Wist je maar dat ik me niet meer veilig voel in mijn eigen huis. Mijn huis, waar ik nu niet meer rustig kan slapen. Waar ik niet op mijn rug durf te liggen omdat ik dan naar dat ene stipje op het plafond kijk waar ik me toen zo op focuste. Ik zou willen dat je wist wat je hebt gedaan, want ik weet dat je dat nooit hebt doorgehad. Ik zou willen dat ik je had geslagen, dat ik je vel open had gekrabd. Maar ik durfde niet. Jij was toch sterker...

Ik zou willen dat je wist dat ik me door jou nooit veilig kan voelen. Dat jij ervoor hebt gezorgd dat ik in het donker bang ben, omdat de herinneringen dan verschijnen. Wist je maar dat ik door dat ene moment 's nachts niet rustig kan slapen. Wist je maar dat ik me niet meer veilig voel in mijn eigen kamer. Wist je het maar. Maar je weet het niet. Ik zei niet duidelijk genoeg nee, dus hoe kan je het dan ook weten? Zei ik wel nee? Ik denk van wel, maar gezien het feit dat je gewoon door ging was het niet duidelijk genoeg. Misschien had ik moeten schreeuwen. Misschien had ik moeten slaan. Maar jij was toch sterker.

Ik zou willen dat je wist hoe erg ik mezelf, mijn eigen lichaam, vanaf dat moment heb gehaat. Ik zou willen dat je mijn schaamte kon voelen. Ik zou willen dat je de last van het zwijgen zou kennen. Ik zou willen dat je de pijn kon voelen die je mij hebt aangedaan. Ik zou willen dat je wist hoe het is om jarenlang je mond te houden omdat je weet dat je ouders je kenden. Omdat je weet hoe ze zouden reageren. Ik zou willen dat je weet hoe groot de angst is dat niemand je gelooft. Hoe bang je bent dat iemands reactie zou zijn dat je dan gewoon nee had moeten zeggen. Ik zou willen dat je wist hoe je mijn leven in een moment hebt verpest. Ik zou willen dat je wist hoe het voelt om jezelf zo te verafschuwen dat je er niet meer wil zijn. Ik zou willen dat je wist hoe het voelt om zo bang te zijn voor de wereld dat je enige uitweg de dood lijkt te zijn.

Ik zou willen dat je het wist. Dat je wist hoe jij ervoor zorgde dat ik altijd bang zal zijn. Bang voor jouw soort, bang dat ik weer zo iemand zal tegenkomen. Bang dat zoiets weer gebeurt. Bang dat altijd iedereen erop uit is om je te kwetsen en je daarom al je emoties wegstopt en verdrietig niet meer kan zijn.

Ik zou willen dat je het besef zou hebben dat vrouwen geen object zijn. Dat ik er niet was zodat jij je gang kon gaan. Ik zou willen dat je het respect had gehad om te luisteren. Ik zou willen dat je weet wat nee is. Ik zou willen dat er nooit iemand anders in je leven komt die zich na jou hetzelfde voelt zoals ik me voelde en nog steeds voel. Ik zou willen dat je wist hoe boos ik ben. Dat je wist hoe jij ervoor zorgde dat ik die emotie pas na 5 jaar durfde te accepteren. Dat je wist hoeveel pijn dat heeft gekost en hoeveel pijn het nog steeds doet.

Wist je maar hoe ik mezelf letterlijk heb uitgekotst om wat jij deed. Wist je maar hoe ik mezelf dag in dag uit uithongerde zodat emoties en herinneringen vervaagden. Wist je maar hoe het is om jezelf zo te haten dat je je zo vol propt met eten tot je niet meer kan. Wist je maar hoeveel zelfhaat er voor nodig is om vervolgens je vinger in je keel te steken tot je niet meer kan. Wist je maar hoeveel pijn ik heb gehad. Wist je maar hoe jij ervoor zorgde dat er een monster begon te groeien in mij. Wist je maar hoe het voelt om daar door verstikt te worden.

Wist je het maar...

I'll never forget

You caused me pain,
The empty will remain.
For what you did,
When I was just a kid.

I wish I could erase,
Maybe eventually replace.
Memories while I fall asleep,
Causing me to weep.

Your cold sweat,
I'll never forget.
Still feel the places on my skin,
The places you were touching.

The scars will remind,
What then was defined.
Always remember,
That day in November.

Fotografie: Lau Lau Chan