De huizenmarkt: het is een drama momenteel. Koop- en huurprijzen zijn torenhoog, er zijn geen betaalbare woningen of kamers te vinden en er is als starter bijna niet tussen te komen. Zelf sta ik inmiddels al meer dan een jaar(!!!!) op de wachtlijst van de GGD om beschermd te gaan wonen en waarschijnlijk gaat het nog een jaar duren voordat ik eindelijk aan de beurt ben.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Als eerste: wat is beschermd wonen precies? 

Beschermd wonen lijkt op begeleid wonen, maar dan met intensievere hulp/begeleiding. Het betekent vaak dat er 24/7 iemand op de locatie aanwezig is, mocht er hulp nodig zijn. Een indicatie hiervoor kan afgegeven worden om verschillende redenen: psychische problematiek, een verstandelijke beperking, hersenletsel, ga maar door. Ik heb mijn indicatie vorig jaar gekregen vanwege mijn mentale gezondheid.

Nadat je je indicatie gekregen hebt, moet je wachten tot er een plek voor je is. In mijn geval ben ik op de centrale wachtlijst van de regio geplaatst, die dus enorm lang is. Het voelt hopeloos, uitzichtloos en het ergste vind ik nog dat ik er zelf geen invloed op heb. Ik ben klaar om het huis uit te gaan en ik ben er ook aan toe. Ik wil leren voor mezelf te zorgen, op eigen benen te staan, maar weet dat ik hier hulp bij nodig heb. Zelf een kamer zoeken in een studentenhuis, zie ik daarom niet zitten. Ook omdat ik gevoelig ben voor prikkels en een rustige omgeving nodig heb.

Het is moeilijk: wachten. Zelf ben je er meer dan klaar voor, maar het kan en mag nog niet. Dit kan frustrerend zijn. Dat is oké en begrijpelijk. Als jij in een soortgelijke situatie zit: take care, je bent niet alleen. Probeer de tijd dat je nog thuis woont zo aangenaam mogelijk te maken. Er zijn mogelijk ook dingen die in de tussentijd zouden kunnen helpen.

Ambulante begeleiding

Ik heb zelf op aanraden van een therapeut een WMO-indicatie aangevraagd bij de gemeente voor ambulante begeleiding. Deze is toegekend en ik heb een begeleider vanuit een organisatie toegewezen gekregen. Deze komt eenmaal per week bij mij thuis of we spreken ergens af. Dit kan verschillende doelen hebben: voor mij is het alsof ik met een vriend praat. Het gaat over zware, maar ook over leuke dingen. Omdat ik weinig sociale contacten heb, vind ik dit erg prettig. Ook hebben we een zorgplan opgesteld met doelen die ik wil behalen. Een paar doelen zijn onder andere: zelfzorg, mijn gevoelens uiten richting mijn ouders en het onderzoeken of ik nog wil studeren (en wat, en waar).

Dit kan voor iedereen anders zijn, kijk vooral waar jij behoefte aan hebt. 

Ook kan het prettig zijn om de kamer die je nu hebt gezellig(er) te maken. Leg bijvoorbeeld leuke kussentjes neer, hang een leuke poster op of koop een nieuwe lamp.

Wat mij ook enorm heeft geholpen is mijn kat: Rose. Ik heb haar in december gekregen en ze helpt me vooral ’s nachts. Ik heb vaak nachtmerries en word dan overstuur wakker. Omdat zij bij mij slaapt en doorheeft dat ik wakker ben, gaat ze bovenop me liggen. Dit maakt me rustig. Ook is het enorm fijn en rustgevend om met haar te knuffelen of te spelen. Kortom: ik ben heel blij met haar.

Ik snap dat het nemen van een huisdier niet voor iedereen iets is, en realiseer je alsjeblieft ook dat dit een grote verantwoordelijkheid is: het nemen van een hond, kat of een ander huisdier is een grote verantwoordelijkheid, denk er niet te licht over. Kijk ook of de huidige situatie het toelaat om een huisdier te nemen en overleg het goed met je huisgenoten.

Kortom, maak het zo aangenaam mogelijk voor jezelf. Wees lief voor jezelf en onthoud: wachten is vervelend, maar duurt niet eeuwig.