Tja wanneer is het begonnen. Een moeilijke vraag. Het ging namelijk helemaal niet om me lichaam, en ik vond mezelf helemaal niet te dik. Het begon allemaal al ruim 6 jaar geleden, op de basisschool: Ik was altijd al erg perfectionistisch en ik wilde altijd alles goed doen voor iedereen met als gevolg dat iedereen altijd dacht dat het met mij wel goed ging en goed kwam...

Ik was op jonge leeftijd al heel erg met eten bezig, ik hield echt van eten maar tegelijkertijd was het ook me vijand. Ik kwam namelijk rond me 11/12de aan, ik kreeg rondingen en werd daardoor erg onzeker. Ik keek altijd enorm op tegen de hele dunne meisjes : ‘'zo wilde ik ook zijn''. Ik heb toen ontzettend veel lijnpogingen gedaan die keer op keer mislukte.

Totdat ik op een gegeven moment op de weegschaal ging staan. Ik weet nog precies hoe érg ik schrok. Ik had een getal in me hoofd, maar dat getal wat op de weegschaal verscheen was vele malen hoger dan dat. Vanaf toen ben ik streng gaan lijnen en ik viel in korte tijd ontzettend veel af. De complimentjes stroomde binnen. Ik? Ik was nog lang niet tevreden...

Ik heb in de jaren die daarop volgden het eten weer redelijk op kunnen pakken en langzaam kwam ik weer wat aan maar die gedachtes zijn altijd gebleven, zo durfde ik nooit strakke shirts aan en voelde ik me schuldig na het eten. Maar ik had toen absoluut niet door dat er wat mis was met mij, ik dacht dat al die gedachtes bij eten ‘'normaal'' waren, wel las ik een artikel in een tijdschrift over eetstoornissen, ik was zo opgelucht want ik las nu dat ik niet de enige was. Ik praatte in die tijd met een psycholoog voor me angsten maar ik heb het nooit durven delen met iemand.

In de 4de klas van de middelbare school was ik het helemaal zat dat iedereen altijd dacht dat het goed ging met mij, ik voelde me niet gezien. Ik begon opstandig in de klas te worden zodat ik eindelijk eens gezien zou worden. Ik werd er vaak uitgestuurd en om eerlijk te zijn genoot ik van die aandacht. Ik schaam me zó erg hiervoor, wie gaat er nou weer om die belachelijke reden aandacht vragen.... nou euh ik?.

Ik ging in die tijd, rond mijn 16de verjaardag, in een raptempo van een bang en stil meisje naar een échte puber. Ik ontdekte alcohol, feesten, uitgaan en ik kreeg een bruisend sociaal leven. Perfect zou je denken... Maar niets is wat het lijkt . Ik was namelijk nog steeds dat bange meisje, nu niet in een kleine, veilige wereld maar in de grote boze wereld.

Ik kreeg opeens ontzettend veel verantwoordelijkheden en ik had zoveel angsten dat ik op een gegeven moment die verantwoordelijkheid niet meer aan kon. Ik wilde terug naar de veilige wereld: De wereld waarin mama alles voor me regelde, waarin mijn dagen bestonden uit buitenspelen, ‘'spelen'' met vriendinnetjes en waarin woordjes leren het meeste huiswerk was dat er bestond.

Eigenlijk is er geen directe aanleiding of gebeurtenis geweest waardoor ik wilde afvallen, ik was absoluut niet te dik, vrij dun zelfs, heb geen trauma's opgelopen oid.

Ik kon simpelweg niet omgaan met de verantwoordelijkheden die de grote wereld met zich meebracht en daarbij voelde ik me ook nog is heel ongezien, onzeker, nutteloos en weetikveelwat. Nee, het draaide niet om me figuur dit is wat heeft geleid tot me wens om af te vallen.

Het begon met proberen zo min mogelijk te eten. Eigenlijk ging het absoluut niet langzaam bij mij, ik begon heel snel héél weinig te eten. Dit lukte, ik viel zichtbaar af. Ik was trots. Maar mijn omgeving viel eigenlijk nog niet veel op, ze dachten dat dit het ‘'resultaat'' was van me groeispurt. Ik was teleurgesteld want dit betekende dat ik dus niet dun genoeg was en stiekem hoopte ik dat iemand zou zien dat het helemaal niet goed ging.

Ik probeerde nog meer af te vallen maar ik verviel al snel in het (subjectieve) eetbuien- braak- beweeg patroon. Ik at overdag niks om me vervolgens ‘s avonds vol te proppen en daarna uren boven de WC te hangen. Ik denk dat ik dit wel de vreselijkste periode uit me leven kan noemen, telkens die controleverlies terwijl ik zó graag die controle in handen wilde kunnen hebben.

Na een tijdje kwam me beste vriendin er achter dat het écht niet goed ging. Ook viel ik nog steeds af want ik compenseerde zóveel en at daarnaast alsnog veel te weinig. Ik was depressief en sloot me dagenlang op in me kamer. Ook spijbelde ik in die tijd ontzettend veel want ik wilde mezelf gewoon niet meer vertonen.

Op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer en stortte ik in op school, bij mijn afdelingsleider nog wel. Ik heb mijn verhaal gedaan en kon terecht bij een vertrouwingspersoon. Ze stond erop dat ik het aan mijn ouders zou vertellen. Maar dit was écht me alleralleraller grootste angst. Ik wilde namelijk helemaal geen hulp, ik wilde afvallen. Ik vond mezelf veel te dik voor hulp en mocht in mijn ogen pas hulp als ik een bepaald gewicht (ernstig ondergewicht) had bereikt. Ik heb toen met heel veel moeite en dankzij het forum hihi een brief aan me moeder geschreven. Zij schrok natuurlijk heel erg en sleepte me mee naar de huisarts.

Ondertussen was ik weer helemaal doorgeschoten naar de andere kant en ontzettend snel aan het afvallen, want heee in mijn hoofd was ik veel te dik om uberhaupt hulp te vragen?!. Het ging helemaal de verkeerde kant op, ik bleef maar afvallen, verwaarloosde mijn school, zag niemand meer en dacht alleen nog maar aan de hoeveelheid kcal die ik mocht eten. Ik heb toen een spoedintake gekregen bij de bascule en belandde meteen in het ‘'ziekenhuis thuis beleid'' en mocht niks meer.

Maar ik wilde helemaal niet beter worden, want ik was in mijn ogen veel té dik voor Anorexia en ook voor hulp.

Ik bleef mijn eigen weg volgen en bleef afvallen. Mei vorig jaar bereikte ik m'n dieptepunt. Ik weet het nog precies, ik moest die dag naar de kinderarts. Ik was een zombie, mijn bloeduitslagen waren heel slecht en m'n hartslag was te laag. Ik herinner me de harde woorden van de kinderarts nog precies: ‘'Je eet nu dit koekjes en drinkt deze glazen limonade anders bel ik nu het ziekenhuis om een sonde in te brengen''. Jankend, gillend krijsend heb ik samen met de kinderarts een hélé tijd in een kamertje gezeten.

Maar mijn doorzettingsvermogen kwam naar boven en ik deed het JA! Vanaf die dag is het gevecht begonnen!

Ik werd die week erop opgenomen op de Dagbehandeling van de Bascule en dat weekend ervoor moest ik naar de kliniek omdat het te gevaarlijk was om thuis te zijn. Ik heb bijna 5 maanden op de dagbehandeling gezeten en ik ben nu alweer een half jaar poliklinisch bij de Bascule. Ik heb ontzettend veel geleerd, veel ups en downs gehad en ik besef dat ik er nog lang niet ben maar na een hele erge terugval en slechte periodes kan ik nu wel met trots zeggen dat het GOED gaat! Ik zit in 5vwo, ik werk weer, sport weer en heb weer een sociaal leven.

Hihii I did it!

Door: Ro0bje