Lieve Noëlle, deze brief is voor jou. Omdat ik een manier moet vinden om afscheid van je te nemen. En het is moeilijk afscheid nemen van iemand die er nooit is geweest. Ik haat het woord ‘ongewenst’ dat zo vaak viel. Je was niet ongewenst. Als ik heel eerlijk ben, heb ik nooit om kinderen gewenst. Ik heb mij al vrij vroeg neergelegd bij het idee dat het waarschijnlijk niet kon. Omdat erover nadenken beangstigend was. Omdat mijn eetstoornis in mijn lichaam en geest woekerde en nooit leek af te zwakken.

Toch was je daar ineens, ondanks alle voorzorgmaatregelen. En diep vanbinnen wist ik het al veel eerder, dan toen ik een eerste test deed. Maar er volgde er nog een, en nog een. Omdat ik het niet kon geloven. Omdat ik bang was. Omdat de keuze erna onmenselijk leek.

Ik heb zo veel gepraat, en gehuild. Ondanks, misschien wel juist door, dat je dichterbij mij was dan iemand ooit is geweest, voelde ik mij zo alleen. Het voelde gek hoe dit alleen mijn keus was, terwijl het ook om jou ging. Misschien went dat, hoort dat bij het ouderschap. Ik moest kiezen wat het beste voor jou was.

Ik heb, en nog steeds, mezelf zo vervloekt. Op papier hadden we je alles kunnen bieden. Aan ruimte, geld en liefde was er geen gebrek. Ik wilde meer voor jou. Ik gun niemand een ouder die niet met beide benen in het leven staat. Je verdient een ouder die er voor je is, een ouder die oud en rimpelig wordt en jouw kinderen geboren kan zien worden.

Je verdiende een betere ouder dan ik. Ik ben uitgehold en overwoekerd en ik had nooit durven aankomen. Zelfs niet voor jou. Ik was mentaal en waarschijnlijk ook fysiek, niet in staat om voor je te zorgen. Negen maanden is lang. En dan begint het eigenlijk pas.

Ik vond het verschrikkelijk. De keuze, de dag, alle dagen erna. Als ik mijn ogen sluit hoor ik nog de vrouw in het bed naast mij huilen en bevestiging zoeken of dit de juiste keus was. Ik wist, en weet, dat dit de juiste keuze was, ik hoefde geen bevestiging.

Het is moeilijk uit te leggen, maar ik weet dat ik je kapot gemaakt had, omdat ik niet heel ben. En lieverd, ik werk er heel hard aan, echt. Ik heb nog niet opgegeven, maar je kwam echt te vroeg en dat neem ik mijzelf kwalijk.

Ik weet heus wel dat je fysiek nog helemaal niets voorstelde, maar voor mij was je al iemand. En je zit voor altijd in mijn hart.

Liefs, Alina ♥

Fotografie: Irop

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl