Waarom anderen ermee lastig vallen?

 

Je hoeft het niet alleen te dragen. Deel je zorgen. Probeer erover te praten. Je hebt dit ongetwijfeld al vaak gelezen en we herhalen dit heel vaak, maar waarom maken wij dit zo belangrijk? Als ik nu terugkijk merk ik dat het delen in elk stadium een ander doel diende. Telkens als ik door een nieuwe fase ging, was het opnieuw belangrijk om open te zijn en te vertellen wat er in mij omging. Dit lukte de ene keer beter dan de andere keer. Het is een proces waar je zelf doorheen moet en wat telkens nieuwe uitdagingen en inzichten met zich meebrengt. Omdat je hier zelf doorheen moet en jouw eigen ontdekkingstocht is, kun je er natuurlijk voor kiezen om daar in stilte doorheen te gaan. Er is geen goed of fout. 

Voor mij persoonlijk heeft het delen van mijn problemen en mijn eetstoornis mij heel veel opgeleverd. Alleen al het feit dat ik nu niet meer de enige was die ervan af wist, maakte dat ik mij minder alleen voelde. Als het even niet meer zou gaan, wist iemand waar het vandaan kwam en hoefde ik niets meer uit te leggen. Het is misschien niet zo dat iedereen het altijd zal begrijpen, maar dat betekent niet dat je er niet mee geholpen kunt worden. 

"Waarom zou ik vertellen over mijn eetstoornis? Anderen kunnen mij toch niet ervan af helpen, dus waarom zou ik hen belasten met mijn probleem?"

Tijdens mijn eetstoornis
Dit was misschien wel de moeilijkste periode om te vertellen over mijn eetstoornis. Ik moest erkennen dat er een probleem was en hiermee zette ik automatisch de weg naar herstel open. Herstel was nu een optie en daar nu niet naar handelen leek onmogelijk. Dat krijg je niet uitgelegd, terwijl het voor jezelf niet zo makkelijk is om die knop om te zetten. Na het delen voelt het alsof je geen keuze meer hebt, dat maakte het voor mij zo eng. Tijdens mijn eetstoornis was het delen voor mij ook een manier om woorden te geven aan mijn gevoelens. Iets wat toen nog helemaal niet zo soepel verliep en achteraf gezien was elk gesprek echt een oefening. 

Ik ben hierin ook wel eens tegen onbegrip aangelopen. Wanneer het niet van de buitenkant aan mij te zien was, merkte ik een enkele keer dat er argwanend over gedaan werd. Soms werd het een beetje weggezet als ‘alle meisjes hebben tegenwoordig een eetstoornis.’ In het begin vond ik dit heel lastig en kwamen ook bij mij de vragen op als; Ben ik dan wel ziek genoeg? Stel ik mij aan? Nu snap ik dat dit misschien wat bot overkwam, maar nooit lelijk bedoeld was. Anderen konden de ernst van mijn situatie ook niet inschatten en ik geloof wel dat het voor anderen dan makkelijker kan zijn om er wat luchtiger over te doen. 

Achteraf gezien had ik eigenlijk wel meer willen delen. Over waar ik doorheen ging en waarom ik telkens weer koos voor die eetstoornis. Ik zie nu in dat ik nog meer steun had kunnen krijgen en misschien uiteindelijk ook wel meer begrip. Het was ontzettend dubbel. Aan de ene kant leefde ik heel erg alleen met mijn eetstoornis en door de schaamte die dat gedrag met zich mee bracht hield ik het liefst alles geheim. Aan de andere kant wilde ik ook laten weten dat het niet goed ging en had ik diep van binnen wel behoefte aan hulp. 

Tijdens mijn herstel
Vaak heb je tijdens je herstel al wel momenten gehad waarop je dingen hebt moeten delen met je omgeving. De weg naar herstel is ingezet en dit was voor mij misschien wel het belangrijkste moment om te blijven communiceren over wat er in mij omging. Ja, ik kreeg hulp. Nee, het ging nog steeds niet goed. Ik voelde mij vaak schuldig dat het eten nog steeds niet goed ging. Ik begreep zelf vaak nog niet eens waarom het steeds fout ging, laat staan dat ik het uit kon leggen. De omgeving wil graag dat het beter gaat en zelf ging ik braaf elke keer naar therapie. Ik weet nog hoe frustrerend ik het vond als iemand vroeg of het nu een beetje beter ging, terwijl het alleen maar lief bedoeld was. 

Het is een ongelofelijk ingewikkeld proces, waar de mensen om je heen met de beste wil van de wereld niet altijd in kunnen komen. Op het moment zelf koos is er toch vaak voor om het voor mij te houden. Iets vertellen wat ik zelf ook niet begreep leek zo nutteloos en ik wilde ook mijn focus niet te veel leggen op het negatieve. Pas later heb ik geleerd dat je niet een kant en klaar verhaal of antwoord hoeft te hebben op het moment dat je iets deelt. Ook als je even niet weet hoe het gaat en wat je voelt, kan het waardevol zijn om dat te delen. Het mag ook best slecht gaan, ondanks dat alles erop zou moeten wijzen dat het beter zou moeten gaan. Juist dan is communicatie belangrijk. Nog altijd werden de emoties mij regelmatig te veel en was ik veel verdrietig. Het hielp mij als ik gewoon mocht zeggen dat het niet ging en ik het zou uitleggen wanneer ik zelf wist wat er aan de hand was. Vaak duurde het even voordat ik zelf kon voelen waar het vandaan kwam. Je kunt daar over communiceren en tegelijkertijd een soort ‘uitleg-tijd’ voor jezelf inbouwen. Je hoeft ook niet alles meteen te weten en helder te kunnen bespreken.

Na je herstel
Ik geloof erin dat het belangrijk is om te delen. Dus ook na je herstel en eigenlijk elk ander moment dat nog volgt in je leven. Hoe onbegrijpelijk het voor anderen ook kan zijn. Zonder communicatie is er niet eens een kans op begrip. Ik heb zelf heel veel gehad aan de verhalen van anderen toen ik nog volop in mijn eetstoornis zat. Hoe uitzichtloos het soms ook leek, het gaf mij toch een sprankje hoop. 

Nu ik hersteld ben kan ik vaak beter uitleggen waar ik destijds doorheen ben gegaan. Ik denk dat dit voor zowel mijn omgeving als voor mij nog steeds fijn is om over sommige dingen te praten. Dat is ook iets belangrijks van ik heb geleerd van delen: het is nooit te laat. Wat er ook heeft gespeeld in het verleden, het is nooit te laat om het daar nog eens over te hebben als er nog onbeantwoorde vragen zijn. Oude koeien zijn echt iets anders dan iets prettig afsluiten, ik geloof dat daar altijd tijd voor is. 

Ik hoef niet het antwoord op alles te hebben en overal zelf uit te komen. Ik zal altijd tegen dingen aan blijven lopen en er zullen altijd uitdagingen zijn. Ik heb gemerkt dat ik veel verder kom als ik mijn gedachtes en gevoelens deel. Niet alleen heb ik gemerkt dat het nooit raar of gek blijkt te zijn, waar ik zelf meestal bang voor ben. Ook merk ik telkens dat je samen veel verder komt. Samen hardop nadenken, over gevoelens of problemen die er nou eenmaal bij horen, maakt voor mij alles minder zwaar. Wanneer ik deelde wat mij bezig hield kwam mijn zus of mijn beste vriendin altijd met een opmerking of inzicht waar ik zelf nog niet aan had gedacht. Alleen al geconfronteerd worden met een andere invalshoek creëerde een beetje ruimte en soms zat daar een oplossing in waar ik zelf niet op was gekomen.

Waarom deel jij?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Willemijn - Donderdag 29 maart 2018 19:27
Omdat anderen met je mee kunnen denken, je kunnen steunen en je kunnen helpen. Dingen delen vind ik ontzettend lastig, maar het is gewoon een feit dat hoe vaker je het probeert, dat het wel makkelijker wordt. Ik vind het fijn, omdat je er niet alleen mee loopt en dat de reactie die je verwacht meestal helemaal niet zo erg is. Ik was bijvoorbeeld altijd erg bang dat mensen boos op me zouden worden, teleurgesteld etc, maar dat viel meestal wel mee.
Anoniem - Donderdag 29 maart 2018 19:41
Mooi hoe je hiermee omgaat! Helaas is dit mijn grootste valkuil (dat ik niks deel) en daarom voel ik me vaak eenzaam en heb ik soms de eetstoornis of pijn doen na jaren nog nodig om te laten zien dat het slecht gaat :(
E - Zaterdag 31 maart 2018 10:21
Ik vind delen heel moeilijk.Het id vind ik zo moeilijk om onder woorden te brengen hoe ik voel en denk.Wanneer ik het toch probeer komt het meestal niet over zoals ik het had gewild.
Mijn moeder wordt meestal boos als ik vertel hoe ik mij echt voel ,dus ergens ben ik ook bang om te delen.
Jos casti - Woensdag 16 januari 2019 08:17
Ik ben samen met oma en neef op 15 12 27 o 68 ik 89 n verder heb ik een ank in mijn pupil en een moedervlek die uitzien als alfa en omega ik ben ook nog geboren op die exacte midden tussen ram en vissen en zou zelf het 13e sterrenbeeld zijn enzovoorts ik vind dit zelf raar en wil weten wie dat ook heeft