Als je een eetstoornis hebt, of een andere psychische stoornis, kan dat verweven raken met je identiteit. Het klinkt misschien onlogisch en als iets dat je 'niet zou moeten willen', maar het gebeurt. En dat is ergens ook niet vreemd. Als de eetstoornis sterk was, voelde ik me sterk. Ook al betekende dat het slechter ging met mij. Als je niet zo zeker bent van jezelf, kun je je verliezen in de kracht van een eetstoornis. Het geeft een doel, het geeft je een resultaat, het geeft je zingeving. Iets dat jij kan en wat jou - in een zieke vorm - belangrijk maakt. Je valt op. In deze blog deel ik verschillende blogs, van alle redactieleden, die gaan over dit onderwerp. 

Het geeft je een stem

Lonneke omschrijft dat mooi in haar blog 'Mijn eetstoornis, mijn identiteit'. Die eetstoornis, hoe destructief ook, kan jou een stem geven. Een richting om te volgen. Een doel om voor te gaan en iets waar je 'goed' in kunt zijn. Het geeft een gevoel van controle, kracht en adrenaline. 

Bron: nadineshaabana

Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik wél een mening kreeg. Dat ik bewust voor dingen koos, nadacht over alles waar ik nog nooit bij stil had gestaan. Door mijn eetstoornis leerde ik opnieuw praten, mijn stem vorm te geven. Mijn eetstoornis werd een deel van mij. Blende feilloos over in iets dat daarvoor alleen van mij was. Ik herkende mijzelf niet meer, maar voor het eerst voelde ik mij een beetje veilig in mijn eigen lichaam. Ik had een pantser gevonden. Een pantser dat zich later tegen mij zou keren. Uit de blog 'Mijn eetstoornis, mijn identiteit'.

Ook ziek zijn went

De bepaalde aandacht die erbij hoort, de zorg die over je heen komt; het went allemaal. Elke dag dezelfde vragen over eten. Dezelfde complimentjes, dezelfde preken. De ene keer een bevestiging van jou, de andere keer een bevestiging voor je eetstoornis, maar je wordt gezien. Het went allemaal en ook dat kan met de jaren een deel van jou worden. Het wordt normaal en het hoort bij jouw dagelijks leven. Lonneke beschrijft hoe het voelt om te wennen aan een leven waarbij je minder hoeft, omdat je als het ware langs de zijlijn staat. Je hebt minder verantwoordelijkheden, want je bent ziek. Er zijn minder verwachtingen, want je bent ziek. Je kiest niet voor ziek zijn, maar bewust kiezen voor beter worden, is ook niet makkelijk.

Ik weet nog dat ik door die lange, klinische gang liep. Bijna wekelijks zag ik anderen binnenkomen. In de kliniek voelde ik me veilig. Ik wist wat er van me werd verwacht. Van de rest van de wereld wist ik dit niet zo goed. Dit is ook één van de redenen van mijn eetstoornis geweest; ik snapte het leven niet zo goed. Mijn eetstoornis werd een vrijbrief om nog maar even kind te zijn. Geen verantwoordelijkheden. Want zolang ik ziek was, hoefde ik niks. Uit de blog 'Een eetstoornis als identiteit'.

Het geeft invulling

Irene schrijft in deze blog heel mooi hoe het zijn van 'het meisje met de eetstoornis' ook houvast kan geven. Tijdens therapie, tijdens je studie en in je vrije tijd. Het zorgt voor een cirkel die heel bekend en veilig is, maar je niet verder helpt.

Toch was ik niet gelukkig. Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik telkens in hetzelfde stomme kringetje bleef rondlopen. Het was misschien (schijn)veilig, maar het was niet fijn. Wanneer ik om me heen keek, zag ik hoe mijn omgeving zich ontwikkelde. Hoe ze leerden, plezier hadden, vrienden maakten, talenten ontdekten en nieuwe interesses verkenden. En ondertussen bleef ik maar in eetgestoorde rondjes lopen. Dag in dag uit kiezen voor herstel is altijd een dubbel gevoel - bij mij ten minste wel -  maar ik wist ook heel zeker dat mijn eetstoornis me niet gelukkig zou maken. Uit de blog 'Vergeet niet wie je bent'.

Niet terug, maar vooruit

Voor mij was het een valkuil om terug te willen naar het meisje vóór de eetstoornis. Toen was alles goed, toen was die eetstoornis er nog niet, die moet ik terugvinden! Maar daarmee ga je voorbij aan het feit dat er soms jaren overheen kunnen gaan. Je wil terug naar iemand die er - ook zonder eetstoornis - niet meer is. Je bent ouder, je hebt nu eenmaal meer meegemaakt, je hoeft ook helemaal niet terug naar dat onbezorgde kind van toen. Iets van dat kind zit nog in jou, maar er is ook een hoop extra bijgekomen. Dat mag je omarmen.

Omdat het zo normaal is dat de tijd voorbijgaat en je misschien terloops zo ontzettend veel leert, vergeet je misschien hoe veel je nu kunt. Hoe veel je nu méér kunt. Daar zou je compleet aan voorbijgaan als je die jongere versie zo veel hoger hebt staan. Jij bent niet minder, maar meer geworden. Dat kan verwarrend en spannend zijn, maar daar zit wel toekomst in.

Wanneer je jouw jongere 'ik' loslaat, komt er pas echt ruimte voor wie jij als volwassene zou kunnen zijn. Dat is iets dat niet vast hoeft te staan door je verleden of wat al ingevuld is door je problemen. Dat is iets wat nog alle kanten uit kan. Uit de blog 'Het meisje vóór de eetstoornis'.

Bron: siora18

Wat blijft er dan over?

Wat er overblijft, voelt misschien heel erg leeg. Onveilig, onwennig en misschien ronduit slecht. Die eetstoornis was er niet voor niets, dus de ruimte die vrijkomt als de eetstoornis minder wordt, voelt vaak niet meteen als een bevrijding. Wat er overblijft is misschien in eerste instantie die ruimte, maar dus ook de mogelijkheid om dat zelf in te mogen vullen. De mogelijkheid om jezelf - opnieuw en zonder eetstoornis - te mogen ontdekken. Door om je heen te kijken, jezelf af te vragen waar je blij van wordt en met regelmaat met knikkende knieën uit je comfortzone te stappen. Want volgens mij ligt daar de verandering.

Pas als je uit je comfort zone stapt, ben je in staat jezelf te verrassen. Pas in een nieuwe situatie en nieuwe omgeving leer je jezelf op een andere manier kennen. Klinkt logisch, maar toch is het iets dat je soms heel bewust moet opzoeken. Door situaties en omgevingen op te zoeken waar je zelf minder snel in thuis bent, kom je er misschien ook achter dat er veel meer bij jou past dan je van te voren dacht. Uit de blog 'Jezelf ontdekken, hoe dan?'.

En dat ontdekken, dat is eindeloos en grenzeloos

Want dat stopt niet na een maand of een jaar. Dat is een pad waar je met vallen en opstaan, maar hopelijk zonder eetstoornis, telkens van richting op mag veranderen. Maar het is belangrijk om eerst aan die stabiele basis te werken. Een basis zonder eetstoornis, waarin je ook echt de vrijheid voelt om je te kunnen bewegen. Daarna ben je niet perfect en heb je nog lang niet alle antwoorden, maar dan kun je dat wel op een gezonde manier gaan ontdekken. Op gezonde manier vallen en opstaan. Zoals Irene mooi schrijft: "Wie jij bent staat helemaal niet vast."

We zijn immers ook altijd in beweging. We staan nooit echt stil. Je bent vandaag niet wie je gisteren was en ook morgen zal je weer anders zijn. Dat is niet zo gek, want je maakt elke dag weer dingen mee die je vormen tot wie je bent. Je ontmoet iemand, je leest eens wat, je loopt ergens tegenaan, overwint wat, twijfelt, ziet iets tofs, ziet is naars, hoort een verhaal, kijkt een film, voelt een gevoel en dat allemaal neem je mee in je ervaringen. Soms merk je die veranderingen heel goed, maar soms zijn ze ook heel subtiel. Uit de blog 'Weet ik eigenlijk wel wie ik ben?'.

 Ben jij er klaar voor om jezelf te ontdekken?