen je zeggen dat ik je altijd zo'n sterke meid heb gevonden, en dat dit zo onder elkaar zien het alleen maar bevestigd. Een minder sterk persoon was hier allang aan onderdoor gegaan, menigeen had al onder de grond gelegen als ze alles door hadden moeten maken wat jij doorgemaakt hebt. Het komt goed met jou, meisje. Echt waar. You're great.
naomi - Zondag 29 mei 2011 16:36
ik ben trots op je hanki,
hou vol.
kusje
Milou - Zondag 29 mei 2011 17:35
Lieve, lieve, lieve Hannah,
Ik ben zo ongelooflijk trots op je! Dat je dit alles opgeschreven hebt, sowieso, dat je altijd bent blijven schrijven. Dat je telkens maar weer doorgaat, terwijl zoveel anderen zouden opgeven. Hoeveel moeite het ook kost, hoeveel tranen er ook rollen, je staat er wel. Je vecht, kei en keihard. Je bent lief en behulpzaam, en je staat altijd voor me klaar. lieve hankie, ik houd van je, je bent echt prachtig.
kusje.

ps. en dit is echt de eerste keer dat ik op een artikel reageer hier met m'n echte naam, hihi (:
Marieke - Zondag 29 mei 2011 18:16
Oh Hannah, wat verschrikkelijk allemaal.
Wat knap dat je toch door bent blijven gaan. Je laatste paar zinnetjes, i know how you feel.
Liefs
Anouk - Zondag 29 mei 2011 19:10
Hannah, ik ben zó trots op je. Je bent een geweldig lief, en prachtig meisje, een meisje dat, zoals milou al zei, altijd doorgaat met vechten.
Je mag er zijn Hannah, echt!
sterre_never - Zondag 29 mei 2011 20:37
Ik lief jou
sterre_never - Zondag 29 mei 2011 20:39
Anders valt even de rest van mijn reactie weg. Ik ben trots op je. En ik hoop voor je dat er een dag komt waarop je mag zeggen 'ah, fijn, een nieuwe dag en ik mag er ook zijn'.

xxxxxxx
loser - Zondag 29 mei 2011 21:16
ik had het lekker al gelezen, maar wil toch nog even zeggen dat ik trots op je ben. dat je waardevol bent, er mag zijn. en dat ik echt heel erg hoop dat 't veld je de hulp kan bieden die je nodig hebt..
Watjijwil - Zondag 29 mei 2011 21:17
Erg dapper dat je je verhaal hier hebt neergezet.
Jeetje Hannah vond het wel een heftig verhaal!
En ik hoop inderdaad heel erg voor je dat ze je een kans geven en je bent zo hard aan het vechten!

Ik vind het super knap van jou

Liefs -WJW-
Lenneke - Maandag 30 mei 2011 11:53
Wauw meid, dit is zó herkenbaar... bijna akelig gewoon!
Wat ben jij een sterke meid, ik weet zeker dat het met jou goed gaat komen!!

liefs
San - Maandag 30 mei 2011 21:28
He meis,

wat goed dat je je verhaal hier zo vertelt.
En weet je tijdens onze opname heb ik heel veel aan jou gehad. Het was erg fijn om met je te praten.
Ik vind het super knap wat je tot op heden hebt bereikt. Misschien gaat het niet altijd even snel als je zou willen,maar je zet echt hele goede stappen. En met jouw thuissituatie is dat nog eens een stuk lastiger.
Ik vind het knap dat je de volgende stap hebt gezet en ik hoop dat ze je daar goed kunnen helpen.

Dikke knuffel,
San
Esther - Dinsdag 31 mei 2011 18:31
Toen ik je verhaal las schoot me te binnen dat je eigenlijk een intensievere behandeling voor de achterliggende dingen nodig hebt! En even later lees ik dat je daar idd voor in de intake bent. Hartstikke goed van je! Veel succes met alles! Houd vol, dan zul je hier zeker sterker uitkomen.

Groetjes, Esther
willemijn.. - Dinsdag 31 mei 2011 21:29
lieverd, je hebt het ontzettend mooi geschreven. en ik weet dat je sterk genoeg bent.

liefs en een dikke knuffel, willemijn
vale - Woensdag 1 juni 2011 12:17
supermooi geschreven en er zitten een heleboel herkenbare dingen in.. hou vol lieve hannah
Jolijn - Woensdag 1 juni 2011 17:36
lieve Han, ik ben zo trots op je! je bent zo sterk, zo lief, zo attent! ik gun jou zoveel en ik hoop dat je dat allemaal binnen een jaar kan bereiken. je bent zo lief voor iedereen, zo'n goede steun, zo positief! helaas ben je niet positief over jezelf en ik hoop dat dat zo snel mogelijk verandert. je mag er zijn. je bent gezellig, leuk, lief. ik gun je geluk, (zelf)liefde, keuzemogelijkheden en een goede toekomst. als iemand dat verdient, ben jij het wel. hele dikke kus, je kan het, xxx

p.s:
je kan ontzettend goed schrijven. het zal me niks verbazen als jij een goede carriere opbouwt als journalist.
Gwennie - Woensdag 1 juni 2011 22:05
Beste Hannah!

Wat ontzettend mooi geschreven!

Heel erg veel sterkte de komende tijd! en zet hem op!

liefs,
Lottee - Donderdag 2 juni 2011 17:49
Wat een prachtig verhaal.
Meid, wat heb jij veel meegemaakt. En dat zo mooi op papier gezet, respect!
Je hebt al zo veel bereikt, dus ik weet zeker dat de rest van de weg ook goed komt!
joy - Zondag 19 juni 2011 00:49
Dit lijkt precies op mijn verhaal zit nu ook echt te janken op mmr Bed echt heftig.
marielle - Maandag 11 juli 2011 18:19
zo, wat heftig!
ik heb zelf ook in een kliniek gezeten (waar ik pas een paar dagen weg ben) alleen niet met boulimia dan. ik sta er echt van te kijken dat ze je niet op wilden nemen met een gezond gewicht, wat een bullshit! bij ons namen ze wél mensen op met een gezond gewicht. heel veel sterkte! you can do this!
meisjeee18 - Dinsdag 28 februari 2012 22:25
Ik vind het echt heftig voor je! Het komt zeker allemaal goed! Je moet erin geloven, ik heb prescies het zelfde als jouu!! En ben er nog steeds niet van af! Het is echt een moeilijke situatie! Maar het komt echt goed.

Kus x
ThattGirl - Zondag 8 juli 2012 21:29
wat een verhaal wauw!
ik herken stukjes in je verhaal ook in me zelf.
je bent echt een vechter vind het super knap van je!

xx
Emma - Vrijdag 12 oktober 2012 14:28
Wat een gevecht heb jij geleverd! Ontzettend waardevol dat je het met ons deelt. Ik herken veel. Veel succes met alles. Het is niet makkelijk, maar met al jouw kracht kom je er wel.
xxx
meisje - Zaterdag 13 oktober 2012 11:34
Ik heb eetbuienstoornis en ik heb ook het gevoel 'vast te zitten'
Ik kan mijn slechte gevoelens en gedachten niet laten gaan, dus zit ik in een depressie. Soms wil ik ook opgeven, want ik zie geen lichtpuntje in het einde van de tunnel.
R - Donderdag 24 januari 2013 18:10
hee ik ben ook 18 en ook 7 jaartjes last van een es, nu ook overgeven net als jou. Ik hoop dat het nu wat beter met je gaat, ik zie echt een gezonde stem maar ook nog die drang om te braken.. Het is zo dubbel
Laartje - Zaterdag 2 februari 2013 12:19
dapper verhaal , zoveel respect voor jou meid ,!


zet em op !
hannah - Dinsdag 5 februari 2013 22:36
Hè, jeetje, ik zie nu pas dat hier nog mensen reageren! (Ik ging uit pure nostalgie mijn oude verhaal even opzoeken).

Inmiddels ben ik 20 en... Het gaat goed met me. Ik heb al 1,5 jaar officieel geen eetstoornis meer en ik ga dit jaar mijn eindexamen halen. Ik zit vol dromen over studeren, uit huis gaan en feesten. Leven.

Hoe wanhopig het ook voelt, hoe uitzichtloos, hoe eindeloos. Hoe bang je bent, hoe stellig je ervan overtuigd bent dat het nooit meer goed komt.. Het kan goed komen.

Echt. Ik ben het levende bewijs :)
GodsChild - Donderdag 27 juni 2013 17:23
wauw, ik kom je verhaal nu pas tegen. Maar wat een kracht. En kijk wat je ondertussen allemaal al bereikt hebt...Geweldig!
- Zaterdag 28 december 2013 15:42
respect.....!!