Het is inmiddels al een tijd geleden dat ik in de greep van anorexia zat. Ik ben nog herstellende, maar het gaat goed. Ik heb gewerkt aan mijn onderliggende problemen en ik zit nu lekker in mijn vel. Ik heb een gezond gewicht en de kleine terugvallen die ik nog heb weet ik op te pakken, zelf of met hulp van mijn omgeving. Veel mensen denken dan dat het nu klaar is. Maar niet alleen moet ik herstel nog zien vast te houden en is dat al een zwaar proces. Ik moet ook verwerken wat er is gebeurd. Juist nu ik op een gezond gewicht zit en al langere tijd écht genoeg eet, besef ik wat ik mezelf al die jaren heb aangedaan. Niet alleen heb ik al die jaren met de rem erop geleefd en niet echt kunnen genieten van het leven; ik hongerde mezelf uiteindelijk uit tot het punt dat ik er blijvende schade aan had kunnen overhouden, of er dood aan had kunnen gaan. En dat doet pijn. Het was niet alleen een tijd waarin ik 'even minder lekker in mijn vel zat'. Anorexia is een levensbedreigende ziekte, die diepe emotionele sporen achterlaat. De herinneringen van die tijd staan als een trauma in mijn geheugen gegrift.  
 
Het is maandag 18 januari 2021. Ik zie al weken paars van de kou, mijn spieren zijn stijf en doen pijn van de kou. Het voelt alsof ik blokken met ijs heb ingeslikt. Zelfs vier lagen kleding en een thermodeken kunnen mij niet meer verwarmen. De waterstralen van de douche gaan als een schaar door mijn haar, mijn zicht wordt slechter, mijn benen hebben moeite om mijn lichaam nog te dragen en telkens als ik opsta wordt het zwart voor mijn ogen. Mijn geheugen is slecht. Ik begin zelfs moeite te krijgen om namen van vriendinnen te herinneren… Alles doet pijn: mijn ribben die het matras raken, mijn heup op de stoel, m’n zij tegen de stoelleuning. Alleen niet vandaag. Die signalen; de pijn, de drang naar eten en de kou, baren me zorgen. Maar wat me nu nog veel meer zorgen baart is de afwezigheid van die signalen. Ik voel geen pijn, ik voel geen kou meer, geen drang om te eten en mijn bewustzijn is verlaagd. Mijn lichaam is aan het opgeven; dat voel ik aan alles. 

Bron foto

's Ochtends stap ik als eerste op de weegschaal, zoals elke ochtend, en eet ik mijn ontbijt. Ik pak mijn spullen en geef mijn moeder een knuffel. Ze pakt me nog steviger vast. Ze durft me eigenlijk niet te laten gaan, maar ze weet dat ze me toch moet loslaten. Ze zegt wel drie keer gedag, en dat ik voorzichtig moet zijn. Ik zwaai haar nog een laatste keer uit. Even later zit ik in de trein. Ik weet niet meer hoe ik hier gekomen ben. Ineens wordt het zwart voor mijn ogen en begint mijn mondhoek ritmisch omhoog te trekken. Ik hoor en zie niks. Dit gebeurt meerdere keren in de trein. En ook tijdens het gesprek met mijn psycholoog later die dag wordt het met een soort aanvallen steeds zwart voor mijn ogen. Na een tijdje wordt het weer een beetje licht en zie ik een gezicht, maar ik weet niet wie zij is en waar ik ben. Dan zie ik een mond: de mond beweegt, maar ik hoor geen geluid. Dan hoor ik haar ineens praten, maar ik snap niet wat ze zegt. Het is alsof ze in een andere taal spreekt. Het voelt alsof ik opgesloten zit achter glas en kijk naar een wereld die ik niet begrijp. Ik merk dat mijn mondhoek weer ritmisch omhoog trekt. Langzaam stoppen de spiertrekkingen van mijn mond, besef ik me weer waar ik ben, wie zij is en dan kan ik weer begrijpen wat ze vertelt. Het voelt zo raar. Alles wat tussen deze 'aanvallen' is gebeurd, kan ik me niet herinneren. Het is alsof mijn geheugen is gewist. Dan nadert het einde van het gesprek - en hoe slecht ik er ook aan toe ben: ik word naar huis gelaten. Helemaal alleen loop ik naar mijn studentenkamer. Als ik mijn jas uittrek, word ik niet lekker. Ik ga zitten en dan wordt alles weer zwart.  
 
Ik weet niet hoelang ik weg ben geweest, maar als ik weer bij bewustzijn ben word ik overspoeld door angst. Ik besef dat het echt levensgevaarlijk is. Ik ben bang dat het nog een keer gebeurt en ik een keer niet meer wakker word of mijn lichaam blijvend beschadig. Ik zit hier helemaal alleen, er is niemand die dan weet dat ik hier lig, buiten bewustzijn. Ik zucht diep. Ik ben op. Ik moet gaan eten, maar ik durf niet meer. Eten is verschrikkelijk, ik wil niet meer. Vind ik het leven dan zo leuk dat ik bereid ben om weer te gaan eten? Of zal ik het opgeven? Stoppen met eten en het gewoon laten gaan? Ik schrik van mijn eigen gedachtes. Ik wil absoluut niet dood, maar ik wil ook echt niet meer eten… 
 
Het spijt me, dreunt het de hele dag door mijn hoofd. Ik voel me schuldig, maar diep van binnen weet ik dat een combinatie van heel veel factoren ertoe heeft geleid dat ik dit heb gedaan. Het was niet mijn schuld, maar het is nu wel mijn probleem. Ik zal een manier moeten vinden om met deze littekens te leren leven. Het is een soort rouwproces, het verwerken gaat op en neer. Op sommige dagen denk ik er niet meer zo aan en ben ik gewoon bezig met leven. Dan zit ik heerlijk met vriendinnen op de uni te studeren, of wijntjes te drinken op het terras, en voel ik me een normale student, die geniet van het leven. En op andere dagen zit ik in de bus en word ik ineens overvallen door de herinneringen waardoor mijn hele dag ontwricht wordt. Ook na een jaar ben ik nog steeds bezig met verwerken. Soms voelt het alsof ik er niet meer over mag praten. Het gaat nu toch goed? Waarom zou ik nu dan oude, pijnlijke koeien uit de sloot halen en mijn dag daarmee verpesten? Waarom kan ik het niet gewoon achter me laten en nu genieten van het leven?  
 
Maar ik moet erover praten om het te kunnen verwerken en het achter me te kunnen laten. Om verder te kunnen leven. En net als bij rouw, kent deze verwerking ook geen tijd. Ook over tientallen jaren mag ik er nog over praten en met stukjes verwerken bezig zijn. Soms moet ik even een stapje terugdoen van school of werk, ondanks dat het met eten goed gaat, omdat het verwerken emotioneel te veel van mij vraagt. Hoe moeilijk ik het ook soms vind, hoe graag ik het ook anders had gezien, hoe schuldig ik me er soms ook over voel tegenover mijn vrienden en familie; het is nou eenmaal zo. Ik heb hier ook niet voor gekozen. Anorexia is een traumatische ervaring die mij en mijn gezin is overkomen. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik moet en wil mezelf de ruimte gunnen om daar emotioneel van te herstellen. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.