Wie ben ik en wat is borderline

 

Toen ik in het diepst van mijn eetstoornis zat, voelde ik me compleet overgenomen en was ik mijzelf bijna volledig kwijt. In mijn gedachten kon ik geen onderscheid maken tussen wat ik zelf wilde en wat de eetstoornis wilde. Ik leed aan een soort tunnelvisie waarin alles draaide om eten en afvallen. Tijdens mijn herstel ben ik er achter gekomen dat er wel een duidelijk onderscheid aanwezig was. De eetstoornis wilde alleen maar minder: minder eten, minder leven, minder mij. Het was aan mij om daar tegenin te gaan door meer te gaan eten, meer te durven leven en letterlijk en figuurlijk meer ruimte in te gaan nemen in deze wereld. De ‘echte ik’ ging schuil onder een façade van leugens, getallen en paniek om evergreens, maar ik vond haar langzaam maar zeker terug op het moment dat ik het gevecht met de eetstoornis aanging en begon te herstellen.

Ik dacht dat ik haar had teruggevonden totdat ik een aantal jaren geleden werd gediagnosticeerd met een Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Met deze stoornis blijkt het een stuk ingewikkelder om te bepalen welke gedachten en welke karaktereigenschappen bij mij horen en welke bij de stoornis. ‘‘Ik ben niet mijn diagnose’’ vind ik een krachtige en mooie uitspraak van mensen die aan een psychische stoornis lijden, omdat ze daarmee eigenlijk zeggen ‘‘kijk naar mij, zie mij; de persoon achter de diagnose’’.  Voor mij is het eveneens een confronterende uitspraak, omdat mijn diagnose zodanig verworven zit in mijn persoonlijkheid dat ik niet meer weet wie ik ben en wie er achter de diagnose schuilgaat. De identiteit die ik dacht te hebben teruggevonden is door de borderline op losse schroeven komen te staan. De moeilijkheid zit hem al in de naam: een ‘‘persoonlijkheidsstoornis’’ is een stoornis die zich nestelt in de kern van wie je bent en hoe je met situaties omgaat. Hierdoor is het ontzettend ingewikkeld om erachter te komen wie je bent en al helemaal wanneer je jong bent en in een fase van je leven zit waarin je dat sowieso nog moet ontdekken.

mijn persoonlijkheidsstoornis en ik

Voor mensen zonder persoonlijkheidsstoornis is het moeilijk te begrijpen hoeveel impact de stoornis op iemands leven kan hebben en daarmee ook hoeveel energie het kan kosten om er mee om te gaan. Ik mis regelmatig colleges, omdat ik mezelf tot diep in de nacht wakker houd, piekerend tot paniekaanvallen en suïcidaliteit aan toe in een poging de logica in te zien van wie ik ben en wat ik met mijn leven aan moet. Voor sommigen zal dit wellicht ontzettend overdreven en melodramatisch klinken. De meeste mensen hebben een soort basislijn van wie ze zijn; ze kennen zichzelf goed genoeg om te kunnen anticiperen hoe ze reageren op bepaalde situaties en hoe ze omgaan met hun emoties.

Stel je voor dat deze basis er niet is. Stel je voor dat je gehele bestaan afhankelijk lijkt te zijn van de mensen met wie je bent – wat jij denkt dat ze van jou verwachten – en de extreem wisselende stemmingen waarin je die dag verkeert. Stel je daarbij ook voor dat verlatingsangst het hoofdmotief is voor al jouw acties: je bindt je krampachtig aan de mensen om je heen uit angst dat er alleen maar leegte is op het moment dat je alleen bent met jezelf. Momenten waarop het contact met iemand minder is of je wordt even genegeerd, hoe kleinzerig dit voor de ander ook zal lijken, stapelen zich in jouw hoofd op en maken je enorm angstig.

Angst, maar ook andere emoties, voelen alsof iemand de volumeknop op honderd heeft gezet en de speakers kapot dreigen te scheuren terwijl de mensen om je heen koptelefoons dragen en je met scheve hoofden aankijken: ‘‘Waar doet ze zo moeilijk over?’’ Gevoelens kunnen soms zo overweldigend zijn dat ze je verlammen en je niets van je planning meer gedaan krijgt. Je kunt je ook extreem vrolijk en opgewekt voelen, maar wanneer de dag daarna je stemming weer omslaat is het dal des te dieper. Concentreren is bijna onmogelijk wanneer je gedachten worden geterroriseerd door angsten, onbeantwoordbare vraagstukken en onzekerheden. En tot slot de depressiviteit die hierbij op de loer ligt, omdat in bed liggen veiliger voelt dan naar buiten gaan en in alles wat je doet geconfronteerd te worden met de ziekte in je hoofd.

mijn persoonlijkheidsstoornis en ik

Ik kan nu reflecteren op mijn leven tot nu toe en zien dat ik altijd al iemand ben geweest die heel hechte relaties aangaat met mensen en waar ook heel mooie vriendschappen uit voort zijn gekomen. Als kind voelde ik emoties ook al heviger dan de meeste andere kinderen waardoor ik enerzijds enorm boos kon worden, maar kort daarna ook weer ontzettend kon genieten van de blije momenten. Zijn dit dan dingen die in mijn karakter zitten of vertoonde ik toen al symptomen van persoonlijkheidsproblematiek? Dit soort vragen houden me veel bezig, omdat het al mijn herinneringen en alles wat ik dacht over mezelf te weten in een ander daglicht stelt.

Je kunt je afvragen in hoeverre het helpend is om jezelf met deze vragen in een existentiële crisis te storten. Het zijn namelijk heel ingewikkelde vragen waarvoor niemand een passend antwoord op is aangezien je persoonlijkheid zich blijft ontwikkelen gedurende je leven. Toch denk ik dat het belangrijk is om hierover na te denken wanneer je bijvoorbeeld besluit hulp te zoeken of al hulp hebt voor een persoonlijkheidsstoornis. Praat over dit soort vragen met je hulpverlener en probeer samen duidelijk te krijgen wat het doel is van de behandeling. Juist omdat het een stoornis is die zo ontzettend sterk verbonden is met je karakter is het belangrijk om te bepalen wat haalbaar is om te veranderen aan je gedachtepatronen en gedrag.

Er zijn veel misvattingen en aannames omtrent mensen die lijden aan een persoonlijkheidsstoornis en ik merk om me heen dat er weinig mensen zijn die daadwerkelijk weten wat het inhoudt. Depressies, angststoornissen en eetstoornissen worden in verhouding veel meer besproken in de media. Persoonlijkheidsproblematiek lijkt een onderwerp waar mensen van terugdeinzen. Eetstoornissen zijn nu eenmaal bruikbaarder materiaal om schokkende televisieprogramma’s en items over te maken; iets dat gelukkig steeds vaker benoemd en bekritiseerd wordt. Of deze representaties helpend zijn laat ik dus even in het midden, maar er wordt in elk geval over gesproken. Ik denk dat dit is, omdat iedereen zich er in zekere zin wel een voorstelling bij kan maken of er op een bepaald moment zelf of in de nabije omgeving in aanraking mee is gekomen. Toch lijdt 9,1% van de Amerikaanse bevolking aan een persoonlijkheidsstoornis. Ter vergelijking: 8,7% lijdt aan een eetstoornis. De verschillen zijn dus helemaal niet zo groot en persoonlijkheidsstoornissen komen vaker voor dan je denkt. Waarom wordt er dan zo weinig over gesproken?

Films en series representeren deze stoornissen vaak op een manier waarop het idee wordt gewekt dat mensen die eraan lijden ontoerekeningsvatbaar of zelfs agressief zijn. Echter geldt dit voor een overgroot deel van deze mensen niet en is dit beeld totaal niet representatief voor iedereen die lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis. Zolang we bang blijven om erover te praten, zal de schaamte en de angst voor reacties van anderen vanuit de mensen die een persoonlijkheidsstoornis hebben ook blijven. Zolang we bang blijven om erover te praten, zullen we nooit weten hoe we deze mensen kunnen helpen en ondersteunen. Zolang we terugdeinzen van onderwerpen zoals zelfbeschadiging, suïcidaliteit en stemmingswisselingen, zullen de mensen die hier mee worstelen zich alleen en onbegrepen blijven voelen.

Mijn persoonlijkheidsstoornis en ik

Een luisterend oor en een onbevooroordeelde mindset kan letterlijk levens redden. Probeer je eigen angsten opzij te zetten en vraag er gewoon naar. Wees eerlijk en geduldig; je hoeft niet op eieren te lopen als je met elkaar afspreekt waar jullie grenzen liggen. Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat ik het alleen maar fijn vind wanneer ik merk dat ik niet meteen voor aansteller word uitgemaakt, maar iemand moeite doet om te begrijpen hoe ik me voel. Ik verwacht daarbij echt niet dat de ander het volledig begrijpt of weet hoe hij of zij mij kan helpen. Iemand bij wie ik terecht kan, waarbij ik kan zeggen wat ik voel en hoe verwarrend het soms allemaal is, is vaak al genoeg.

Ik hoop oprecht dat ik met deze blog voor sommigen wat herkenning heb kunnen bieden en voor anderen wat inzichten in het leven van iemand met een persoonlijkheidsstoornis. Het is dan wel een strijd in je hoofd, maar dat betekent niet dat je hoofd ook het slagveld moet zijn waarin alle onuitgesproken gedachtes elkaar genadeloos te lijf gaan. Laat schaamte, angst en foutieve representaties je niet het zwijgen opleggen, maar spreek je uit en weet dat dit een strijd is die je niet alleen hoeft te voeren.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Maandag 19 juni 2017 13:10
Wat een goede blog met begrijpelijke uitleg!
Annastsia - Maandag 19 juni 2017 13:24
Ik ben normaal niet zo van de artikelen over borderline, maar deze is zo mooi en sterk geschreven!
Nessy - Maandag 19 juni 2017 13:24
Hele goeie blog! En heel herkenbaar
anoniem - Maandag 19 juni 2017 14:45
Hele goede blog! Heb zelf geen borderline, dus vind dit een fijne en heldere uitleg die verder gaat dan de symptomen. Bedankt! Brengt absoluut meer begrip.
Onlymy - Maandag 19 juni 2017 15:19
Heel erg bedankt voor deze blog! Pijnlijk herkenbaar! :(
*MAAN* - Maandag 19 juni 2017 15:29
Heel goed blog!
*MAAN* - Maandag 19 juni 2017 15:29
Heel goed blog!
*MAAN* - Maandag 19 juni 2017 15:29
Heel goed blog!
Bordercollie - Maandag 19 juni 2017 15:31
Dank je wel voor deze goede blog. Heel herkenbaar.
muus83 - Maandag 19 juni 2017 17:28
Heel sterk dit! šŸ˜œ
Maloukee - Maandag 19 juni 2017 19:42
Fijne blog! Ik heb een eetstoornis en persoonlijkheidsstoornis en merk daf ik veel meer durf te praten met mijn omgeving over mijn es dan ps. Mensen hebben daar toch wat meer begrip voor en ps is zoo niet uit te leggen! Ik zou ook willen dat er meer aandacht kwam voor ps. Ik durf het woord vaak niet eens uit te spreken omdat jet mij een negatief gevoel geeft, alsof mijn persoonlijkheid gestoord is ofzo..
Roos_ - Maandag 19 juni 2017 19:49
Goede blog idd!
Co - Maandag 19 juni 2017 20:29
pfffff......goed omschreven zeg. Respect. De verwarring: wie ben ik nou eigenlijk. En de daarbij optredende angst en vervreemding. Ja, begrijpen ,wat het inhoud en meegaan zijn van wezenlijk belang denk ik. Je legt het wel erg goed uit. Borderline persoonlijkheids stoornis, Alternatieve persoonlijkheid? Ik vindt de meeste mensen met een Alternatieve persoonlijkheid "mooi".
Ik wens je moed en Goeds toe.
Lotte - Maandag 19 juni 2017 22:27
Wat lucht het op om eens zo veel te herkennen in een blog! Heel mooi omschrijven en precies hoe het is (of kan zijn...)!
Bij mij ging het andersom: ik begon met diagnose borderline en kreeg door een poging tot uithongeren en uitdrogen een eetstoornis. Zo'n blog als deze geeft dan zo veel steun!! ā™”
Respect voor je mooie woorden!
Anoniem - Dinsdag 20 juni 2017 09:19
Wauw! echt mooi geschreven. Ik heb zelf geen borderline, maar ik heb het idee dat door hoe duidelijk je schrijft ik begrijp wat je bedoelt.
Dancing.with.shadows - Dinsdag 20 juni 2017 09:40
Jeetje wat herkenbaar geschreven ik heb zelf ook BPS en vind dit een mooie heldere uitleg! En gewoon een goede Blog!
Natascha - Woensdag 21 juni 2017 14:45
Wat ontzettend mooi beschreven..... Precies ook wat ik heb meegemaakt na mijn eetstoornis..... Inmiddels alweer 12 jaar mama van een geweldige dochter en ondanks mijn diagnose, geen zwaar probleemgeval. Maar wel iemand die zo enorm moet knokken af en toe..... Juist ook tegen die kortzichtige buitenwereld. Niet elke persoon met borderline is liefdeloos en slecht..... Dank je wel, voor je duidelijke, herkenbare blog. :-)
Anoniem - Vrijdag 23 november 2018 12:18
Ze zeggen dat mensen met een onbehandelde borderline gevaarlijk kunnen zijn. Eerst plaatsen ze je op een voetstuk en dat heet lovebombing en zodra hun gevoel voor verlating om de hoek komt kijken kan de devaluatiefase intreden en dan wordt iemand van dat voetstuk afgehaald en kunnen ze heel kwaad worden en wel zo kwaad dat ze iemand met een stiletto kunnen aanvallen. Mensen die stevige grenzen stellen gaan ze het liefst uit de weg en het zijn meestal mensen die pleasen die ze aantrekken. Ze vallen op de the nice guy of het type held. Na twee jaar een relatie met iemand met borderline( onbehandeld) te hebben gehad ben je emotioneel uitgeput en opgebrand en er is weinig meer over van je identiteit of je hobby"s. Het is zelfs zo dat de partner niet de eerste en de laatste is die wanhoopsgedachten heeft of aan een wanhoopsdaad doet omdat die het niet ziet zitten. Alles moet om hun draaien. Zo zouden ze roekeloos kunnen rijden en je kunt maar beter niet in de auto zitten met iemand die aan een borderlinestoornis lijdt want als haar veralting door iets getriggerd wordt kunnen ze een Dale Earnhart worden achter het stuur dus als een coureur over de weg scheuren. Ook leven ze met een hoog geseksualiseerde persona en kunnen in relaties promisque zijn. Ze zien er uitdagend opvallend en spannend uit en zouden vaak excessief make up dragen. Na misbruik en valse beschuldigingen van de partner kan ze aangifte doen bij de politie waarna de partner gearresteerd kan worden. vaak enableen politie justitie en hulpverleners hun. Je kunt het herkennen aan het eerste gesprek met hun dat over intieme schokkende gebeurtenissen gaan die je niet bespreekt met een wildvreemde maar met mensen waar je langer mee omgaat en die je beter kent. De politie gelooft hun vaak en kunnen goed toneel spelen. Ook justitie neemt hun direct in bescherming. Je kunt eindigen op een motorkap en kunnen de partner overrijden. Ook heeft iemand die borderline had de creditcard ingenomen en hier 15.000 van opgenomen en heeft in een gevoel van verlating de hond van de partner gedood en kunnen dingen waar je aan verknocht bent weggeven uit wraak. Er zijn zelfs partners en exen die geen eens meer een auto hebben om in te slapen en nergens meer naar toe kunnen. Er wordt voor gewaarschuwd je grenzen te beschermen en te bewaken. maar jonge mannen jongens en hun hormonen en dan vrouwen op hun piek van aantrekkelijkheid dat is verleidelijk Jongeren nemen meer risico's dan mensen met mer levenservaring en die meer levenswijsheid hebben opgedaan. Ze zeggen ze dat borderline op oudere leeftijd na hun dertigste op remissie kan gaan en dat de scherpste kantjes er dan al van af zijn maar niet bij iedereen. het is voor iedereen weer verschillend. Vers en emotieregulatietraining en schematherapie worden genoemd als mogelijke behandelmethoden. Luister naar ervaren mensen dat klinkt wat betuttelend ik hoop dat men er zich tegen kan wapenen. Je wil niet dat iemand er aan onderdoor gaat of gebroken teloor gaat. Onbehandeld kan levensbedreigend zijn voor eventuele partner en soms dreigen ze met suicide als iemand bijv. met vakantie gaat. Omgang in een realtie tot Cluster b gedesorganiseerde personen is dus een bitch.
Judith - Maandag 7 juni 2021 01:12
Wow! Wat een heldere blog! Ik ben 43 en heb sinds krap een jaar de diagnose bps. Altijd ben ik zoekende geweest wat er mis met mij was en gedurende mijn hele leven al een komen en gaan van (dure alternatieve) therapieƫn. Zo herkenbaar van die tunnelvisies waar je steeds in beland en de angst die daarmee gepaard gaat! En dat je vaak niet meer weet wie je in de basis bent want er was nooit een basis.... door jouw blog begrijp ik mezelf weer een stukje beter. Dank je wel.
Faye - Woensdag 14 december 2022 22:46
Hey,

Ik wil je bedanken voor je mooie artikel waar je alles zo goed uitlegt. Ik ben net de diagnose gehad van borderline na ik net een ravage heb gemaakt in men leven. Hierdoor ben ik vrienden verloren en ben ik aan het scheiden van mijn man. Ik was al lang zoekende en zocht al lang hulp maar onbegrip van anderen en het financiele aspect hebben me vaak geremd. Ik vind je blog erg moeilijk en hoop ooit ook de juiste woorden te vinden om mijn ervaring uit te leggen zodat anderen zich ook gesterkt en begrepen voelen.
Bedankt hiervoor..

Groetjes

Faye
Faye - Woensdag 14 december 2022 22:48
Sorry, ik was emotioneel en ik zie nu dat ik redelijk wat fouten heb geschreven. ā€˜ ik vind je blog heel aanmoedigendā€™ā€™ moest het zijn.