Na vier jaar lang een eetstoornis te hebben, wou ik het anders. Ik werd gek van mezelf, van mijn gedachten, van het alleen maar bezig zijn met eten en niet eten, van het alleen maar bezig zijn met mijn gewicht en mezelf tig keer per dag wegen. Het moest anders. Alhoewel, op dat moment drong dat nog niet zo heel erg tot me door.

Sinds mijn elfde of twaalfde was ik al aan het 'rommelen' met eten. Hoe het begon? Ik had mijn hele leven al ondergewicht. Er werd vaak aan me gevraagd of ik anorexia had en tegen me gezegd dat ik meer moest eten. Ik at toen echt wel een hele zak chips leeg op een dag, saucijzenbroodjes en nog veel meer.

Ik at normaal, maar ik had gewoon ondergewicht. Doordat iedereen dat zei begon ik me af te vragen wat dat was, een eetstoornis. Ik begon me 'in te lezen' en kwam op pro ana sites terrecht. Het afvallen bij mij ging zó makkelijk, ik denk dat ik gewoon daar een bouw voor heb. Eindelijk had ik een manier van controle gevonden, want in mijn thuissituatie had ik die niet.

Ik kwam door mijn thuissituatie als crisis terrecht op een leefgroep. Ik was toen al helemaal geobsedeerd door afvallen. Thuis hield mijn moeder me al goed in de gaten, omdat ik al bij het ziekenhuis liep (twee keer in de week voor controle) vanwege mijn gewicht. Daar was die 'controle' van mijn moeder weg, ik had een eigen wc op me kamer, het was zo makkelijk allemaal. Ik viel zo snel af, het voelde zo goed, het was een heel groot stuk controle voor mij geworden.

Een week nadat ik weer thuis kwam van de leefgroep, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik zou dan verder gaan bij Accare in Almere tot dat er plek was voor mij in de kliniek de Ruyterstee in Smilde. Ik wou niet naar een kliniek, ik wou afvallen en dacht dat ze mijn veilige stukje af wilden pakken. Waarom moest ik aankomen, ik had ondergewicht ja, maar dat zag ik allang niet meer. Het enige wat ik zag waren getallen en vet. Ik was mijn hele leven al best goed in liegen, smokkelen en bedriegen. Wat gebeurde er na mijn ziekenhuis opname? Ik had mezelf van de wachtlijst van de kliniek afgepraat en kon ambulant verder in Almere bij Accare. De uitslag was: ik had geen eetstoornis, ik vergat gewoon te eten.

Mijn spoedzorg begeleidster voor mijn thuissituatie bleef wel komen bij ons thuis. Ik vertrouwde haar echt, en op een gegeven moment heb ik het aan haar verteld. Alles. Over het liegen, het smokkelen, bedriegen, dat ik allang voor de tweede keer in het ziekenhuis moest liggen enzovoort. Uiteindelijk heeft zij de beslissing gemaakt om met me mee te gaan naar mijn behandelaar in Almere, omdat ik het niet zelf kon of wou vertellen.

Er werd gelijk de beslissing gemaakt om alsnog in opname te gaan in de kliniek de Ruyterstee in Smilde.

Na dat gesprek werd ik gelijk 2 weken later opgenomen, mijn stuk controle was totaal van mij afgenomen. Het voelde verschrikkelijk. Ik was best zenuwachtig om naar de kliniek te gaan. Andere gezichten, nieuwe mensen leren kennen, de behandeling, niet meer thuis slapen (wel in het weekend) enzovoort. Ik was niet echt bang dat ik daar gepest zou worden of iets dergelijks. Ik maak mijn hele leven al best snel contact en kan heel makkelijk met mensen praten. Mijn grootste angst was meer dat ik nog dikker zou worden, dat ze me zouden dwingen om aan te komen, dat ik alles waar ik nog controle over had kwijt zou raken.

Nu, op het moment dat ik dit in de kliniek op de computer aan het schrijven ben, zit ik 13 weken opgenomen in de kliniek. Waarschijnlijk gaat mijn opname nog een paar maanden duren. Ik ben nu op dit moment zo blij dat ik de stap heb gemaakt om het toch maar te vertellen, dat ik in opname ben gegaan. Ik ben zo verbaasd over mezelf, wat voor stappen ik heb gemaakt en hoe het nu met me gaat in vergelijking met voor de opname.

Dit heb ik natuurlijk niet alleen gedaan. Ik ben heel erg gesteund door de meiden hier. We gaan samen uitdagingen aan, slapen weleens bij elkaar, gaan samen winkelen en praten zoveel met elkaar. We geven elkaar afleiding onder het eten en na het eten. Iedereen begrijpt je, iedereen hier voelt hetzelfde en dat begrip maakt zoveel verschil.

De leiding is ook echt heel fijn. Ze weten wat je doormaakt, ze zien aan je wanneer je het moeilijk hebt en ze weten hoe ze hun werk doen. Je kan altijd alles aangeven. Ze helpen je met bijvoorbeeld goed je brood smeren, de juiste hoeveelheid beleg doen en variëren in beleg. Ik voel me hier echt thuis, voor zover dat dat mogelijk is. Want ja natuurlijk, ik zie al die dunne meisjes hier en voel me echt mega bij hun allemaal, dat gevoel is ook niet ineens weg, maar daar ging ik ook niet echt vanuit.

Het gaat nu veel beter met me dan voor mijn opname. Ik weet nu wat ik weer mis, gewoon onbezorgd eten, weer genieten, twee keer in de week uit, mijn vrienden. Ik heb de motivatie zo erg te pakken, al hoewel het wel heel lastig is allemaal maar ik word er écht keihard in gesteund. Het voelt niet meer als alleen mijn strijd, ik voel me niet meer zo alleen dan in het begin. ik weet nu dat ik niet de enige ben met dit probleem.

Ik zou andere meiden en jongens met dit probleem zeker de stap aanraden als het thuis niet lukt om klinisch hulp te zoeken als die mogelijkheid er is. Ik heb hier zoveel aan, en dat zou ik echt iedereen gunnen met dit probleem. Want het is niet makkelijk, maar op deze plek krijg je de goede en de juiste hulp. Het is echt de moeite waard om te vechten. Leven is het meervoud van lef.