We zeggen of denken het allemaal weleens: "Zo ben ik nu eenmaal." Zelf heb ik ook van dit soort overtuigingen. Ik kan nou eenmaal niet koken, ik kan nou eenmaal niet uit boeken leren of ik ben nou eenmaal onhandig. Deze overtuigingen helpen mij niet, maar zijn gelukkig ook vrij onschuldig. Toch is het jammer dat we zo geneigd zijn labels op onszelf en anderen te plakken. Misschien kan je het best, maar blijf je jezelf tegenhouden met de overtuiging dat je nou eenmaal zo bent. Deze gedachte heb ik ook over mijn eetstoornis gehad, "Ik heb nou eenmaal boulimia." Dit heeft mij lange tijd, onnodig ervan weerhouden om te herstellen. Wie zegt dat dat nou eenmaal zo is en dat je dat niet kan veranderen?

Al van jongs af aan begint het in hokjes plaatsen en het labels plakken. Je krijgt al snel te horen of je ergens wel of niet goed in bent. Je kiest je vrienden, je kledingstijl, je hobbies, je vakkenpakket, je studie, je werk enzovoort. Naarmate de jaren vorderen heb je een heel beeld gecreëerd van wie jij bent, wat jij doet en waar jij goed in bent. Laagje voor laagje bouwt elke ervaring zich op tot een overtuiging. We gaan er al snel van uit dat we dan 'nou eenmaal zo zijn', maar is dit wel terecht?

Laat ik mijn eigen uitspraak: "Ik kan nou eenmaal niet koken" eens als voorbeeld nemen. Ik heb nooit echt leren koken thuis en ook toen ik uit huis ging heb ik het dankzij mijn eetstoornis nooit echt geleerd. Ik had liever dat mijn eten gewoon makkelijk en functioneel was. Dat ik niet zo veel ingrediënten in huis hoefde te halen en er niet te veel over na hoefde te denken. Veel vrienden van me gingen voor de gezelligheid bij elkaar eten. Ik vond het niet zo erg om ergens anders te eten, maar op gegeven momenten vroegen mensen zich toch af waarom ze nooit bij mij aten.

Ik vond het onwijs spannend als mensen aangaven dat ze wouden komen eten. Ik praatte er dan een beetje omheen waardoor het er nooit echt van zou komen. Stel je voor dat ze een mening zouden hebben over wat ik kookte. Het idee maakte me onwijs onzeker. Misschien vonden ze het wel raar wat ik at, hoe ik at en hoeveel ik at? Stel je voor dat het mislukt en dat ze me uit zouden lachen?! Ik kookte daarom nooit voor mensen en voelde ook niet de behoefte dat voor mezelf te doen. Ik kreeg de overtuiging dat ik het gewoon niet kon. Ik zou nooit eens een leuk recept uitproberen... nee, ik kan het toch niet. Deze overtuiging weerhield mij ervan om het wel te proberen en het alsnog te leren.

Op een gegeven moment heb ik tijdens mijn therapie als doel gesteld om voor mijn toenmalige vriend te koken. Dit voelde wel als een veilige optie om het gewoon eens uit te proberen. Mijn vriend was gelukkig niet zo'n moeilijke eter en kon het alleen maar waarderen dat ik deze stappen probeerde te zetten. Uiteindelijk viel het allemaal hartstikke mee en al was het geen culinair hoogstandje, ik had gewoon lekker gekookt. "Waar zat je je nou zo druk om te maken?" zei hij nog.

Dit gaf me wel een beetje zelfvertrouwen hier wat meer stapjes in te zetten. Ook ben ik vanaf toen voor mezelf wat interessantere gerechten gaan maken. Ik kreeg er steeds meer plezier in. Soms lukte het, soms mislukte het, maar ik werd er wel beter in en warempel vroeg iemand me van de week voor het eerst om het recept van een gerecht wat ik zelf in elkaar had geflanst. Ik ben misschien geen topchef, maar 'nou eenmaal niet kunnen koken' is een uitspraak waar ik mezelf echt tekort mee heb gedaan.

Nu gaat dit over koken, maar ik heb het ook vaak genoeg over mijn eetstoornis gezegd. Het was zo'n vanzelfsprekend deel van mijn leven geworden dat ik niet geloofde dat ik ook los daarvan nog kon bestaan. Mijn eetstoornis hoorde toch gewoon bij mij? Herstellen ging niet vanzelf en ook niet in één keer goed. Na de zoveelste keer vallen had ik eigenlijk geen zin meer om weer op te staan. Zie je wel, ik heb dit nu eenmaal.

Misschien heb je je eetstoornis al zo'n lange tijd dat je het gevoel hebt dat je nou eenmaal zo bent, maar weet je dat wel zeker? Waarom ga je daar vanuit? Misschien lukt het je wel niet om in 1 keer zonder je eetstoornis te leven, dat is ook veel gevraagd als je het zo gewend bent, maar elke dag dat het je wel lukt, is een bewijs dat het kan. Elke dag dat het je wel lukt is een nieuwe ervaring dat het anders kan. Creëer zo veel mogelijk van deze ervaringen tot ook deze zich opstapelen tot een nieuwe overtuiging.

♥

Fotografie door Holly Lay