Het duurde jaren voordat ik een diagnose kreeg. Jaren waarin ik aan rommelde met eten, jaren waarin ik me regelmatig heel ongelukkig en alleen voelde. Hulp vragen durfde ik niet, want ik was bang dat ik me aanstelde. Bovendien kon ik nauwelijks praten over mijn gevoelens en lachte ik alles weg. Als je mij vroeg hoe het ging kon ik die vraag alleen maar met 'GOED HOOR!' beantwoorden. Sowieso had ik nooit verwacht dat ik een diagnose zou krijgen. Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik over verschillende zaken heel anders dan erna. 

Een diagnose kan helpend zijn, maar kan de problematiek ook verergeren. Het is goed om jezelf bewust te zijn van het effect van een diagnose op jou. Misschien voelt het wel alsof je moet voldoen aan de kenmerken van diagnose, als je die eenmaal hebt. Het kan ook zijn dat je de neiging hebt om je soms te verschuilen achter de diagnose, als excuus om bepaalde angsten niet aan te gaan of verantwoordelijkheden te nemen. Tegelijkertijd kan een diagnose juist ook helpend zijn, bijvoorbeeld om je eigen problemen serieuzer te kunnen nemen én concreet te kunnen werken aan je problemen. In deze blog deel ik mijn gedachtes die ik had vóórdat ik een diagnose kreeg. 

♥ Hoe erg mijn leven werd beïnvloed
Voordat ik een diagnose kreeg was ik me helemaal niet voldoende bewust van de impact van mijn problemen op mijn (dagelijks) leven. Het was er door de jaren heel langzaam ingeslopen en ik was eraan gewend geraakt. Het was gewoon geworden om me zo leeg en ongelukkig te voelen. Het was gewoon geworden om niet normaal boodschappen te kunnen doen en me bij iedere maaltijd af te vragen of ik niet te veel had gegeten. Pas toen ik een diagnose kreeg besefte ik me wat de impact werkelijk was op mijn leven, omdat ik toen pas inzag dat wat ik deed echt niet normaal was.

♥ Het is pas echt als het ernstig is
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat de problemen extreem ernstig moesten zijn. Ik kende alleen de voorbeelden van mensen met een depressie of eetstoornis uit de media en dat waren altijd hele heftige verhalen. Ik besefte me niet dat een depressie en eetstoornis sowieso allerlei gradaties kunnen hebben en dat mijn problemen niet eerst dezelfde ernst hoefden te hebben als die van de meisjes in tijdschriften, maar dat ik ook nu een eetstoornis en depressie kon hebben. 

♥ Een concrete oplossing
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat er voor de meeste psychische problemen wel een concrete oplossing was. Een psycholoog zou mijn problemen kunnen oplossen. Ik besefte me toen nog veel te weinig dat ikzelf aan al die problemen moest werken en dat niemand anders mijn problemen voor me kon oplossen. Ik dacht dat er kant en klare oplossingen waren en dat de psycholoog de sleutel tot die oplossingen had. Pas later realiseerde ik me dat iedereen een ander pad bewandelt naar een gelukkiger leven en dat een diagnose en psycholoog je hierbij enkel kan ondersteunen en kan adviseren.

♥ Dat ik de enige was
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat ik een beetje raar was, een uitzondering. Ik wist niet dat er zoveel meer mensen waren met de problemen die ik had en dat er zoveel meer mensen waren die zich zo naar en ongelukkig voelden als ik. Dit maakte dat ik me vaak heel minderwaardig en een mislukking voelde. Toen ik een diagnose kreeg besefte ik me dat ik niet raar was en dat er veel meer mensen deze problemen hadden. Dit gaf me een minder minderwaardig en eenzaam gevoel. 

♥ Dat de ernst bij de symptomen lag
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat de ernst van mijn problemen te meten was op basis van mijn gedrag. Hoe minder ik at, hoe ernstiger mijn eetstoornis was en hoe destructiever en negatiever ik was, hoe ernstiger mijn algehele problemen. Ik besefte me veel te weinig dat de werkelijke problemen niet in dit gedrag lagen, maar achter dit gedrag. Dat als ik van mijn problemen af wilde, ik daar aan moest gaan werken, daar of moest gaan praten. Het was veel makkelijker om te communiceren via mijn symptomen, maar pas na de diagnose én de nodige therapie kwam ik erachter dat de echte sleutel naar een beter leven achter die symptomen lag. 

♥ Dat ik me aanstelde en zwak was
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat ik me aanstelde. Maakte ik mezelf niet gewoon gek? Deed ik dit alles niet gewoon voor de aandacht? Ik kon morgen toch best weer normaal gaan doen? Ik had helemaal geen echte reden om problemen te hebben, om ongelukkig te zijn, dus waarom stelde ik me zo aan? Ik een diagnose? Houd jezelf niet voor de gek, doe gewoon harder je best om gelukkig te zijn. Pas later besefte ik me dat het zo niet werkte, dat ik dingen niet met opzet deed en me niet aanstelde. Mijn problemen waren écht en hoe eerder ik mijzelf serieus had genomen, hoe sneller ik gelukkiger was geworden. 

♥ Dat ik te veel lachte voor een depressie
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat ik helemaal niet depressief kon zijn. Er waren namelijk best wel momenten waarop ik kon lachen en plezier kon hebben. In die periode heb ik weleens opgezocht wat de symptomen van een depressie waren en daar voldeed ik niet helemaal aan. Pas later, toen ik de diagnose kreeg en erover leerde praten, besefte ik me dat depressief zijn niet betekent dat je nooit meer kunt lachen. 

♥ Dat ik te dik was voor anorexia
Voordat ik de diagnose anorexia kreeg, dacht ik dat deze niet op mij van toepassing was. Ik was daar veel te dik voor. Meisjes met anorexia waren extreem mager en aten bijna niks. Dat had ik in televisie programma's gezien en in bladen als de Flair en Viva gelezen. Ik was niet zo extreem mager en ik at ook best nog wel wat. Pas later besefte ik me dat dit een heel eenzijdig beeld was van anorexia en dat ook ik deze ziekte kon hebben. 

♥ Dat alleen mensen met trauma's dit hebben
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat alleen mensen die extreem nare dingen hadden meegemaakt een diagnose konden hebben. Als je niet zoveel had meegemaakt, dan kon je toch nooit zoiets ernstigs als een psychische ziekte ontwikkelen? Ik was bang dat ik mijn problemen fake-te en dat het bij mij allemaal niet zo serieus was. Pas later besefte ik me dat je niet per se iets extreem heftigs, zoals seksueel misbruik en mishandeling, hoeft te hebben meegemaakt om een psychische ziekte te krijgen. Dit heeft met veel meer dingen te maken en kan vele andere oorzaken hebben. 

♥ Dat ik geen professionele hulp nodig had
Voordat ik een diagnose kreeg dacht ik dat ik geen professionele hulp nodig had. Ja, ik had wel problemen met eten, maar dat moest ik maar gewoon zelf oplossen. Ik rommelde er gewoon mee en dat kon ik ook best wel weer mee stoppen als ik wat harder mijn best deed. Professionele hulp was alleen weggelegd voor mensen met echt ernstige problemen, daar hoorde ik niet bij. Ik moest gewoon eens normaal gaan doen. Pas later besefte ik me dat ik heel goed en veel eerder professionele hulp had kunnen gebruiken. Ik was ongelukkig, vluchtte in ongezond eten en was eenzaam. Er was eigenlijk juist geen enkele reden om geen professionele hulp te zoeken. Ik had weinig te verliezen, enkel wat te winnen.

Fotografie: Garrett