Vanaf mijn dertiende worstelde ik met mijn gewicht, zelfbeeld en eten. Ik rommelde met eten en sloeg hier en daar maaltijden over. Waarom ik dit precies deed, wist ik toen nog niet echt. Ik wist wel dat het niet normaal. Ook waren er dingen waarmee ik niet goed om kon gaan. Ik worstelde met mijn uiterlijk, wie ik was en hoe ik wilde zijn. Dat doet iedereen op die leeftijd wel een beetje, maar ik voelde me daarbij ook langere tijden somber. Op de een of andere manier gaf het minder eten mij een beter gevoel. Het leverde me iets op en ik wist niet eens precies wat. Door mijn eetstoornis heb ik echter een hoop dingen moet missen, later moeten doen of nooit gedurfd.

Mijn eetstoornis maakte en hoop kapot. Ik kon daar op dat moment weinig aan doen. Ik had het natuurlijk eerder moeten vertellen. Misschien is dat de reden dat ik bij Proud2Bme zo graag meiden aanmoedig om te gaan praten over hun problemen, hoe groot of klein ze ook zijn. Ik gun het niemand om langer rond te lopen met somberheid, een laag zelfbeeld, verdriet of een eetstoornis. Hoe eerder je er over gaat praten. Hoe eerder je er vanaf bent, dat weet ik nu helaas door een negatieve ervaring uit mijn eigen verleden.

Relaties
Veel relaties, op welk gebied dan ook, zijn er niet beter op geworden. Bij sommige was dit een tijdelijke schade, bij andere vriendschappen zorgde het voor een blijvende deuk of zelfs breuk. Ik raakte vriendinnen kwijt en merkte dat ze zich wat afstandelijker gedroegen. Nu begrijp ik dat, want ik zou het zelf op die leeftijd denk ik ook heel moeilijk vinden om met iemand om te gaan die zo negatief over zichzelf en soms ook over de wereld was. Ik was soms erg bezig met het zoeken van de controle en dat zorgde niet altijd voor een leuke sfeer.

Veel vriendschappen zijn hersteld en anderen zijn verwaterd. Toch doet het me zeer om te weten dat anderen die tijd met mij hebben moeten meemaken. Het was niet altijd even fijn. Twee hele goede vriendinnen die ik nu nog steeds om mij heen heb, hebben toen der tijd verdriet om me gehad en dat gun ik niemand. Ik ben dan ook blij dat we nog steeds vriendinnen zijn en zoveel geduld met mij hebben gehad.

Opleiding
Mijn opleiding heb ik niet helemaal naar mijn zin kunnen doen door mijn eetstoornis. Ik ben vaak blijven zitten, omdat ik met mijn hoofd totaal niet met school, maar met mijn eigen issues bezig was. Ik vroeg geen hulp, maar worstelde in mijn eentje door. Ik ben daardoor flink in niveau gezakt tijdens mijn opleiding en heb niet kunnen doen wat ik wilde. Ik heb daar dan ook lange tijd erg van gebaald. Inmiddels heb ik het geaccepteerd. Ik had ten slotte nooit het werk kunnen doen dat ik nu voor Proud2Bme mag doen, als ik deze weg niet had bewandeld. Maar er blijft een keerzijde kleven aan mijn succesverhaal wat betreft mijn studiecarriere.

Familie
Mijn familie heeft enorm veel verdriet en stress ervaren toen ik ziek was. Ik noem het tegenwoordig toen ik ziek was in plaats van toen ik een eetstoornis had. Het klinkt voor mij minder als iets waar ik toen der tijd iets aan kon doen en geeft mijn minder schuldgevoel. Toch weet ik heel erg goed wat het heeft gedaan met mijn familie. Ik kan me hier schuldig over voelen, maar ik kan me beter richten op de toekomst die ik heb zonder eetstoornis en dat ik deze overwonnen heb door de steun van mijn vriendinnen en familie.

Mijn eigen ontwikkeling
Ik heb mezelf in de jaren dat ik een eetstoornis had niet goed ontwikkeld. Ik denk zelfs dat ik mezelf tegenhield om te leren van het leven. Ik dook er voor weg in plaats van dat ik er met open armen in durfde te duiken. Ik vond het leven eng en wist niet hoe ik met bepaalde situaties om moest gaan. Mijn ontwikkeling, zoals ik die nu ervaar, was er niet. Ik was niet bezig met mezelf leren kennen, emoties voelen, problemen oplossen, zelfstandigheid of ervaringen opdoen.

Tijdens de behandeling van mijn eetstoornis maakte ik echter een flinke inhaalslag op dit gebied. Ik leerde zo ontzettend veel over mezelf, gevoelens, het leven en de toekomst. Een tijd had ik zelfs het gevoel voor te lopen op mijn toenmalige vriendje en vriendinnen. Ik had mensen ingehaald, ik stond open voor het leven en wist steeds beter wat ik wilde, wie ik was en hoe ik wilde leven. Ik ontwikkelde mezelf weer.

Lichamelijk
Mijn lichaam heb ik een flinke opdonder gegeven. Jarenlang liep ik rond met allerlei kleine klachtjes. Mijn buik had altijd wel ergens last van, mijn bloeddruk was te laag, ik voelde me vaak misselijk, had veel hoofdpijn en was enorm futloos. Ik was af en toe niet vooruit te branden. Lichamelijk heb ik mijn lichaam heel erg slecht behandeld. Ik heb het pijn gedaan door er zo slecht voor te zorgen en mezelf uit te putten.

Nu ik al jaren van mijn eetstoornis af ben, merk ik eigenlijk hoe mooi dit lichaam is. Ik heb het leren waarderen met de jaren. Niet enkel van buiten, maar vooral ook van binnen. Ik merk zo goed dat wanneer ik gezond en goed eet, mijn lichaam daar goed op reageert. Als ik het liefde geef, krijg ik er liefde van terug. Mijn lichaam waardeert de zorgen, ondanks dat ik af en toe natuurlijk ook gewoon ergens pijn heb of ziek ben. Ik schreef hierover ooit een brief aan mijn lichaam die je hier kunt lezen.

Beperkte ervaringen
Niet alleen door mijn eetstoornis, maar ook door een andere situatie waarin ik op dat moment in mijn leven zat, had ik soms moeite om nieuwe ervaringen aan te gaan. Iets hield mij tegen. Ik leefde in een veilige wereld waarvan ik dacht dat het wel goed was. Ik had veel te maken met angst en ervoer niet genoeg steun in mijn omgeving om bepaalde stappen toch te zetten.

Gelukkig merk ik dat ik inmiddels al veel meer zelf onderneem. Ik woon op mezelf in mijn eigen huisje, met mijn eigen huisdier, mijn eigen boodschappen en mijn eigen baan. Ik regel mijn eigen vakantie, ik date, ontmoet nieuwe mensen en ga op pad in het weekend om leuke nieuwe dingen mee te maken. Niets of niemand houdt mij nog tegen om echt te leven. Ik denk nog steeds wel eens; dit had ik veel eerder moeten doen.

Er zijn vast nog wel meer dingen die ik ben misgelopen door mijn eetstoornis en waar ik spijt van heb, maar dit zijn een aantal belangrijke waarvan ik denk dat jullie er ook vast wel een paar herkennen. Misschien is het confronterend om dit te lezen of word je er somber van. Een eetstoornis maakt meer kapot dan je beseft en achteraf kun je niet alles wat kapot is nog lijmen.

Ik wil je hiermee niet verdrietig maken, maar vooral laten beseffen dat je ervoor moet gaan om van die eetstoornis af te komen. Ga praten, vertel anderen van jouw problemen. Hoe groot of klein deze ook zijn. Sta op voor jezelf en voorkom dat er meer stuk gaat dan jou lief is. Gun jezelf en jouw omgeving een herstelde, jonge vrouw die zichzelf heeft leren accepteren. Natuurlijk is het niet enkel een keuze om beter te worden, maar de keuze maken om er voor te gaan vechten is wel de aller belangrijkste keuze die ik in mijn leven heb gemaakt.

Plaatjes: Weheartit